Eerste van de dag, op een dooie voorn

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, snoeken kom maar gauw. Op het moment van schrijven zit ik me alweer te verheugen op de volgende visdag (maar is dat niet altijd het geval?! Maar eerst even een terugblik op de afgelopen week. Waarin ik maarliefst 2 bootvisdagen mee heb gemaakt. Dat is wel eens minder geweest, tijdens mijn vakantie bijvoorbeeld. Toen er zonodig een verhuizing tussendoor moest komen @#$%^&*()(*&^%$#@.

Klein op groot

Maar goed, afgelopen maandag was het zover. Lekker het water op. In de korte broek nog wel. Het was heerlijk weer en het zonnetje scheen op meerdere fronten. Van te voren dachten we namelijk dat het de vangsten niet ten goede zou komen maar niets bleek minder waar. We hebben lekker gevangen. 5 stuks in totaal, 3 op doodaas, 2 op groot kunstaas. En als ik mijn 2 doodaasaanbeten had verzilverd was het dagtotaal nog iets hoger geweest. Het meest opmerkelijke van de dag was echter wat anders. Wouter, die toch alles al mee heeft gemaakt (aldus Wouter zelf) stond rustig te werpen totdat…. meneer ineens een bak van een snoek onder mijn over de rand bungelende swimbait zag zwemmen. Op zich gebeurt dit wel vaker. Maar het aantal decibellen als gevolg van enthousiasme, angst, euforie, verbazing wat vervolgens uit meneer zijn mond kwam is met geen pen te beschrijven. Ik daarentegen was de rust zelve want ik had de snoek niet gezien en had de hengel als “dode” hengel erbij gelegd. Ik zou de top wel krom zien gaan. Die ging echter niet krom want de snoek liet zich helaas niet meer zien.

Op de megaspinner

Maar spannend was het wel. Zeker nadat we er nog even een paar dooie vissen tegenaan hadden gegooid. Wouter had nog een aantal bijvangsten. Eerst een touw aan een steiger. Toen bijna een hond welke op zijn shad afkwam die op een andere steiger lag. Dat er ook “vissers” zijn die niet opletten bleek maar weer toen Wouter inwierp en dacht wat nu weer. Het was een vaste stok, welke door een baarsje van 10 cm zo het water in was getrokken zonder dat meneer de kantvisser er erg in had. Het moet niet veel gekker worden.

M’n zoon al stiekem aan het vissen met kapitein Iglo

Gister was het eindelijk zover. Een jaar geleden of zo hadden Wouter en ik mijn zoon al eens beloofd dat als ie z’n zwemdiploma had, dat ie dan eens mee mocht met de echte mannen. Inmiddels zwemt ie als Johnny Weissmuller en dus moest het maar eens gebeuren. Alle waarschuwingen van moeders, schoonmoeders, echtgenotes ten spijt. Wij gingen vissen met de boot. Gewoon buienradar scherp in de gaten houden en meteen reageren en naar de kant als het gaat knetteren. Uiteindelijk hebben we maar 1 buitje gehad, maar dat terzijde.

Nog zo’n mooie donkergroene rakker

In de auto (toen wel onweer en bliksem) waren we er van overtuigd dat de omstandigheden vele malen beter waren dan maandag. Je kent het wel, maar juist dat enthousiasme en “als dit, dan dat” maakt onze hobby zo mooi en lokt ons elke keer naar de waterkant.

Priceless

Om een lang verhaal kort te maken, het was bagger. Maar we hebben wel genoten. Ik kon uiteindelijk 1 snoek foppen en Thomas moest hier natuurlijk wel even mee op de foto. Z’n handen nog iets te klein voor de kieuwgreep, dus dan maar zo.

Nummer 2, iets kleiner, maar blijft kicken met een dobber

Wouter was iets te snel met het ophalen van zijn shad en zag een snoekje wegdraaien bij de boot. Dit moesten we overigens nog een uur of wat aanhoren. En zoonlief was er van overtuigd dat ie elke keer beet had. In alle gevallen behalve 1 bleek het om planten te gaan. Die ene keer zaten er wel degelijk bijwonden in zijn nieuwe shad. Helaas bleef deze niet hangen, maar goed, volgende keer beter zullen we maar zeggen.

Groet’n,
Marco