Soms als ik me verveel dan gaan mijn gedachten een eigen leven leiden. Je zou kunnen zeggen dat ik dan in mijn eentje aan het filosoferen ben. De meest waanzinnige gedachten en stellingen vliegen dan door mijn grijze cellen. Maar dat is nu eenmaal zo bij iemand die ze niet helemaal op een rijtje heeft staan. Vaak gaat het ook om iets wat me bezighoudt trouwens. Eén van die stellingen heb ik uit den treuren uitgediept. Ik heb de stelling gewikt en gewogen en uiteindelijk heb ik een keuze kunnen maken. Maar dan met grote twijfel toch. Wel nu. De stelling is: Stel dat ik moet kiezen tussen blind zijn of doof zijn? Wat zou ik dan kiezen?

Gelukkig is het allemaal puur hypothetisch geleuter, want in real life valt er niets te kiezen. Je wordt doof of blind of allebei. Of je wordt het niet. Maar zo gaat dat met galoperende gedachtes. Deze stelling kwam niet zomaar uit de lucht vallen omdat in mijn nabije omgeving dit soort dingen in real life wel spelen. Eén ding is wel zeker als ik op die gevallen afga. De twee personen die doof aan het worden zijn hebben meer last van isolement dan de persoon die het licht in de ogen aan het verliezen is. Maar wat zijn 3 waarnemingen?

Kiezen tussen blind zijn en doof zijn is voor mij ook nog eens kiezen tussen twee van mijn belangrijkste hobby’s. Namelijk kiezen tussen vissen en muziek. Waarom? Heel simpel. Indien je doof bent kan je nog vissen, maar niet meer muziek luisteren. En indien je blind bent is dat andersom. Vissen is dan eigenlijk onmogelijk geworden.

Roofbleien, mijn favoriete onderdeel van het vissen, betekent voor mij vooral adrenaline in een mooie omgeving. Opwinding en passie. Indien ik weer eens een mooie dag aan het water heb beleefd, dan kan ik er wel weer tegen. Het is een medicijn. Een soort metadon, dus. Muziek daar en tegen betekent passie, stemmingsversterker. Er is altijd wat dat past. En het vraagt altijd naar meer… Meer, meer en nog eens meer… Het is als een drug. Moet ik meer zeggen? Het moge duidelijk zijn. Ik zou kiezen voor blind zijn.

Muziek heeft wat mij betreft heel veel symboliek in zich. Zo heb ik een nummer dat voor mij symbool staat voor snoeken. En ik heb ook zo’n nummer voor roofbleien. Indien ik die nummers beluister dan herbeleef ik mooie momenten tijdens het snoeken of roofbleien. Dus in wezen hoef ik het vissen niet eens te missen.

Roofbleien is opwindend. Het is ruig. Het is wild. De omgeving is het ook vaak. Het zal de mensen die iets hebben met muziek niet verbazen dat het nummer dat bij mij symbool staat voor roofbleien een nummer is met gitaarsolo’s. En niet te zuinig ook. Maar onder het gegier van de gitaren dat aan gillende slip doet denken staat een adrenaline pompende beat. En hoe toepasselijk is de titel: Rockin’ in the Free World. En in deze uitvoering is niet één gitaarvirtuoos aan de gang maar drie. Het gaat hier om de G3 uitvoering van Joe Satriani, Steve Vai en Yngwie Malmsteen. Drie gitaar goden. Misschien is dat wel de inspiratie geweest voor de G in G3. Wat mij betreft wel.
Hieronder staat de link naar het nummer. Ik moet de mensen wel waarschuwen. Het is heftige muziek. Maar dat is roofbleien ook. De mensen die van gitaarmuziek houden moeten maar eens naar het vingerwerk kijken.
http://www.youtube.com/watch?v=3hSMqjrVKcM

Yngwie komt uit de metal wereld en dat is te horen ook. Ruw, ruig en vooral snel. Dit alles wordt nog onderstreept door zijn uiterlijk. Yngwie is de man die rechts staat te harken op het podium.
Steve Vai is technisch bedreven en vooral snel. Waarschijnlijk vind ik hem de beste gitarist die ik ken samen met Joe Satrinai dan. Maar natuurlijk is dit een kwestie van smaak en tegenwoordig zijn er zo veel gitaristen die het echt kunnen dat ik ze niet allemaal ken.
Joe Satriani is de man achter de G3 tour. En natuurlijk is hij even technisch bedreven als Steve. En hij is vooral snel. Ik weet eigenlijk niet welke van de twee gitaristen ik beter vind, maar ik weet wel dat zijn stijl me meer aanspreekt. Zelf heb ik meer muziek van Joe.

Het nummer geeft exact mijn gevoelens weer ten aanzien van roofbleien:
De eerste noten worden geslagen op de gitaren. Eigenlijk spelen ze nog niet.
(We komen aanrijden en zien voor het eerst de stekken in de verte liggen. De eerste mini motjes fladderen door mijn buik. We stappen uit.)
Het nummer wordt daadwerkelijk ingezet en de gitaren beginnen een langgerekt geluid af te geven.
(We pakken onze spullen. Omkijkend zien we de sterntjes. Het motje in mijn buik begint toch wat meer leven te maken. Dit zou wel weer eens zo’n dag kunnen worden.)
Yngwie deelt zijn eerste riedel uit. Hij kan het niet laten.
(Het motje in mijn maag heeft gezelschap gekregen van veel soortgenoten. We beginnen te lopen naar de eerste stek.)

De drummer en de bassist beginnen hun ritme te slaan. Meeslepend… De song is zijn intro voorbij. Ondertussen worden door de heren gitaristen wat loopjes uitgedeeld.
(De geur van gras, bloemen en water wordt met elke stap sterker. De motjes in mijn maag raken verstrengeld in een liefdesballet en groeien aan tot grote motten. We versnellen onze pas en de laatste meters worden welhaast rennend afgelegd. Daar! Daar moet het gaan gebeuren.)
Het eerste couplet en het refrein wordt door Joe gezongen. Ik geef toe dat zingen niet zijn kracht is. Dan Yngwie weer met zijn riedel. En het tweede couplet met refrein.
(We doen onze eerste worp. De motten bedaren even door de afleiding van de concentratie.)

De gitaren branden los. Nog niet vol, maar de belofte is groot. En natuurlijk is het de ruige Yngwie die het voortouw neemt. De eerst rook komt uit zijn gitaar.
( De eerste bloedverziekende aanbeet laat de parende motten in mijn maag exploderen!)
Steve neemt het over en daarna Joe.
(De roofblei gaat helemaal los, net als de heren gitaristen.)
Dan valt het even stil en Joe begint weer te zingen: Keep on Rockin’ in a free world…
(De slip giert af en toe bij ons en dat doen de motten ook.)
Na een rustige periode brandt het gitaargeweld pas echt los. Wat een vingervlugheid!
(Ook de roofblei gaat los na een periode van kalmte. De adrenaline spoelt door mijn lijf.)

Yngwie zet weer in maar moet afhaken bij Steve en Joe. Zij spelen samen de zelfde solo. Even briljant, even snel.
(Een dubbele vangst! Het kan niet op allemaal! Geweldig!)
De muziek gaat maar door met de opzwepende beat op de achtergrond.
(Het is tijd om te stoppen, maar willen eigenlijk niet. Teruglopend proberen we te kalmeren.)
De afsluitende solo’s worden ingezet. Je weet hoe dat gaat bij gitaristen. Ze harken er flink op los.
(Op de terugweg zien we nog roofblei jagen. We kunnen het niet laten. Het kunstaas zoeft, de roofblei beukt, wij harken)
Einde nummer, maar het gejank van de muziek gaat door in mijn hoofd. Geweldig nummer!
(We stappen in en rijden terug. Nagenietend, wat drinkend. Nog steeds pompt de adrenaline. Geweldige avond!)

Ja, dat is roofbleien. Het is Rockin’ in a free world. Dat is het. Wat ben ik blij dat ik niet hoef te kiezen.

(Hieronder staat nog een link naar de muziek zonder beeld. Deze versie vind ik de beste en deze versie is ook op een album van Joe Sattriani te vinden.)
http://www.youtube.com/watch?v=MsITGgcNGIg