Hedenmorgen rond 9:00 uur troffen Wout en ik elkaar om na lange tijd weer eens de sloten rond Midwoud onveilig te gaan maken. Nadat we de boot die we konden lenen hadden leeg gehoosd, kozen we al snel het ruime sop. We probeerden ons te herinneren wanneer we ook al weer voor het laatst samen waren wezen vissen. Maar zo ver reikte ons geheugen niet terug. Samen kwamen we tot de conclusie dat we toch vaker onze prioriteiten anders moesten leggen. Maar goed, op naar de snoeken! Wie schrijft het verslag? Degene met de meeste snoeken? Of maken we er een live verslag van? Het laatste is het geval... Op dit moment is het 10:16 en tikken we vanuit de boot ons verhaal. Het is dus nog onzeker of het bij deze alinea gaat blijven. Wordt vervolgd.

Bij die ene alinea blijft het gelukkig niet. Na heen en weer wat opscheppen over onze eigen vis kwaliteiten, en het uitlachen van elkaar om de keuze van het aas hoor ik Wout roepen "vis!!!". Ik besteed er geen aandacht aan, wout roept dit namelijk bij elk takje, waterplantje of wat dan ook zijn hengel doet bewegen. Maar al snel bleek hij dit keer goed te zitten. Een forse snoek liet zich zien, en probeerde uit alle macht het aas kwijt te raken. Enkele runs en mooie sprongen boven water later kon Wout op de foto met een dame van 87 cm. Na de foto sessie heeft ze snel weer de diepe wateren opgezocht. Tot de volgende keer maar weer, of niet?

We varen een veelbelovend stuk water op. Lekker breed, beide zijden riet, overhangende bomen. Alles wat van een gewoon slootje een topstek kan maken. Wout geeft aan nog nooit wat gevangen te hebben op dit stuk, toch geven we het een kans. We maken heel wat kilometers, proberen alle kleuren aas die we hebben en keren onder het genot van een flinke regenbui onverrichter zaken weer terug. Wout had gelijk, het ziet er mooi uit maar snoek... die laat zich niet zien. Niet veel later zijn we terug waar we vandaan kwamen. En daar gebeurd het, wederom is het Wout die een leuk snoekje pakt. En weer op dezelfde plug. Kennelijk moeten we felle kleuren hebben vandaag. Eerst maar eens wat eten, want je krijgt wel honger van die frisse buitenlucht.

Met een volle buik varen we voldaan verder. Wout stelt voor langzamerhand terug te willen varen. Rond half drie moet hij thuis zijn om de kinderen op te vangen. Een uurtje nog... dan moet ik toch terug kunnen komen. "Jij moet je vangsten wel kunnen verdubbelen" lacht Wout. Na enig rekenwerk kom ik tot de conclusie dat dit niet als motivatie was bedoelt. We varen onder een brug door waar en kamikaze snoek zich op het aas van Wout werpt. Dat het aas bijna groter is als de snoek, geeft volgens Wout niet. Het gaat om de aantallen. Tijdens de fotosessie zegt Wout "Pas op, botsing". Snel maak ik de foto met de verwachting tegen de kant te botsen. Maar tijdens het afdrukken vlieg ik ruw de boot door. Het bleek de betonnen peiler van een brug. Met een halve whiplash vervolgen we onze tocht. 3-0, wat doe ik fout?

Tijdens het tikken van de vorige alinea beginnen de sarcastische opmerkingen zich in een steeds groter tempo op te volgen. Ik ben het doelwit van spot, en ik zou waarschijnlijk precies hetzelfde hebben gedaan. Maar ja, ik ben momenteel niet in de positie om terug te slaan. Ik verzend de alinea net naar het web, lees de commentaren even door. Leuk om te doen, "oude tijden verslagen" lees ik, en zo voelt het ook. Maar mijn moment van rust wordt wreed verstoord door een aanbeet. Voor Wout welteverstaan. Een iets grotere snoek is al snel binnen en de glimlach van Wout is er met geen staalborstel meer af te krijgen. Een monster vis kunnen we het niet noemen, maar het is wel 4-0. Misschien moeten we de naam van het verslag wijzigen in "Wout geeft Mark snoek les" lacht Wout.

Als we weer bekomen zijn van alle drukte en net een mooi slootje met een mooie rietkraag in varen, zegt Wout "Ik zal jouw ook eens een kans geven... niet dat je er wat mee zult doen" En lacht zich weer rot. Hij vaart me perfect langs de rietkraag. Waar is het mis gegaan? vraag ik me af. Mijn buurman op de camping zou gezegd hebben "Het is niet misgegaan, het is gewoon anders gelopen.". Maar dan begint mijn slip te lopen. Ik probeer mijn enthousiasme te bedwingen, je moet nooit te vroeg juichen. Maar dan heb ik hem in mijn handen. Een mooi snoekje had zich vergrepen aan mijn aas, en had nu de eer om met mij op de foto te mogen. En mijn eer... die is ook gered. Ik ben van de nul af. En een paar snoeken in korte tijd, zouden ze toch los zijn?

De geschiedenis herhaalt zich. Halverwege tijdens het tikken van de vorige alinea vergrijpt opnieuw een snoek zich an mijn aas. Ik heb niet eens tijd om de alinea te verzenden. De snoek is snel binnen boord, en mag op de foto. Dat is twee voor mij. "Als we in dit tempo snoek vangen, heb ik niet eens tijd om een live verslag te maken" zeg ik. "'Misschien moeten we maar een secretaresse meenemen de volgende keer" opper ik. Wout weet nog wel iemand. "Bloedmooi, maar of ze ook kan tikken weet ik niet" lacht hij. We varen verder op weg naar de thuisbasis. Het is bijna half drie. Het voelt weer als vanouds. Waarom doen we dit niet vaker? Met 6 snoeken hoeven we ons niet te schamen. Of er dan weer een live verslag komt? Ik weet het niet. Vandaag is kostbare vistijd verloren gegaan aan het tikken van alinea's. Daar heeft Wout goed van kunnen profiteren. Met ook nog eens een hengel extra... ach stop ook maar. Er zijn geen excuses nodig, het was een topdag! En Wout, je hebt verdient gewonnen.