Zondag 3 september, een visafspraak voor die dag was zaterdag pas gemaakt met Robert. Al vaker hadden we geprobeerd eens af te spreken, maar wederzijds tijdgebrek gooide roet in het eten…tot nu toe. Vooral nu Robert een nieuwe boot heeft aangeschaft is de motivatie wat groter eens wat dingen aan de kant te schuiven voor een dagje op het water. Voor mij was de noodzaak min of meer ook aan de orde, ik had net drie weken vakantie in Duitsland doorgebracht en hier heb ik nauwelijks kunnen vissen. En juist het ene dagje dàt ik ging vissen was een uitermate frustie visdag geworden met niets meer dan ellende, waar ik niet over ga uitweiden.

Daar het weer erg gunstig was, was onze verwachting dus ook hoog. Na het traileren trolden we langs de dorpjes en weilanden van Friesland. Tegen koffietijd sloegen we af richting een haventje. Hier hebben we drie rondjes getrold en zijn we voor anker gegaan. Bakje koffie, bammetje en tussendoor wat jerkbaits en schreeuwende duivels vliegcursus en zwemles geven. Allemaal zonder resultaat. Dan maar weer rustig verder trollen. Totdat het weer bakjetijd was. Het schoot dus niet echt op. Tussen bootjeshuizen, besloten we maar eens heen en weer te gaan. Al trollende leverde dit niet meer dan een paar keer aanbeet op. Intussen was het wat gaan motregenen. Mooi weer is beter, maar met goede kledij was dit geen ramp. Maar gaandeweg de dag begon het, met uitzondering van een paar droge buien, steeds hardnekkiger te regenen. Het was van die hardere, dichte motregen en de wind blies bij tijd en wijle alles recht je gezicht in. Dus leek het ons raadzaam om een drogere plek op te zoeken. In dit geval wist ik een plek vlakbij, waar je onder een snelwegviaduct kon gaan verticalen. Met de hengels binnengetakeld gingen we uit pure noodzaak vol gas richting deze plek. Tijdens dit vaarritje nog een droog moment, waarvan we gebruik maakten en een zijweggetje insloegen om een traject af te trollen. Ook zonder resultaat en wegens de opnieuw gestarte regen, vervolgden we snel onze weg richting viaduct. Hier aangekomen legden we de boot vast en vanaf de kant tjoepten we wat met onze shadjes. Al gauw wisten we de eerste aanbeet te incasseren en een korte, tevens verloren dril gaf ons weer nieuwe moed. Meerdere aanbeten volgden, maar de snoekbaarsjes waren niet van plan zich snel gewonnen te geven. Wel motiveerde dit ons om langer te blijven proberen. We stonden te slotte redelijk droog en ondanks de harde wind, was het niet koud of anderszins onaangenaam. Maar het bleef bij aanbeten zonder resultaat.

Uiteindelijk, toe de weersomstandigheden het weer toelieten, verruilden we onze overdekte schuilplaats voor meer open water. Robert wilde de vangplek van zijn vorige snoek nogmaals bezoeken. Een geloste snoekbaars en een paar harde aanbeten stonden nog in zijn geheugen gegrift. En juist die plek was voor Dennis en mij altijd een stuk dat we voorbij varen, net na de trailerhelling waar wij meestal traileren. De middag liep aardig op z’n eind We hadden de hoop opgegeven en wisten dat het nu snel moest gebeuren wilden we niet visloos onze dag besluiten. En opeens was ie er. De hengel van Robert boog mooi rond en de eerste snoek van de dag was binnen. Robert liet zijn hengel niet los en wilde dat ik de snoek begeleide richting fotopositie. Na een beetje klungelen met de Bogagrip, gooide ik deze gauw terug in de boot en landde de snoek zoals ik gewend ben. De kieuwgreep is voor mij de meest normale manier om een snoek gecontroleerd te landen. Maar goed….ieder die er anders over denk, mag dat van mij doen. Het was een mooie snoek van 80 centimeter. Na wat foto’s verdween deze weer in het water en onze dag was hiermee toch weer geslaagd. Na nog een tweetal aanbeten hielden we het voor gezien. Het weer was inmiddels stralend geworden en tegen vier uur zaten we goed en wel weer in de auto, op weg naar huis.

Groeten, met bril, uit het hoge Noorden….

Cantor