Monique met een indrukwekkende steur!

‘Niet gek’ denk ik bij mezelf dat de zon zo weinig schijnt in Nederland. Hier op de camping in Italië schijnt hij namelijk elke dag volop met temperaturen die regelmatig over de 30 graden grens heen gaan. Het is een gewone vakantie samen met mijn vriendin en nog een stel meer. We genieten met volle teugen…. Nou ja… één ding staat me toch wel erg tegen, en dat is het weer in Nederland. Snoekweer! Regen en wind! Wat had ik allemaal wel niet kunnen vangen denk ik steeds bij mezelf. Al die taaie dagen op het water die vooraf gingen aan deze vakantie. Had ik die niet goed kunnen maken? Het antwoord zal ik nooit teweten komen, want ik zat weer eens met mijn dikke kont in Italie op de camping, tussen krijsende kinderen. Ik zit te zuipen en te vreten dat het me een lieve lust is. Maanden getraind om een beetje beter uit te komen op het strand, maar in een week is de vette happen bierbuik weer helemaal terug van weggeweest.

Mijn eerste steur!

Vorig jaar is jullie een verslag beloofd van het vissen op steur, ook een onvergetelijke belevenis. Maar om een of andere duistere reden is dat verslag er nooit gekomen. Dat ga ik goedmaken dit jaar had ik mijzelf voorgenomen. En daarom zal ik nog even wat oude herinneringen voor jullie ophalen! Vorig jaar stonden we op een camping aan het Gardameer, en via een kennis kreeg ik te horen dat je er steur kon vangen op een speciale vijver. Hier was ook de mogelijkheid om op karpers te vissen, maar steur trok mij dan natuurlijk net even iets meer. Ik ging met de kennissen mee die er al eens eerder waren geweest en ik moet zeggen het was gezellig! Heel gezellig zelfs, maar heel veel steur hebben we niet gevangen. Misschien had het met de stek te maken, wij wouden namelijk wel vis vangen, maar wel op een royaal plekje in de schaduw! Het resultaat was aardig bedroevend, we kregen wel aanbeten, maar van de 5 man waarmee we op stap waren wist de (ervaren) kennis er slechts 2 te vangen, en ik ook 2! Een kleine domper op toch wel een heel gezellig dagje. Ik was er niet minder blij om, ik had een steur gevangen!! En donders… wat zijn dat stoere vissen zeg! Hoe het komt weet ik niet, maar als ik zo’n beest zie denk ik altijd aan de prehistorie! Die vissen zijn echt één en al bot en spier! Wat een power heeft zo’n beest. Geweldig.

wie is de mooiste?

Het liet me de dagen die daarop volgden niet los en gelukkig was mijn vriendin ook licht geïnteresseerd geraakt en we trokken de stoute schoenen aan! We reden met z’n 2en weer naar de steurvijver toe en daar aangekomen waren we ook de enigste. De vijverbaas was blij verrast mij weer te zien en hij heeft ons die dag ook werkelijk geweldig gezelschap gehouden! Officieel ging de vijver om half 6 sluiten, maar wij zaten er om half 9 nog. We goten glazen eigen gebrouwen champagne naar binnen dat het ons een lieve lust was, en nog belangrijker…. we vingen vis! En niet zo zuinig ook!! We visten op een ouderwetse manier, met een plastic ringetje om een slappe lijn, vol in de brandende zon! Klom het ringetje omhoog, of zakte het plots naar beneden dan was het tijd om de haak te zetten! Monique vond het geweldig, en ze kreeg het dan ook voor elkaar om veruit de grootste steur van de dag te haken, de vis zwom finaal naar de andere kant van de vijver en er was geen houden aan. De vijverbaas was ook opgewonden en die stond Monique geweldig te coachen. ‘piano piano’ werd er geroepen, een teken dat ze voorzichtig moest zijn met zo’n megavis, maar het onvermijdelijke gebeurde. De lijn viel slap en de vis was weg. Ik wist niet dat mijn vriendin zo kon balen van een verspeelde vis. Gelukkig haakte we genoeg andere vissen, die ook van formaten waren waar de gemiddelde snoekvisser zijn vingers bij aflikt. Ik kreeg zowaar nog een meervalletje op de kant, maar die viel wel even in het niet bij die schitterende steuren.
Als ik het me goed herinner hadden we aan het eind van de dag met z’n 2tjes ongeveer 25 steuren geland. Monique vond het geweldig en ik natuurlijk ook, we komen hier zeker nog eens terug, want ik heb het adres erg zorgvuldig bewaard!

mijn eerste largemouth bass(je)

Dan is er nog deze vakantie, waar ik nog middenin zit. Ik zit dit verslag ook te typen voor de tent met een bakkie cappuccino on the side…. Dit keer zitten we aan de zee, in het gebied ‘Toscane’ Van tevoren had ik natuurlijk al wat research gedaan en ik had al gezien dat er dicht bij de camping een groot zoetwater meer lag. Reden genoeg dus om de bellyboot mee te nemen en die heb ik dan ook 2 keer gebruikt hier. Officieel mocht je volgens mij niet vissen maar dat wist ik als Hollander natuurlijk niet. Volgens de locals was hier zeker wel ‘pike’ te vangen, maar wat ik ook probeerde, hoe mooi de stekken ook leken… een ‘pike’ heb ik hier helaas niet kunnen vangen. Wel wat anders, een visje die ik nog niet helemaal verwacht had eerlijk gezegd. Toen ik met kleine blinkers begon te gooien kreeg ik mijn eerste tikjes. Vervolgens kreeg ik het spelletje door en haakte ik mijn eerste vis. Toen ik de vis bij de boot had zie ik opeens dat het hier gewoon om de in Amerika o zo bekende largemouth bass ging!

de grootste deze vakantie!

Wat een gaaf visje om te zien, en wat knokken ze hard zeg! Ook de aanbeten zijn spectaculair en tijdens de dril springen ze soms wel een halve meter uit het water. Uiteindelijk weet ik er 4 of 5 te landen en minstens zoveel te verspelen. Maar ik had actie, en dat was voor mij al genoeg voldoening. Toch moet ik eerlijk bekennen dat als ik niets had gevangen dat ik ook had genoten, want als je hier ’s morgens vroeg op het water ligt en je kijkt om je heen dan voel je gewoon de vakantie. Een rust die aan een niet visser niet te beschrijven zou zijn. Ik heb er in ieder geval weer met volle teugen van genoten en ik weet wel zeker dat dit niet het laatste buitenland avontuur was! Volgende week eindelijk weer in mijn bootje op de Nederlandse wateren… kijken of de visjes me al gemist hebben!
Rix

Hieronder volgen nog wat foto's om het geheel nog wat meer kleur te geven...