Het is al een aardige tijd geleden dat er een verslag van Wout en mij is verschenen op Snoeken.net. Allerlei redenen die ik hier niet zal uitwijden liggen daar aan ten grondslag. Niet dat we onze visspullen hebben verkocht, of het vissen niet meer leuk vinden... Nee, dat is het allemaal niet. Mensen begonnen zich al zorgen te maken, ik kreeg diverse mailtjes met de vraag of alles nog wel goed ging, en de constatering dat onze site het momenteel niet van de verslagen van Wout en mij moest hebben. Klopt!

Eigenlijk zit er ook een behoorlijk 'pechfactor' in. Als we het al voor elkaar kregen om onze agenda's op elkaar af te stemmen, bleek de dag visloos te blijven. Dit is ons de afgelopen twee vissessies overkomen, en ja... hoe schrijf je een verslag over een dag zonder vis?

Afgelopen vrijdag was het dan toch weer zover. Om 8:00 uur aan de waterkant. Dat was de afspraak. Om 8:00 uur gaat echter ook de plaatselijke supermarkt open. Aangezien ik trek had in wat lekkers, besloot ik om klokslag 8:00 uur de supermarkt binnen te stappen, en te accepteren dat ik hierdoor om 8:05 op de plek van afspraak zou zijn. In gedachten hoorde ik Wout al zeggen 'Je bent te laat', of 'Ik sta hier al uren!'. Maar dat kon ik dan vast wel weer goed maken met een lekkere koek ofzo. Het liep anders. Wout belde mij om 8:05 op. Slaperig klonk het bericht dat hij zich had verslapen, en er zo snel mogelijk aan zou komen. Oefff, daar kwam ik goed weg. De bedachte zinnen kon ik nu naar Wout gebruiken als hij aankwam.

Uiteindelijk stonden we een half uurtje later als gepland, dan toch met de telescoop hengeltjes in de hand om wat aasvissen te vangen. Gelukkig ging dit voorspoedig, en lagen er al snel 4 dobbers in het water, met daaronder op de juiste diepte een heerlijk verse aasvis. Wat kon ons nog gebeuren?
De tijd verstreek, maar er gebeurde niets, de dobbers waren slecht te zien door de laagstaande zon, maar we hadden alle tijd voor een lekker bakkie koffie en de pas gekochte lekkernijen. 'Zullen we verkassen?' vroeg Wout na een uurtje. En dat leek me een goed plan. Normaal is Wout nooit zo snel, maar in dit geval... voor ik het wist had hij de beste plekken bezet op het nieuwe plekje, een meter of 50 verder. Bij het uitgooien van de tweede dobber ging het fout, de draad zat om de top, en met een ferme knak gooide Wout zijn hele tuigje weg. Dat was één, zou later blijken.

Balend ging Wout op weg om een nieuwe aasvis te vangen. En dat gaf mij de ruimte om de zaken even te herverdelen, waardoor de aasvissen op mooie afstanden van elkaar in het water kwamen te liggen. En dat had resultaat! Na korte tijd zag ik mijn dobber langzaam de diepte in zakken. 10 tellen... aanslaan... en hangen! Helaas was Wout er niet om de andere hengels in te draaien, en nam de snoek een mooie run dwars door het draad van de andere hengels. Wat een zooitje, maar dat lossen we later wel weer op. Door te roepen had ik Wout gewaarschuwd, en die kwam met rasse schreden aanlopen met het net en de onthaak benodigdheden. Zonder problemen konden we de snoek landen. De haak zat netjes voorin haar bek, dus ook het onthaken was snel en vakkundig gebeurd. Alleen nog de foto sessie, en deze 90 cm lange dame kon haar weg vervolgen in het koude water.

Nu was ik ook mijn visje kwijt, en terwijl ik een nieuwe stond te vangen hoorde ik Wout vloeken. Hij had de dobber van mijn andere hengel zien verdwijnen, maar sloeg in al zijn enthousiasme mis. Na een korte ruk aan het draad, was de snoek weer weg. Balen!

De plek waar we stonden bleef verder rustig, dus besloten we terug te verhuizen naar de beginstek. Wout gooide zijn aasvis prachtig tussen twee meerpalen door, wat een werptechniek! Hij was echter vergeten dat de stroming er ook nog was. Tien minuten later zat zijn draad dan ook muurvast aan de meerpaal. Trekken, en met een ferme knak was dat tuigje twee. Wout besloot zich toe te leggen op de aasvisjes. Het zijn dobbertje moest naast een bootje komen, maar daar lag ook een touw. Nog geen 5 minuten later zat dus ook zijn witvis tuigje vast... Het was niet Wout zijn dag!

Verder hebben we helaas niets meer kunnen vangen. Eindelijk weer een snoek. Een gezellige dag, en mooi weer. Wat wil een mens nog meer...?

Markjan