Het kan raar lopen. Jaren lang is je vrouw op zoek naar meubels en jaren lang ga je mee. En dat doe je nog graag ook. Nou goed dan. In het begin doe je dat graag. Maar als je vrouw dan telkens elk individueel meubelstuk afkeurt, dan wordt het toch wat moeilijker om het een glimlach ja te zeggen. Maar dan is het november en we lopen toevallig een meubelzaak binnen. En o wonder! Mijn vrouw vindt haar meubels! Ik viel haast van mijn stoel toen ik hoorde dat ze de meubels wilde hebben. Heel zacht vroeg ik: “Weet je het zeker?” De meubel man was erg tactisch op dat moment. “Er is wel een levertijd van 3 maanden.” Voordat mijn vrouw kon reageren riep ik: “Oh, dat geeft niet, we zoeken tenslotte al ruim 3 jaar…” En dan was het afgelopen donderdag zo ver. De meubels zouden komen. Ik had vrij genomen, zodat ik kon helpen met de kast voor de stereo. Maar om 10 uur was ik klaar. Wat nu? Ik besloot vismaat Michiel op te bellen om te kijken of we samen op pad konden. En dat was mogelijk. Waar meubels al niet goed voor zijn.
Om 11:30 uur stonden we aan het water. Een prachtige vaart met redelijk helder water. Zo hebben wij dat graag. We hadden goede hoop, maar kregen zelfs geen volgers. Wel zagen we bij een stel boten snoek jagen. Redelijk grote witvissen kletsten door het oppervlak. Maar een snoek liet zich niet zien. In deze situatie komt er altijd een moment dat we kunstaas gaan wisselen. En dat doen we niet alleen met ons eigen kunstaas. Ik koos een geweldige knots uit. Een beauty van een aasje gemaakt door Nick Kloosterman. Helaas maakt hij ze niet meer. Op de foto is het aasje denk ik goed te zien.

Toen we weggingen naar de volgende stek hing dit aasje nog steeds aan mijn speld. En daar aangekomen deed ik er mijn worp mee. Na een paar halen zag ik in het heldere water een snoekje achter het aas langs duiken. Eindelijk wat actie. Deze snoek moet gevangen worden, want gezien het begin zou het wel eens een taaie middag kunnen worden. “Een misser!”, roep ik. “Ingooien!” Mijn aasje kletst 3 meter voorbij de plek waar de snoek miste in het water. Ook Michiels aasje gaat richting snoek. Ik doe twee tikken en mijn aasje wordt grof gegrepen! Dit is een andere. Ik was nog te ver van de misser vandaan. Terwijl ik de snoek sta te drillen, roept Michiel dat hij een volger heeft. Onder het drillen kijk ik opzij en zie een flinke snoek goed een halve meter achter Michiels aasje aanzwemmen. Dan komt de kant in zicht en Michiel kan niets anders meer doen dan het aasje stil laten vallen en laten zinken naar de bodem. HAP. De snoek slaat alsnog toe en Michiel harkt aan. Nu hebben we verschillende keren samen dubbele vangsten gehad. Maar dat was altijd tijdens het roofbleien. Dit was mijn eerste ooit op de snoek. Een mooiere zal er denk ik ook niet snel meer komen. Wat een aanbeet bij Michiel. Echt geweldig.

Die knots van Michiel had de snoeken mooi wakker geschud. En onder de brug op de achtergrond van de foto komt reeds de volgende aanbeet. Ik plaatste het aasje van Michiel onder de brug en na twee tikken kletste een grote snoek op het aasje. Ik sloeg direct aan, voelde de snoek ook, maar direct schoot toch het aasje los. Dit was zeer waarschijnlijk een dikke vis die de 90 voorbij gaat. Maar de grootste vissen worden altijd verspeeld en deze visserswijsheid bleek deze dag ook weer eens te gelden. Aan de andere kant van de brug lag het helemaal vol met kleine visjes. Wij plaatsten alle twee ons aasjes in het water en precies tussen ons kunstaas knalde een snoek door de school met speldaas. Prachtig gezicht, maar het zou nog mooier zijn indien de snoek op één van onze aasjes was geknald. Maar even later gebeurde dat toch. Mijn aasje werd vlak voor mijn voeten gegrepen door de snoek en ik mocht de tweede snoek landen.

Terug weer aan de andere kant ving Michiel nog een mooie snoek. Maar daar hebben we geen foto van gemaakt. Het was even oorlog hier. Een beurst van snoeken leverde het ons op, maar gek genoeg hebben we op dit water verder geen snoek gevangen. We besloten te verkassen. Na een lange rit en lang vissen zonder actie zijn we verder gegaan. Dat ene snoekje dat ik ving kwam mij eigenlijk niet toe. Michiel had hem al twee keer gemist. Bij mij bleef hij later wel hangen. Op de laatste stek was het weer feest. Eerst ving Michiel een minisnoekje. Ik lachte hem uit, want het beest was zo klein dat het door het gewicht van zijn kunstaas naar de bodem zonk. Helaas duurde de pret maar 3 worpen, want ik kreeg beet op de Knots van MiWa (MiWa is de geuzennaam van Michiel) Belachelijk klein ook. En dan presteert het beest dat gigantische ding van Michiel tussen de tanden te nemen. Nu is het natuurlijk de beurt aan Michiel om te lachen. Even later ben ik weer blij. Een flinke snoek knalt op de knots.

Langzaam begint het te schemeren en ik schakel over op de nep Heuker. Maar de nep Heuker is een wereld ding. En door de kleur is hij in de schemering zeer goed te gebruiken. Wit zorgt er voor dat ook in de schemering alles goed te zien is. Na een aantal missers knalt er een snoek op en vervolgens nog een. Deze laatste wordt nog een foto van gemaakt. Dat aasje dat ik via internet heb geruild is echt een geweldig aasje. Dat werd zaterdag ook weer duidelijk toen Jon hem aan mijn hengel zag. Ook hij dacht eerst dat het een echte heuker was. Maar toen bleek dat dit niet zo was en ik zelfs beweerde dat hij minimaal net zo goed was probeerde hij hem. En echt. De eerst worp was direct raak. Geweldig gewoon. Een topper! Zo zie je maar. Ineens heb je er twee top aasjes bij. Alhoewel ik de Knots van MiWa alleen maar te leen heb.

Vandaag heb ik weer eens thuis gewerkt. Lekker. Maar als altijd kreeg ik ook vandaag vierkante ogen van het schermstaren. Ik heb dan ook een redelijk lange pauze gehouden, waarvan ik het extra uurtje vanavond goedmaak. De lange pauze heb ik gebruikt om nieuwe poldersloten te zoeken. Zaterdag ga ik namelijk met een andere krek op stap. Als voorbereiding ben ik aldus op onderzoek gegaan. En wederom hebben de twee topaasjes zich bewezen. De eerste stek ken ik al wel, maar deze winter heb ik er nog geen snoek gevonden. Ook nu was het er slecht maar toch kwam er één snoek vandaan.

Ik vind de polder toch altijd wat hebben. Waarom een bepaald stuk soms veel snoek bevat zal ik noot begrijpen. En waarom het jaar er op alle snoeken weer weg zijn snap ik al helemaal niets van. Op de achtergrond van de zelfde snoek is de stek te vinden, alhoewel deze snoek aan de andere kant van het fietspad vandaan kwam. De nep heuker nog in goede doen hier.

Veder zoekend kom ik tussen de boerderijen terecht. Eigenlijk vind ik het water net te troebel, maar ik probeer het toch maar. Snel krijg ik een misser, maar die laat zich niet meer zien. Dit is wel een reden om deze sloot nog even verder af te grazen. Een stuk verder vliegt twee meter van mijn voeten een grote snoek vol over de nep heuker. Woah!! Mijn haren vliegen overeind van schrik. In één klap is de heuker volledig verdwenen. Zo zie je hem door het water gaan en zo is het ding verzwolgen. De snoek draait direct van me weg. Yes! Deze gaat hangen! Dat kan niet anders zo! Ik hark aan. Zoals zo vaak in dit soort situaties meer van schrik dan door kunde. De snoek vliegt van me af de top klapt dubbel. Waarschijnlijk door de druk van de hengel verandert de richting van de snoek iets naar boven. Vol kopschuddend met de bek wagenwijd open schud de snoek door. Plop… De nep heuker schiet los en vliegt zowat om mijn oren. De stem van Michiel klinkt in mijn oren. “De grootste wordt altijd verspeeld.” Even voel ik de aandrang om mijn hengel in tweeën te beuken. Zal de adrenaline zijn geweest. Ik houd me echter in. Ik controleer de speld en zie dat de verf volledig van de nepheuker is geraspt aan één kant. Verradend dat Michiels gevleugelde woorden deze keer niet golden was deze snoek op de foto de boosdoener. Goed in beeld zijn de raspen van de snoek te zien.

Ik begin te wisselen. Tegen beter weten in. Natuurlijk reageert de snoek nergens meer op. Ik bedenk me dat het beter is verder te vissen en op de terugweg het nog één keer te proberen. Aangezien de sloot alleen maar troebeler wordt besluit ik eerder terug naar de auto te gaan dan goed is. 10 minuten na de losser sta ik weer op de plek. Alles probeer ik. Maar nergens reageert de snoek op. Dan probeer ik toch maar de Knots van MiWa. Eigenlijk vind ik het water te troebel. Ik gooi in en tik de jerk binnen. Precies op de zelfde plek en van de zelfde kant komend knalt de snoek op de knots. En weer is het aasje uit zicht. Weer draait de snoek weg. En weer hark ik aan. Klats! Hengel krom! En deze keer blijft de snoek wel hangen. Al snel is mijn vermoeden juist deze ligt rond de 90 cm. Niet slecht voor zo’n moddersloot.

De snoek vecht niet echt hard, maar mogelijk komt dit door het vieze water. Minder zuurstof hierdoor? Ik zou het niet weten. De snoek ziet er verder gezond uit. Voordat ik de snoek uit het water pak maak ik nog een foto. De snoek blijkt 91 cm. Ik ben er blij mee. Zeker door de twee spectaculaire aanbeten. Eigenlijk wil ik het voor gezien houden. Na zoveel spanning kan ik weer verder met mijn werk. Maar ik moet natuurlijk ook zaterdag in de gaten houden. Ik besluit nog even verder te zoeken.

Een aantal potentiële stekken worden aangedaan, maar hoe verder ik dit deel van de polder inga hoe troebeler het water. Uiteindelijk kom ik bij een plek waar een mini gemaaltje staat. En weer herhaalt het zelfde zich als met de snoek die ik hiervoor ving. De nep heuker wordt gegrepen, de snoek schudt half boven water met de kop en het aasje wordt gelost. Ik besluit er direct maar de knots op te zetten en met de tweede worp al bijt de snoek achterdochtig in de laatste dreg.
De snoek wordt geland en op de foto gezet. Tijd om naar huis te gaan. Het was echt weer genieten in de polder vandaag. Net zo als afgelopen donderdag trouwens. Ik realiseer me dat ik maar een geluksvogel ben. Door een stelletje meubels heb ik mooie vistijd gekregen en als beloning heb ik een stel geweldige aasjes erbij. Goed. De nep heuker had ik al.