Zondag 18 december. Het leek ons weer eens leuk, lekker dicht in de buurt ons visdagje te organiseren. 's Ochtends om 08.00 uur stapten we in de auto om de trailer op te pikken uit de stalling. Dit keer hadden we geluk, hij stond vlak vooraan. De vorige keer stond een legerjeep pal voor de trailer. Da's heel vervelend als je ff lekker snel de trailer achter de auto wil hangen...afijn, dat was vorige keer. Nu is er niks aan de hand en na een kwartiertje rijden kwamen we aan bij de (voor ons nog) onbekende trailerhelling. Op dit moment wist ik nog niet dat een nieuwe liefde vandaag zou opbloeien.

Wederom hadden we gekozen voor een veenrijke omgeving. Grote meren en plassen, kanalen en kleinere plasjes en petgaten stonden of de menukaart deze dag. Het leek ons echter het leukst deze dag te beginnen in een woonwijk. Deze woonwijk had een wirwar aan kruisingen en parallel aan elkaar lopende stukjes water van hooguit een meter of vijf breed en ten hoogste èèn meter zeventig diep. En dan nog het grote aantal bruggetjes die op de route lagen. Bruggetjes blijven voor de meeste snoekvissers toch een magische aantrekkingskracht hebben. Je bent dan ook dikwijls in de waan dat je de snoek bijna kunt ruiken, zodra je in de buurt komt van zo'n bruggetje. In elk geval een prachtig stukje water om de komende dag met het bootje langs te trollen en te hopen dat er een aantal snoekjes liggen die graag hun tanden willen zetten in ons kunstaas. En vooral vandaag, nu we het kunstaas dat we de afgelopen weken zelf hebben vervaardigd, konden uitproberen.

Al vrij snel nadat we getrailerd hadden en nog voordat we in de woonwijk zelf arriveerden, kreeg ik al een onverwachtte knal op mijn 'Blue Destroyer', een stuk hout van vierentwintig centimeter lang. Een vis die zich niet wilde vastbijten, want het bleef bij een knabbel. Gelukkig voor mij; een teken dat ie het in elk geval doet. Met zijn prachtige, flankende aktie is het erg aantrekkelijk te zien hoe deze jerkbait zwemt. De keuze kwam trouwens snel om een ander kunstaas onder te binden. Dit was er eentje die ik nog aangeschaft had, onlangs. Een reuze-shad, ook een dikke twintig centimeter. Deze gaf al gauw beet en bleek dus ook vangstzeker te zijn. De shad heeft er erg lang onder gehangen en leverde dan ook meerdere snoeken op die dag.

Dennis, die zijn geluk beproefde met de Balzer (Balzer Rulez!!!), ontdekte ook al snel dat er veel snoek aanwezig was in dit water. En na een flink aantal snoeken, ook aan zijn zijde, besloten we ons geluk te beproeven in een smalle sloot van ongeveer tachtig centimeter diep en drie meter breed. Maar vlak voor deze uitwijkmogelijkheid knalde bij Dennis de zoveelste snoek op zijn Balzer.

Op dat moment besloot ik mijn Blue Destroyer weer aan de lijn te hangen. Deze loopt niet diep, dus hier kon ie zijn dienst wel doen. Dit bleek ook zo te zijn en na een honderd meter ongeveer sloeg een mooie lobbige snoek op mijn zware stuk eikenhout. De eerste die verzilverd kon worden en vastgelegd op foto op mijn zelfbouw, mijn Blue Destroyer. Na een tijdje kwamen we erachter dat het geheel dood liep. Dit was best balen, want het laatste stuk was erg smal en het water lag vol bladeren en andere spinazieresten. De terugreis werd dan ook niet trollend afgelegd. Hierna wilde ik weer verder vissen met mijn grote shad. Die had 's ochtends in de woonwijk zoveel aanbeet opgeleverd, die zou me nog meer geluk moeten gaan brengen.

Terug in de wijk werd al gauw duidelijk dat dit wel 'the place to be' moest zijn. De ene snoek na de andere knalde op ons kunstaas. De èèn mistte en de andere haakte zichzelf wel. Na een tijdje werd het ineens rustig. Geen aanbeet, geen jagende vissen, het leek van het ene moment naar het andere uitgestorven. Op een bepaald moment gooide Dennis zijn 'all time favorite' in het water. De blauwe Warrior van Salmo; dat die het altijd goed doet, bleek wederom waar. Op dit stille tijdstip van de dag werd er op de Warrior, zoals altijd, toch weer gevangen. Want al snel had Dennis (Dennis met z'n Warrior!!!) weer een snoek aan de lijn hangen. Dit was voor mij de reden om, pas aangeschaft, ook de blauwe Warrior onder te binden. Dennis keek me lachend aan. Hij was altijd degene die toch snoek ving waar geen snoek leek te zijn. Dit werd pas mogelijk wanneer uiteindelijk de Warrior werd aangeboden. En helaas had ik deze niet en moest ik dan ook met veel minder snoek genoegen nemen. Daarom heb ik vrij snel het besluit genomen deze aan te schaffen. En daar heb ik geen spijt van gekregen. Een klein moment nadat ie voor het eerst te water werd gelaten knalde er uit het niets een snoek op. Toch maf, dat nergens succes op geboekt wordt, op een bepaald moment en dan toch verslindt de Warrior de ene snoek na de andere.

Maar het bleef, op een paar missers na, relatief rustig en we hadden het grootste gedeelte al rondgetuft in de woonwijk. Dus leek het ons een goed idee een andere plek op te gaan zoeken. Yachthaventje hier, yachthaventje daar, maar geen snoek. We pakten, na het meer gekruisd te hebben, de kaart er maar bij. Er zouden hier toch ook ergens van die karakteristieke veenplasjes moeten zijn? Maar er was zo gruwelijk veel water om ons heen dat we maar terug keerden. Door de hardnekkige motregen konden we de kaart ook niet te lang opgenvouwen houden. Dan konden we 'm straks uitwringen. Terug, naar de woonwijk!!!

Dit leverde meteen al weer een snoek op. De eerste van vandaag onder een bruggetje vandaan. Een paar wandelaars stonden vol bewondering te kijken hoe deze snoek gedrilled werd en weer teruggezet na de foto. Dennis vond het nu tijd om zijn eigengemaakte jerks uit te proberen. En deze werden ook goed bevonden. Niet alleen door ons, maar ook door de snoek. Het leverde in korte tijd zomaar weer drie snoekjes op. En de aktie was ook fenomenaal te noemen. Een wijd uitslaande glijdende aktie. En niet alleen jerkend, maar ook trollend deden ze het perfect. Eèn van de vaartjes kwam uit op het meer, ter hoogte van het smalle stukje water dat dood liep. Dit nodigde ons uit. Na kort wikken en wegen (ongeveer zes seconden) waren we al op weg hier naar toe. Mijn Blue Destroyer werd weer van het rek gepakt en ondergeknoopt. Na een klein stukje trollen leverde dit stuk hout een MEGASNOEK op. Zo groot had ik 'm niet verwacht. Mijn kunstaas is vierentwintig centimeter en de snoek die er aan hing was ongeveer drie centimeter langer. Het was dan ook een haring van wereldformaat. Je kunt niet begrijpen dat er een snoek van dit kaliber zich op kunstaas stort dat bijna even groot is als hij. Een echte durfal, die zou in het circus moeten gaan werken of als stuntman. Valt geld mee te verdienen. Voor meer foto's van mijn zelfbouw:

http://www.snoeken.net/forum/viewtopic.php?t=425

Op het hele stuk knalden er nog een stuk of wat snoeken op mijn aas. Prachtig om te zien in het ondiepe, kraakheldere water, hoe ze eropaf schieten. Uiteindelijk terug in de woonwijk wisten we nog een aantal snoekjes te verzilveren. Op deze plek ontstond tevens een ware hartstochtelijke ontmoeting met een nieuwe liefde. Een aardige snoek die ik aan boord haalde om te onthaken werd iets wild in mijn handen. Door een listige manoevre wist deze dame zich omhoog te werken in mijn omhelzende armen. Ik hield haar op zo'n onhandige manier vast en door het glibberige lijf van deze dame, gleed ze als het ware omhoog, zowaar.....kwam haar zachte mond dicht bij de mijne....een kus was heel dichtbij.....Ik werd gelukkig net op tijd wakker geschud uit deze roes van liefde en vertedering, Dennis kreeg in de gaten dat ik me liet meeslepen in deze warme, bijna erotische ontmoeting en riep me tot de orde. Over deze beleving hebben we nog smakelijk gelachen. En het welbekende liedje 'love is in the air', werd door ons beide geweid aan deze lieve snoek. Daarna nog even in een haventje geprobeert, maar we hadden het wel bekeken. En de nog niet gevangen snoek ook.

De opbrengst? Ongeveer twaalf missers en daarnaast nog veertien verzilverd. Dennis negen en ik vijf. Een leuke dag met veel snoeken, varierend van zevenentwintig tot zeventig centimeter.

En nog lekker vroeg thuis ook.

Groetsnoekjes,



Cantor (Singing Lures)