Bizar,dat is het woord dat me te binnen schiet als ik terugdenk aan de laatste dag van het snoekseizoen 2006/2007. Dan denk ik nog niet eens terug aan mijn hele jaar, dat ga ik in een apart verslag doen. Om een paar hoogtepunten van dat verslag te noemen: 1 meter 23, 208 stuks, 1 meter 20, 1 meter 15, 1 meter 12, snoeken.net-dag etc.

Maar goed terug naar vandaag. Om 12.00 uur opgestaan. De nachtdienst had zijn sporen achtergelaten. Ik had een stevige bak koffie nodig om in het land der levenden te komen. De jongens waren al druk in de weer. De complete waluitrusting stond klaar. De boot was helaas niet mogelijk. Uitvaren zou een te groot gevaar zijn (uitschieters windkracht 6/7). Om 12.45 arriveerden wij in de stad, bij een stek waar wij de laatste tijd met wisselend succes hadden gevist.

Al snel hing de 1ste dode voorn onder mijn snoekdobber. Het wachten kon beginnen. Gelukkig doden wij de tijd door heerlijk te vissen op aasvis. De ene grote baars en voorn na de andere werd geland. Het grootste gedeelte mocht retour. De perfecte exemplaren kregen tijdelijke huisvesting in de aker.
Na een uurtje, het eerste teken van snoek. Mijn dobber ging langzaam naar beneden. Voorzichtig werd hij gepakt en weer losgelaten. Was dat het? Dacht ik hardop. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Binnen een minuut was hij weer naar beneden en bleef onder. De 8 tellen, het contact zoeken voelen inmiddels vertrouwd aan. Dat moment ga ik de komende tijd missen. Gelukkig hebben wij een intermezzo in Zweden.

Terug naar de dobber die weg was. Ik sloeg aan en voelde gelijk weerstand. Een beste snoek hing aan de lijn. Op het moment dat hij naar boven kwam zag ik gelijk dat hij de helft van zijn bek miste. De zijkant was er vanaf gerukt. Hoe, daar kan ik alleen maar naar raden. Na de landing zag ik nog een gebrek. Diep in zijn strot zag ik een stalen lijn die de maag van de snoek inliep. De dreg of haak moet daar ook ergens zitten. Een slikker dus. Wat een klootjesvolk heb je aan de waterkant. Slikken is beslist niet nodig! Maar goed daar heb ik al genoeg tijd aan besteed om dat uit te leggen. Snoek 1 van de dag was een feit. Echt genieten deed ik niet, want de gehavende snoek voorkwam het gevoel van succes, de euforie.

Na een foto, mocht hij snel terug in het water. Ik hoop dat hij het volgende seizoen haalt. Met zijn 90 cm +, een snoek om zuinig op te zijn. Snel lag de dobber terug in het water. Tot mijn verassing was hij binnen 5 minuten verdwenen. Bij het aanslaan voelde ik gelijk dat het raak was. In tegenstelling tot bijna alle snoeken, voelde ik bij deze snoek nauwelijks weerstand. Was hij zo klein? Of…….Die laatste OF, werd snel ingevuld. Ik kon de snoek als een natte krant naar de kant halen, omdat zijn staart compleet was afgebeten. Deze 80er had het aan de stok gehad met een veel grotere soortgenoot. Misschien de 112 van mij of de 114 van een kennis. Een vreemd gevoel: Snoek vangen, de 2de van de dag met een gebrek. Niet zomaar een gebrek, maar het ontbreken van de complete staart. Normaal sta ik met een glimlach van oor tot oor op de foto, maar ook hier ontbrak hij. Een vreemde gewaarwording op de laatste dag. Maar goed, ook dat is snoeken.

Het klinkt afgezaagd, maar na de foto, mocht ook deze invalide snoek retour. Ik hoop dat……, maar dat hopen heeft weinig zin. Deze snoek gaat ten prooi vallen aan de grotere jongens en meiden. Ook dat is snoeken, ook dat is de natuur. Kei en keihard. Na deze vreemde vangst lag de dobber snel terug. Het duurde even voordat de volgende snoek een feit was. Eindelijk een normale snoek. Geen of nauwelijks schade. In ieder geval niet iets dat je een gebrek kon noemen. Een heerlijke drill en eindelijk een goed gevoel. Bijna deed deze vangst mijn 2 eerdere ervaringen vergeten. Maar zoals ik al schrijf, Bijna !!!!. De fotosessie en hij mocht retour. De gang zat er in ieder geval goed in. Een middagje snoeken, levert niet altijd 3 snoeken op. Zou het nog meer worden?

Snoek No4 van de dag. Op zich een resultaat te noemen, maar gelet op al het letsel, niet iets om blij mee te zijn. Op naar No 5. Het liefst een No 5 die gewoon puntgaaf is en een waardige afsluiting van mijn seizoen kan zijn. Gelukkig kwam No5. Een mooie snoek, vol met kuit. Een lekkere dikkerd. Een genot om te zien, vast te hebben. Het type snoek waar je het voor doet. Het type snoek, waar je zuinig mee bent. Het type snoek dat voor nageslacht zorgt. Het type snoek, waarvan ik hoop dat ze nooit gevangen worden door de prutsers die te veel langs de waterkant lopen. De prutser die alles doet om zijn dreg terug te krijgen. Die desnoods met kracht een halve bek kapot rukt. Deze laatste 3 zinnen zetten mij aan het denken. Soms vraag ik mezelf af: “Wat voor zin heeft het?. Is het echt zo leuk? Is snoeken wel leuk? Wat ben ik aan het doen? Soms twijfel ik, soms denk ik eraan om ………..Nee stoppen doe ik niet. Ik snoek verantwoord. Verdiep me in de vis en geniet. Geniet van het buitenleven en alles wat erbij komt kijken. Dat deel ik, geef ik mee aan mijn kinderen. Dat is waardevol, dat is waar ik het voor doe.

Groet Jos Botman.