Een prachtige gouden snoek, 1 van de vangsten zaterdag.

Eindelijk! Zaterdag hebben Jouke en ik weer een lange dag op het water door mogen brengen! Voor ons alle twee was dat een ellendig lange tijd geleden en we keken er zo vreselijk naar uit. En het heeft volledig waargemaakt waar we voor naar het water zijn gegaan. Het plezier. De rust, wat met ons volgens mij erg subjectief is. Aan het eind van de dag was de conclusie: Taai (erg taai zelfs) qua vangsten. En lekker. We waren behoorlijk uit vorm. Jouke maakte bijvoorbeeld een beginnersfout die ons een mooie snoek kostte. Ik heb hem er ook flink mee lopen pesten, zoals dat hoort bij een goede vismaat. Echter, bakte ik er nog veel minder van. Ik noteerde een echte blank en dat is echt al heel lang niet meer gebeurd. Het ergste was wel dat ik de aanbeten zelf verprutste. Wat dat betreft lachte Jouke weer eens als laatste. Hij wist op de valreep een echte bonusvis te scoren. Check het fimpje voor het hele verhaal van de dag.
[youtube=Vj2dGiNVWMw]

Prachtig en sterk monster!

Nou goed. Het hele verhaal was het niet. Want vanaf de plek van de verspeelde snoek zag ik aan de overkant een plug in de boom hangen en die wilde ik wel hebben.
Jouke voelde er niets voor en vroeg wat ik er voor over had. Maar goed. Ik probeerde het met dreigen: Maakte geen indruk bij Jouke. Ik probeerde het met smeken: Jouke is daar bij mannen niet gevoelig voor. Ik probeerde het met slijmen: Het deed Jouke meewarig zijn hoofd schudden. Maar uiteindelijk deed ik wat vage beloftes en dat hielp. Ik had mijn plug. De beloftes... Tsja... Welke beloftes?

De snoek zag er wel wat in.

Zondag was het echt nagenieten van zaterdag, maar maandag kwam de drukte van het werk om de hoek kijken met de daarbij horende files tijdens het naar huis rijden. Ik besloot daarom de grote weg af te gaan en even wat worpen te doen. Op het moment dat ik mijn kunstaasdoos opende lag ze daar te knipogen naar me: het op zaterdag uit de boom geredde stukje kunstaas. Deze moest natuurlijk aan de speld en even later zoefde ze door de lucht en plonsde ze in het water. VIjf minuutjes later was het raak. Uit het niets knalde een snoek full speed over de bait heen juist op het moment van stilvallen. De snoek deed haar best te ontkomen, maar was kansloos. Even later mocht ze op de foto.

Nogmaals de zelfde snoek.

Er kwam een man kijken terwijl ik deze mooie snoek terugzette. De man vertelde dat er enorm veel gevist werd in dit water. Het was blijkbaar echt dressuurwater. Ik merkte er niet veel van, want op de volgende worp al knalde de volgende snoek er vol op, echter na een paar tellen schoot deze los.

Ze moest onverbiddelijk op de foto.

20 meter van de losser was het al weer raak en deze bleef wel lang genoeg hangen voor de foto. De snoek deed er wel alles aan om los te komen. Ze probeerde het met een paar sprongen. 1 zelfs tegen de kant op. Ze ragde door een paar in het water liggende takken en ze bleef constant met de kop schudden. Maf beest. Maar niets hielp. Onverbiddelijk ging ze op de foto.

Deze lag in een sloot vol witvis.

10 minuten later kwam ik in een stuk met enorm veel witvis. Hier moest snoek zitten en inderdaad halverwegen de worp spatte ineens rond mijn bait een school met voorns uit het water. Alle kanten op. Direct voelde ik een ruk aan de hengel en al weer mocht ik een snoek vangen.

De laatste, een half uur na de eerste vangst.

Ik wist het zeker. Op dit stuk moest nog veel meer snoek liggen en die lag er ook. Een paar worpen later spatte al weer een school uiteen rond mijn bait, echter miste de snoek mijn bait. Of het was natuurlijk bewust, want naar mijn idee zijn wat vissers missers noemen vaak weigeraars. Even verderop gebeurde dit alweer.
Uiteindelijk veranderde de schemering in donkerte en ik dacht dat er niets meer zou komen. Echter uit het niets kreeg ik toch weer een ruk aan de hengel en een snoekje van rond de 55 werd geland.
De gevonden plug bleek een goede vanger en ik besloot haar voorlopig bij me te houden tijdens vissessies, echter besloot de voorzienigheid anders.
De schemering maakte plaats voor de donkerte en stom als ik was deed ik toch nog een paar worpen. Niet verstandig, want ik heb nu eenmaal een lichte vorm van nachtblindheid. Ik zag echt niet meer waar ik mijn plug naar toe gooide. Bij 1 van de worpen hoorde ik een luide "TOK". Ik gooide de plug in twee stukken. Finders keepers... toch niet...