De eerste snoek kwam even naar zijn vijand koekeloeren.

Het was een gekkenhuis zondagmiddag. Niet dat er mensen in witte jassen bezig waren om mensen in dwangbuizen te stoppen om deze vervolgens af te voeren. Niets van dit alles. Het had ook helemaal niets te maken met de voorspelde regenbuien. Die waren en bleven weg. Het gekkenhuis werd veroorzaakt door onze groene vriend snoek. Om het maar direct samen te vatten: stuk of 10 snoeken verspeeld, een hand vol missers, wat volgers, 13 of 14 gevangen snoeken die zonder foto terug in het water mochten en 11 snoeken die ik wel op de foto heb gezet, wat het totaal aantal gevangen snoeken bepaalde op 24 of 25. En dat in een middag vissen. Ik geloof dat dit het equivalent van oorlog in vredestijd moet zijn. Ja. Het was zondagmiddag oorlog in de polder.

Vaak begin ik met een snel baitje om de vis te lokaliseren.

De snoek was door het dolle. Maar toch was het eerste uurtje redelijk rustig. (Hopelijk begint Rick niet weer te klagen.) Na 50 meter maakte ik één van mijn beginnersfoutjes. Maar goed. Ik heb dan weer als flauw excuus dat zondag mijn eerste poldersessie was van dit jaar. Ik had mijn kleine zenuwachtig jerkje tot onder de kant naar me toe geragd. Met dat de bait onder mijn voeten aankwam wendde ik mijn blik af van de bait op zoek naar de volgende plek die zou gaan aanwerpen. Vervolgens wilde ik mijn kunstaas uit het water tillen. Echter voelde ik daarbij weerstand. Direct ook explodeerde het water onder mijn voeten. Vol misbaar spartelde snoek van rond de 70 flink in het rond. Vervolgens schoot de bait los en vloog de snoek van me weg. Goed. Die had ik best kunnen hebben indien ik had opgelet.
Een goed 50 meter verder kon ik wel de eerste snoek op de kant verwelkomen. De aanbeet zag ik al weer niet, maar dat kwam omdat ik het zenuwachtige, rete snel binnen te vissen kunstaasje onder een brug had gekwakt. De snoek werd op de foto gezet en mocht weer terug. Vreemd genoeg kwam de vis weer naar de kant terugzwemmen om zijn vijand van dat moment eens goed aan te staren. “This means warrrrr” moet ze gedacht hebben.

Met deze snoek betrad ik de war zone.

50 meter verder al weer kwam de volgende aanbeet. Bij een mooie zijsloot op de hoek aan de overkant lag wat groen. De bait plofte er 2 meter voorbij en ik harkte in één haal de bait erlangs. Whammm… Een mooie snoek van rond de 85 knalde full speed onder de planten vandaan vol op de bait. De ruk aan de hengel werd door mij beantwoord met een ruk aan de hengel. De snoek hing. Mij werd duidelijk dat de snoek maar net vast zat. Het zou me verbazen als ik deze vis zou kunnen landen. Ik deed er alles aan om de snoek rustig te houden. Niet te laten springen of kop te laten schudden en dat lukte ook. Echter kon ik niet voorkomen dat de snoek een run maakte en daar loste de vis. Op de andere hoek van de zelfde zijsloot volgde al weer een aanbeet. Maar ook deze vis bleef niet hangen.
Het verbaasde me overigens niet dat hier zo veel snoek bij elkaar lag. Van de eerste tot de laatste worp over de 200 meter die ik had afgevist stikte het van de prooivisjes die voor mijn snel binnengeviste kunstaasje weg vluchtten. Maar daarna kon ik nergens meer prooivisjes ontdekken. Actie van snoek kreeg ik ook niet meer. Hier bewees de keuze van het kunstaasje haar dienst. Razendsnel kon ik een groot deel van de sloot afvissen. Met elke worp zocht ik naar wegvluchtende visjes. En die vond ik na ongeveer een half uur. Het was ook direct raak een felle rakker klatste vol op mijn aasje.

Machtige aanbeet en aasje weg.

Deze snoek verzorgde de eerste schermutselingen van een oorlog tussen mij en mijn kunstaas aan de ene kant en een hele horde snoeken aan de andere kant. Het werd genieten geblazen van begin tot eind. De ene na de andere snoek kleunde op het kunstaas. Alle aanbeten waren spectaculair. Maar dat is en blijft vissen in de polder. De aanbeten zijn vaak magistraal. Zo ook de volgende vis van rond de 80. Met dat het kunstaasje onder een brug vandaan kwam schoof een snoek volledig over mijn aasje heen. De snoek zwom verder naar me toe. Nu maar hopen dat ik het aasje niet uit de bek zou rammen. Maar angst was niet nodig. De achterste dreg zat net voor de strot vast.

Ineens meldde de ene na de andere snoek zich. Gekkenhuis.

De snoek ging terug en aan de andere kant van de zelfde brug ving ik de volgende vis. Gekkenwerk. Werd het. In 5 worpen of zo 3 snoeken.

Geen slechte vis om in de polder te vangen.

Verderop lag wat groen boven het talud bij de oever waar ik langsliep. Mijn bait vloog er voorbij en ik harkte de bait er naartoe. Precies voor de pluk groen viel de bait stil. Als uit het boekje. Zo zou ik de aanbeet willen omschrijven. Een lange schim schoot onder het groen vandaan, De bek ging open en de snoek schoof vol in zicht over de bait heen. Zo was de bait in zicht en zo was de bait weggestopt. Vol adrenaline en mezelf inhoudend wachtte ik tot de snoek de bek dicht deed. HARKKK! Hangen. De snoek verzette zich op een luie manier. Het duidelijke symptoom dat het een beter formaat vis betrof. De snoek nam wat lijn, iets wat zelden gebeurt in de polder, maar de snoek was kansloos. Geen slecht formaat om in de polder te vangen met haar 95 cm.

Charismatische kop.

Man. Waar was ik in terecht gekomen? Paar worpen verder hing de volgende vis. Het was een compleet gekkenhuis. Ik begon snoeken zonder foto terug te zetten. Eén vis die gevangen werd met het zenuwachtige baitje wilde ik nog op de foto zetten. Gewoon omdat de snoek een bepaalde uitstraling had.

Ook de swimbait leverde veel vis op.

De actie bleef maar doorgaan. Snel de sloot afraggen was niet nodig in dit geval. Zeker ook omdat ik mijn arm wat rust wilde geven voor tijdens de terugweg. Maar daar kom ik later op. Ik monteerde een swimbait en de actie bleef onverminderd doorgaan.

Deze had honger zo te zien.

Zo’n swimbait hoef je niet veel mee te doen. Rustig binnenvissen met af en toe een haal met de hengel is vaak voldoende om een snoek ik actie te laten komen. Een aanrader voor de beginnende snoeker.

Al weer zo'n machtige aanbeet.

Ook nu gingen veel vissen terug zonder op de foto te gaan. Echter de laatste vis gevangen met de swimbait zorgde weer voor een bloedverziekende aanbeet. Tijdens het uit het water tillen knalde de snoek het water uit boven op de bait. Gelukkig had ik er deze keer wel goed het zicht op en de vis bleef deze keer hangen. Als beloning mocht ze op de foto.

Fotograferen blijft moeilijk...

Het werd tijd om de route terug naar de auto te nemen. Wat dat betreft heb ik tegenwoordig een andere aanpak dan in het verleden. Toen maakte ik vaak een ronde. Nu volg ik vooral de zelfde route terug als dat ik heen heb gevolgd. Dat deed ik in het verleden ook wel, maar dat was meer op toeval gebaseerd omdat er dan bijvoorbeeld geen ronde te maken was. Nu doe ik dat steevast.
De reden hiervoor laat zich raden. Ik wil dan proberen de snoeken die niet wilden of even aan de haak hebben gehangen proberen te verleiden. Echter is het geen kwestie van ophalen. De vissen zijn achterdochtig of achterdochtig gemaakt. Daarom zet ik altijd een dressuur doorbrekend aasje in. Nu koos ik voor een prachtige hybride. Een bait die een beetje moeilijk is binnen te vissen en waarbij soms de actie gemist wordt. Echter maakt dit de snoeken niet uit omdat in ieder geval de extreem vette waggel altijd aanwezig is. Het duurde dan ook niet lang voordat ik de eerste weigeraar te grazen had.

Grote baits. Geen moeite voor vriend snoek.

Op deze manier wist ik zo nog 6 snoeken te verleiden, waarvan ik de laatste op de foto heb gezet. Puur om aan te tonen dat een relatief kleine snoek van rond de 60 geen moeite heeft met een grote knots. Maar goed dat is voor de echte snoekvissers al lang geen verrassing meer. Die twee snoeken bij die zijsloot moest ik met rust laten. Een jongetje was er aan het witvissen. Ieder moet zijn plek aan het water worden gelaten. Met mijn 24 of 25 snoeken was ik enorm tevreden. Op naar huis om samen met mijn vrouw te dineren. Vang ze!