Zaterdagochtend 14 oktober vertrokken Friso en ik vanuit het prachtige Oldenzaal richting de Kop van Overijssel, om daar weer eens een dagje te gaan trollen met ons eigen bootje. Waar we normaal met zijn drieën in de auto en het bootje zitten, gingen we dus vandaag met zijn tweetjes. De reden? Ons aller woutertje was die week ervoor in het huwelijksbootje gestapt met zijn Annemarie. En zoals altijd bij een huwelijk binnen onze vriendengroep, hoort bij een trouwerij een opdracht. Pas wanneer deze opdracht vervult is, krijgt de betreffende persoon het cadeau van de vriendengroep. Wouter, onze beste maat, en tevens onze meest (soms zelfs ziekelijk) fanatieke snoekvisser moest dus ook een opdracht vervullen. Tijdens de bruiloft las hij de volgende zin:

“In de hele maand oktober besteed ik alleen maar aandacht aan mijn kersverse bruidje, hetgeen betekent dat ik tot 1 november geen hengeltje aanraak.” Wouters reactie: “Vuile hufters!”

Aldus vertrokken Friso en ik zonder Wouter in Noordwestelijke richting, om tegen 10-en de boot in het water te hebben. Vissen zonder Wouter is als een lekker stukje wielrennen tijdens de autoloze zondag... opvallend rustig.. Friso knupte de Oranje Fatso aan zijn stok en ik koos voor de zalmkleurige Fatso. We waren nog geen 10 minuten bezig, of ik kreeg de eerste dreun op mijn hengel. “Yo!!!” ..Friso stopte snel de motor, en op dat moment twijfel ik of het werkelijk wel een snoek is. “Hij zit toch niet vast?” mompel ik tegen Friso, maar op datzelfde moment voel ik al dat het iets diks is dat aan de andere kant van de hengel zit. “Dit kan wel eens een dikke zijn”, zeg ik tegen Friso, en de dril doet ditzelfde vermoeden. Wat een sterke snoek zeg. Ruim 5 minuten sta ik op de bank van de boot, en op de een of andere manier krijg ik dan altijd last van een trillend been...pure spanning. Op het moment dat de snoek schepklaar is, zien we dat dit een prachtige snoek is. Snel onthaken en opmeten. De meetlat geeft 104 prachtige centimeters aan. Een prachtig begin. We bellen even met Wouter. “1 meter 04?”…”G@#$verdomme, en ik zit hier voor Jan met de korte achternaam thuis!”

Tijdens het onthaken merkten we al op dat de onthakingsmat niet in de boot lag. “Of hij ligt nog in de auto, of hij is tijdens het rijden uit de boot gewaaid”, zegt Friso. We besluiten om snel even terug te varen, en helaas bleek het laatste het geval. Dus maar weer verder vissen. Ik heb mijn Fatso werkelijk nog geen 2 minuten in het water, als ik weer een mooie dreun voel.. Het zal toch niet??....De dreun bleek mooier dan het formaat snoek. Het snoekje bleek rond de 75 cm. Maar met die 104 cm binnen netto 15 minuten vistijd toch geen slecht resultaat. We bellen weer met wouter. “Hoppakee, de tweede!”. “Weer een meter? ” kraamt Wouter verschrikt uit, maar we stellen hem gerust.

Een half uurtje later is het de beurt aan Friso. Ook hij heeft kennelijk iets massiefs aan de haak. Al trekt deze snoek in het begin wat minder hard. Al vrij snel heeft Friso de snoek in de buurt van de boot, maar dan begint ook deze dame te zwemmen. Het duurt lang voordat we de snoek de eerste keer zien. Maar wanneer ze zich wel voor het eerst meldt aan het oppervlak, dan vallen onze beider mondjes open van verbazing.. “Wat een enorm dikke bak zeg!” zeg ik tegen Friso. We hadden die dag ervoor net een nieuw schepnet van Rozemeijer gekocht, en tegen de viszaak in kwestie blufte ik al dat er wel dikke meterbakken in moesten kunnen. Nou, dat net heeft zijn vuurdoop wel gehad. Met enige moeite wist ik de snoek in het net te schuiven, en met zijn tweeën tilden we haar in de boot. Aangezien we geen onthakingsmat meer hadden, had Friso even snel een theedoek op de bodem van de boot gelegd. Maar die theedoek stond in geen verhouding met deze prachtige snoek, die echt vol over de oranje Fatso was gegleden. Na het onthaken werd het meetlint uit de tas gepakt... 114 cm! Wat een enorm beest! En in het voorjaar had Friso nog een snoek van 115 cm gevangen in het Zweedse Västervik, maar deze was qua formaat misschien nog wel indrukwekkender.

Gelukkig zwemt ook deze snoek, na enig aarzelen, goed weg. Wat een pech dat Wouter uitgerekend deze dag thuisblijft...hahahaha! We bellen hem maar weer even, maar verstandig als hij is, heeft hij zijn mobiel voor de rest van de dag uitgeschakeld!!! Helaas bleef het daarna lange tijd stil. Aan het eind van de dag weet Friso nog een snoekje te vangen van rond de 60, maar na een dag met 4 snoeken, waarvan 2 boven de meter, hebben we weinig reden tot klagen. Volgende week zondag gaan we weer, waarschijnlijk met zijn tweeën, want ook dan is het nog oktober!!

Groeten uit het prachtige Oldenzaal,

Ralf en Friso (de vrienden van Wouter)