Prachtig getekende snoek midden van het grote water geplukt.

En als ik terugkijk op het afgelopen seizoen kan ik maar tot één conclusie komen, en wel dat het weer veel te snel voorbij was en dat het weer veel te lang heeft gevroren. Maar goed, de dagen dat er gesnoekt kon worden hebben we dat dan ook bijna altijd gedaan en hebben we er zeker van genoten. Zoals Pieter en Rick al vertelden was het openingsweekend uitermate gezellig, dus daar ga ik het niet meer over hebben, behalve dan de heren vergeten waren te vermelden dat ik tijdens dat weekend wel mooi mijn pr haakte en dat we het komend seizoen “dunnetjes” over gaan doen.

En bij beiden viel de mond open.

Een kleine 2 weken later wordt ik uitgenodigd door Pieter. Het ligt in de planning om zijn “thuiswater” maar eens te gaan bestoken. Op de een of andere manier heeft dat water op ons beiden een speciale aantrekkingskracht. Later in het seizoen zal dit voor mij alleen nog maar versterkt worden, maar daarover later meer. Tijdens deze vissessie wordt ik in het begin helemaal naar huis gevist door meneer Nederlof. Ik sta echt voor Jan met de korte achternaam in de boot te figureren. Maar ik geniet met volle teugen, zoals jullie mij inmiddels kennen, hoop ik. Pieter hakt er 3 snoeken en 2 dikzakken van snoekbaarzen uit. Ik moet het met iets minder doen, maar tik wel mijn pr snoekbaars eruit. Als dit een voorbode voor de rest van het seizoen is, dan zit dat wel snor.

Pfffff, wat warm.

Ondertussen zijn de temperaturen in ons land gaan stijgen en beginnen de vakantieperiodes aan te breken. Wat betekent dat we ook op familievakantie moeten……… Ook het wk in Zuid Afrika moeten we niet vergeten. Tijdens dit evenement hadden Wouter en ik al een tijdje geleden een dagje gepland. Er natuurlijk niet vanuit gaande dat de elf van Bert op die dag de achtste finale tegen Slowakije moesten spelen. Daarom werd uit voorzorg een radiootje meegenomen. Dat we die dag tegen enen uit de boot zweetten gaf ons de mogelijkheid om de wedstrijd thuis te kijken. Zo vingen we dus 2 vliegen/snoeken in 1 klap.

Wow, hoeveel tanden zijn dat wel niet?

Ondertussen vissen we (lees ik) vrolijk door vanaf de kantjes als ik daar ook maar even de gelegenheid voor krijg. Af en toe resulterend in leuke actieve en soms redelijk grote snoeken. Ook zoonlief leert het snoeken kennen en zeurt sinds een half jaar om een dagje op de boot met Wouter. Ik heb toch al bijna een jaar diploma C zegt ie dan trots, en dat was de voorwaarde.

Die Alien Eel kijkt zoals ik me een uurtje later zou voelen.

Na de vakantie weet ik Wouter over te halen om de volgende dag te gaan vissen. Echt veel zin en vertrouwen heeft er niet in. Maar doordat goede vangstberichten van Pieter van een dag eerder kan overleggen, besluiten we toch te gaan. Uiteindelijk resulteerde dit in onze meest bizarre visdag ooit. Wouter met meerdere dikke 90-ers en ik met een meter en een kapot schepnet. Meer hoef ik jullie hier niet over te vertellen, of wel? Nee hè! Dank je.

Das toch iets groter dan die rakkers bij mij uit het kanaal.

Tegen het einde van de zomer zit Wouter in een verplicht visdipje want hij heeft zijn handen nog vol aan z’n woning van - zo denk ik soms - voor de 80 jarige oorlog (voor de jongeren onder ons; ook wel de Nederlandse Opstand van 1568 – 1648 genoemd) gezien de hoeveelheid werk.... Maar gelukkig is daar Alfred die me een keertje mee wil nemen in zijn bootje. En natuurlijk Rick, die zo’n beetje dezelfde passie en drang tot vissen heeft als ik. Terwijl ik met Alfred in de boot zit, komt ook Rick in z’n nieuwe boot zeer happy voorbij tuffen. De dag is taai, alhoewel ik wel m’n snoekbaars pr aanscherp. Als ik ’s avonds in de auto terug zit, bel ik nog even met Rick, en ja hoor, hij is de rivier nog even opgegaan. Geweldig.

Kiek ‘m goan….

Vanaf die tijd zit ik dus regelmatig bij ome Ricky in de boot en ik moet zeggen dat bevalt me goed. En nee jongens, niet om het gezonde eten tussendoor. De hoofdzaak van ons beiden is snoeken, snoeken en nog eens snoeken. Vangen is mooi meegenomen en genieten doen we sowieso, zelfs als het heel erg koud is. In het begin gaan de vangsten lekker, en zo vissen we eigenlijk de hele herfst en winter door. Het wordt hier en daar wel wat minder met de vangsten en het motortje begint tegen te stribbelen maar het plezier is er niet minder om. En voor aanvang van elke visdag, kant of boot, zijn de verwachtingen hoog gespannen en gaan we eigenlijk altijd uit van een topdag, en anders praten we die onszelf wel aan. Waarschijnlijk iets wat herkenbaar is voor de meesten hier.

Redder van de dag.

Tijdens een verplicht ingelaste kantloopsessie vanwege die haperende motor weten we allebei nog een lekkere bal……euhh leuke snoek te foppen (het tankstation was namelijk dicht op zondag in dit dorp). Later krijgen we nog van Pieter en Jacco te horen dat ze toch ook nog wat gevangen hebben. Altijd goed om te horen.

En nee, we hebben niet gezocht naar die idiote pot aan het eind.

Iets later heb ik met Rick ook een topdag in het altijd mooie Friesland tijdens een gezamenlijke snoeken.net visdag in een prachtig natuurgebied. Dat het weer niet mee wil werken mag de pret niet drukken. Lekker slap ouwehoeren met een stuk of wat boten en ook nog eens wat vangen. Het kan slechter zullen we maar zeggen.

Altijd lachen dat kleine felle spul.

Zo stapte ik, zoals Pieter ook al vertelde nog een aantal keer bij hem in de boot ondanks de soms ijzig koude oostenwind. Het waren taaie maar gezellige dagen. Op hetzelfde water hadden ik ook nog eens een dag met Wouter. Ook Rick was van de partij en terwijl die roofbleien zat te vangen op bierdopjes (hoe die in z’n boot kwamen mag Joost weten). Zat ik te balen als een stekker. Terwijl Wouter en ik beiden 2 leuke snoeken hadden gevangen stonden we nog even te jerken. Tijdens de 2e worp of zo, krijg ik een doffe “kaboem” op mijn hengel. Ik zal een lang verhaal kort maken. De stugge hengel gaat hoepeltje rond, de vis blijft alleen maar heel diep. Ik heb niets in te brengen en na een minuut of wat. Net toen Wouter het inmiddels nieuwe schepnet klaar had. Is de spanning weg en komt er een uitgebogen dreg naar boven. Damn, maar het hoort het erbij. Na wat ruggespraak kom ik tot de conclusie dat het een meerval geweest moet zijn. Een pleister op de wonde zullen we maar zeggen.

Kneitertje op dood aas.

Met betrekking tot het verwijderen van die pleister, gunde ik mezelf een dag later een snipperdag en zat ik om 7 uur met 2 doodaashengels op de plek waar ik dat monster verspeelde. Je raadt het al, de hele ochtend helemaal niets, behalve een stormachtige wind die me bijna van een lullig wankel aanlegsteigertje afblies. Ook een week later met Pieter was er geen grote eer te behalen. Tussen de vorstperiodes door kruip ik nog een aantal keer in de boot bij bovengenoemden en loop ik nog een keer met de hengel in de hand zo’n 10 km door een veenplassengebied. Alles met wisselende resultaten. Die enige echte topdag, die moet dan wel volgend seizoen komen. Dat kan toch niet haast niet anders….of toch? Jullie zullen het hier allemaal wel lezen ter zijne tijd. Rest mij nog iedereen te bedanken waarbij ik in de boot mocht stappen en die erbij was. Bedankt jongens, het was weer gezellig! En tot volgend seizoen.

Groet’n Marc0