Zoh, en dan zullen we nu de (vis)verhalen van de afgelopen weken op papier zetten opgeleukt met hier een daar een foto van weer een kneitersnoek. Zoals jullie al hebben gelezen ben ik inmiddels de regelmatig terugkerende eet…euhh ik bedoel visgast in het bootje van Rick.

Over de laatste visdagen kunnen we eigenlijk zonder uitzondering kort zijn. Het waren taaie dagen. Elke keer was het weer schrapen voor een visje….als dat er al in zat. Het zal wel door de tijd van het jaar komen. Aan onze inzet ligt het in ieder geval niet. We zijn elke keer weer tot op het bot gemotiveerd om toch die aantallen of die ene knoeperd in de boot te krijgen waar je alleen maar over leest en waar je je telkens weer over verbaast. Rick ging zelfs al aan zijn bootje twijfelen. Daar waar hij in de nazomer van vorig jaar toch leuke aantallen wist te strikken viel het nu tegen, zelfs op zijn thuiswateren.

Tel daar bij op dat zijn trouwe 2-pittertje ons af en toe (lees regelmatig) in de steek liet. Meerdere keren durfden we dan ook alleen te vissen als we wisten dat er een bootje in de buurt was welke ons in geval van nood naar de kant kon slepen, want roeien……..wat is dat? Dit is dan ook meerdere keren gebeurd, waarvoor namens ons tweeën dank aan alle watersleepdiensten van snoeken.net. Inmiddels snort de Yamaha weer als vanouds en durfden we een week of wat geleden zelfs een van de grote randmeren op te gaan omdat daar toch redelijk goede vangst/aanbeetberichten vandaan kwamen. Echter niet voor ons, na een hele dag ploeteren met ’s ochtends kou en ’s middags een heerlijk zonnetje, weet Rick de dag toch nog te redden met een leuk vechtersbaasje. Ik moest het doen met waarschijnlijk een gestolen lading van carpet land welke vakkundig op de bodem was neergelegd, natuurlijk om voor mij als bijvangst te dienen. Nah ja, had ik toch nog een kromme hengel gehad. Dat vangsten voor Rick mochten ook wel want die 2 keer ervoor had ik hem er dik uitgevist met elke keer welgeteld 1 snoekje voor mij!

De week ervoor was hetzelfde verhaal, op een voor ons nieuwe plek, met een schitterende flora en fauna hebben we ons prima vermaakt. Varend in zeer smalle en ondiepe slootjes van veengebieden waan je je soms alleen op de wereld, nou ja, met z’n tweeën dan.

We hebben van alles geprobeerd, dood aas vanaf de kant, fireball in de boot, kunstaas vanaf de kant en vanuit de boot natuurlijk. Maar 1 ding, we hebben wel genoten en gelachen en daar gaat het toch ook om. Maar goed, ooit, ooit komt het jaar dat wij dezelfde aantallen in de boot hebben als waar een gastschrijver hier onlangs melding van maakte. Mijn laatste visavontuur van dit seizoen heb ik afgelopen zaterdag met Pieter beleefd. Donderdag kreeg ik een belletje met of ik……”ja natuurlijk” was mijn antwoord al voordat de vraag helemaal gesteld was. Ik had helaas geen lange blonde haren maar desalniettemin hebben we toch een leuke dag gehad. Ondanks dat de watertemperatuur weer een graadje hoger was dan vorige week en we toch aardig wat witvis activiteit aan de oppervlakte zagen bleef het moeilijk. In de loop van de ochtend ving ik een verdwaald dikzakje van rond de 70 en ondanks dat het de burger moed gaf, was dat het enige wapenfeit van die dag. Ze hadden gewoon geen trek. Wel ben ik tot de conclusie gekomen dat ik minder vet moet eten en meer moet sportern want tijdens de landing van snoekmans kreeg ik tot 2 keer toe kramp in mijn been en moest ik hem toch echt weer loslaten om te gaan staan. Ach ja, we worden ouder moeten we maar denken. Temeer omdat we ook backtrollend bijna elke vierkante meter afgevist hebben, zonder resultaat. Voor mij zit het seizoen er dan ook op en hoop ik maar 1 ding, dat het zo snel mogelijk weer opengaat. Wel ga ik in de tussentijd nog een weekje naar Zweden voor mijn eerste vistrip aldaar. Maar dat lezen jullie tzt wel.

Tot die tijd, eenieder bedankt en sterkte de komende 2 maanden. En oh ja, nog even over de titel, het was lekker rustig op het water en toen we trollend een andere boot passeerden, kwam daar ineens een soort oerkreet “en de volgende die ik vang, die vreet ik rauw op”. We keken elkaar aan en na nog wat meer geraaskal konden we ons niet aan de indruk ontrekken dat de beste man of knuppeldik was, of gewoon helemaal de weg kwijt was. Zeker toen ie dacht mij te kennen of dat ik iemand kende uit een compleet ander dorp. Meneer zelf kwam uit een stad iets verderop, maar toen we hem met de boot de andere kant op zagen rijden over de weg, kregen we nog meer twijfels……..en lol. We vonden het nog dapper dat een andere boot toch geruime tijd vlak ik de buurt bleef liggen vissen, waarschijnlijk hadden ze oorkleppen bij zich of zo.

Groet’n uut Oldenzaal,
Marco

[b][u]UPDATE[/u]: [/b]Hoe kon ik het vergeten? Een van de eerste visdagen van het jaar in een schitterende omgeving met megavangsten en er dan niets over vertellen? Excuses mijnerzijds aan Wouter N te O. Na een aantal dreigende en zeer intimiderende telefoontjes aan mij gericht. Trek ik het boetekleed aan en volgt hieronder de update van het verslag hierboven.

We hebben het over eind januari en dat pokke-ijs is net weg. Niet dat ik ijs of een beetje kou zo erg vind. Maar er zijn mensen die onder de 10 graden Celsius niet eens aan vissen durven te denken. Het is deze dag dan ook een aantal graadjes boven nul en eigenlijk te koud maar goed, met het zonnetje op de achtergrond wagen we het er toch op. We gaan naar een veengebied in het midden van het land. Mijn vismaat Wouter zegt al jaren dat we hier hoe dan ook eens naar toe moeten. We komen dan ook rond 10.30 aan op de plek van bestemming. Het is tenslotte wel zondagochtend. Meteen bij aankomst een leuk bruggetje en een splitsing. Wouter zag meteen al activiteit in het water en op het moment dat ik goed en wel de auto op slot heb, staat hij al een dikke 70-er te drillen. Zucht…sommige dingen zullen ook wel nooit veranderen.

Vol goede moed gaan we verder maar we lopen zo’n 10 km door een prachtig gebied en ik mag allerlei vangstverhalen van vroeger aanhoren. Maar ondanks al dat visserslatijn weet Wouter er vlak bij de auto nog een kleintje aan toe te voegen. Die de teller op 2 brengt voor die dag. Een aantal weken later hebben we nog zo’n dag in een poldergebied in het noorden van het land, samen met nog een Zweden toerist, genaamd Ralf. Maar ook op die dag blijft het stil, qua vangsten dan. Op een redelijk dikke volger na op mijn spinner is er geen actie. Nahja, behalve een XXX dvd hoes die bij terugkomst ineens op mijn vooruit lag. Baalde er natuurlijk wel een beetje van dat ie leeg was, maar goed, de heren wisten van niks….

Nogmaals, de groet'n
Marco