Gruwelijk veel gevangen. Dat heb ik de afgelopen periode. En dat allemaal in korte sessies van hooguit een uur. Telkens om een frisse neus te halen tijdens de lunch. Of aan het eind van de dag tegen de schemering in een uurtje of zo.
Uh. Kijk als ik doe wat ik doe, weetje, dan doe ik het op die manier omdat ik vind dat die manier de manier is om het te doen. En niemand doe dat als ik, weetje, goed of fout weetje, ’t is mijn ding. Dus vandaar…
(Uit DAC – als ik.)
http://www.youtube.com/watch?v=v0WlDJAyeCE&feature=related
Zo is dat met alles en zeker ook met vissen. Het woord bij dit alles is gruwelijk.

Gijs was eind december ineens daar. Hij koos een erg koude periode uit om geboren te worden. Maar eigenlijk kwam het goed uit, want zijn vader is fanatiek visser. Hij kon niet gaan door het ijs en eigenlijk wilde hij niet om Gijs. Ik had beloofd de eerste vis die ik ving voor Gijs te vangen. Lang moest ik wachten tot het ijs weg was, maar uiteindelijk waagde ik het er op. Ik had een uurtje en het werden drie vissen. Op het hoekje van de foto is nog net het ijs te zien.

Het veroorzaakte weer honger naar de snoek, want eigenlijk had ik het gehad met de snoek. Ik wilde eigenlijk nog maar één ding en dat hoef ik niet uit te leggen. Ik zat in een emotionele visdip en de vissen voor Gijs haalden me daar uit. Echter sloeg direct de kou weer toe en ik moest lijdzaam toezien hoe de sloten bevroren. Het was weer wachten. Alweer tussen de ijsschotsen ving ik ruim een week later toch mijn eerste snoeken. Samen met mijn vismaat. Het was gruwelijk slecht weer en vooral mijn vismaat hield gruwelijk huis onder de snoeken. Maar gelukkig wist ik er ook een aantal te vangen. Hier een voorbeeld er van.

Dan begin ik een oude tactiek van stal te halen. Ik heb weer eens een priject waarbij ik thuis alle werkzaamheden kan doen. Ik maak daarbij lange dagen in een zweethok dat ik mijn werkkamer noem. Jaren terug heb ik dit ook gehad en toen ter tijd nuttigde ik de lunch aan het water. Niet zonder succes toen. Dat ging ik dit jaar ook doen. Niet zonder succes nu. En dat was een understatement. Gruwelijke aantallen kwamen uit het water. Echt niet normaal. Het was de eerste lunch dat ik ging wel even zoeken. Maar de eerste hot spot was snel gevonden.

De volgende lunchafspraak aan de waterkant koste het me minder moeite om de vis te vinden. De vissen gingen helemaal los en vooral mijn dansende vlieg bleef zijn werk doen. Vooral de missers haalde ik met dit kunstaas op. Echt prachtig. Een aantal snoeken vangen met ‘gewoon’ kunstaas en vervolgens op de terugweg met de dansende vlieg de vissen opnieuw aanwerpen. Vaak was 2 tikken al voldoende om de snoeken te laten exploderen. Gruwelijk goed aasje.

Uiteindelijk kon ik bij ons in het dorp nog één zo’n hot spot vinden. Ook daar gingen de snoeken gruwelijk los. Soms was het echt niet normaal hoe die snoeken de witvisstand daar aan het decimeren waren. Gek genoeg leek het er op dat de snoeken ook al aan het paaien waren. Opgezette cloaca en flink wat dunner dan een paar dagen ervoor. Het mocht allemaal de pret niet drukken. Op één plek was het wel helemaal oorlog. Door deze sloot ging echt over een goede honderd meter de ene snoek na de andere door de witvisscholen heen. Dit resulteerde niet zelden in een spray van vluchtende visjes gevolgd door een exploderend wateroppervlak. Tussen deze gruwelijke jachtpartijen vergat ik af en toe te vissen. Zo prachtig was het. (Op de foto duidelijk zichtbaar. Vermagerd en een opgezette cloaca.)

Het is misschien bekend. Ik heb een autistische zoon die het geweldig vindt indien ik een snoek vang. Hij staat dan werkelijk te dansen van plezier en ook hij profiteerde dik mee van de onderwater-oorlogszones. Het was echt niet normaal zelfs. Nagenoeg bij elke brug was het raak en uiteindelijk wisten we zo 6 snoeken te vangen. Voorwaar niet slecht gezien het beperkt aantal worpen dat we deden.

Eindelijk had ik weer eens tijd om echt een sessie te doen. Ik had een middag en besloot de polder op te zoeken. Het woord voor die middag was werkelijk waar en zonder dollen… Gruwelijk… Ik had namelijk gruwelijk veel actie, maar niets bleef in eerste instantie hangen. Volgens mij verspeelde ik de eerst 11 vissen. Maar uiteindelijk wist ik er toch nog 5 te vangen. De laatste vis verspeelde ik weer. Echter was ik van deze vis het meest ziek. Ik had er namelijk een snoekbaars aan en dat gebeurt niet te vaak tijdens het polderen. De snoekbaars lag ook al uitgedrild voor de kant, maar terwijl ik me bukte om de vis te pakken schudde ze nog één keer met de kop… Los…

Al met al vond ik dat het genoeg was met de einzelgängerij. Ik wilde weer gezelligheid en vissen delen. Ervaringen delen. De aantallen die ik had gevangen was echt leuk maar ik miste gewoon wat. Ook kreeg ik weer wat meer ruimte in mijn agenda. Al snel had ik mijn agenda met wat afspraken gevuld en daarbij was stond de gezelligheid voorop. De eerste afspraak had ik met Michiel. Afspraken met hem staan altijd garant voor veel actie. Zowel op het gebied van de vangsten als ook op het gebied van de gekkigheid. Echter wil ik daar niet al te veel op in gaan. De laatste vis van de dag wel. Het was werkelijk waar gruwelijk. We stonden naast elkaar op een bruggetje en we deden alle twee een worp in de lengte van het water. Michiels bait kwam in zicht en hij tilde de bait uit het water. Een snoek was gevolgd en klatste ruw door het oppervlak met de bek open. Helaas mis. Natuurlijk riep ik dat hij nogmaals moest inwerpen. Echter voordat hij dit kon doen kwam mijn bait onder onze voeten uit. Echter liet de snoek zich niet meer zien. Zonder er bij na te denken maakte ik de bekende figure 8. Echter weer geen reactie en ik wilde mijn bait uit het water tillen. Daarbij wilde ik tegen Michiel zeggen dat de vis verder voor hem was. Echter kwam het niet zo. Ook nu kwam de vis gruwelijk door het oppervlak heen en mijn bait had de vis wel te pakken. Ik hem dus ook.

Dan komt me ter oren dat mijn broer het zwaar had. En zo te horen had hij ook niets om handen. Ik nodigde hem daarom uit voor een ochtendje snoeken. Ik wilde hem wat endorfine shots laten ondergaan. Altijd lekker voor het ontstressen. Echter op het moment dat hij voor de deur zou staan belde hij. Hij was net wakker geworden. De hele nacht was hij wakker geweest in verband met een aanval van clusterhoofdpijn. Goed. Hij had een dubbele dosis nodig. Ik had mijn plan er voor klaar. Mijn broer mocht zich uitleven in de oorlogszone in de sloot in ons dorp. Ik zou verder mijn hengel in de auto laten. Ik had er 10 dagen lang onvoorstelbare aantallen gevangen waarbij ik nooit 10 minuten zonder snoek was. Maar wat mijn broer daar presteerde heb ik zelfs nooit meegemaakt. Worp 4 had hij de eerste, worp 6 de volgende, worp 19 volgde nummer 3 en één worp later had hij nummer 4 te pakken. Ik had hem natuurlijk die kans gegeven, maar het was mijn broer die het cadeautje vakkundig uitpakte. Gek genoeg ging daarna de knop om en volgde er nog amper actie. Maar dat is snoeken. Mijn broer had zijn endorfine gehad. De big smile zei me genoeg.

Die zelfde middag had mijn broer een afspraak en ik besloot met mijn neef op stap te gaan. Het was ongemeen taai, maar uiteindelijk wist ik toch de enige snoek voor ons te verleiden. Daar moesten we het verder mee doen. Het was wel weer een gruwelijke aanbeet… Ik stond weer eens op een bruggetje en tikte mijn bait binnen. Daarbij zette ik een school witvis in beweging. De visjes schoten recht onder mijn voeten de brug onder en precies daar kleunde een snoek door de school. Goed 5 seconde later arriveerde er mijn bait. Stil laten vallen. Tik. Whammm. HARKKKK! Tsja… Het was weer zo’n moment. Ik sloeg de vis compleet de lucht in, maar gelukkig bleef ze hangen en viel ze terug in het water en niet op de brug. Een minuutje later kon ik haar landen en mocht ze als beloning voor de gruwelijke aanbeet op de foto.

Vervolgens kreeg ik een nieuwe collega in het project. De goed man werkt anders dan ik. Heeft andere principes, zeg maar. De telefoon ging. “Hello Bas, jou must work for me on Saturday and Sunday.” Even was ik stil. Toen legde ik mijn telefoon op tafel, pakte een vel papier en maakte er een prop van bij de microfoon. Daarna riep ik hard: “Hello, the only thing I heard was Hello. I think the line is dead.” Ik legde direct de telefoon neer op tafel. In de office communicator blokkeerde ik zijn naam. Zo, die kan me verder langs die weg niet benaderen. Ondertussen hoorde ik gemurmel uit de telefoon komen. “Zo! Die heeft geduld!”, dacht ik. “Het is zeker dringend.” Ik pakte de telefoon weer op en hoorde de goedige man aan de andere kant van de lijk. Beetje paniek in zijn stem. “Bas, je MUST work for me on Saturday and Sunday.” Goed. Ik geloof dat ik niets moet. Alleen indien mijn vrouw en dochter het zeggen dan. Ik brulde nog één keer uit beleefdheid iets door de telefoon: “I think the line is dead. Please call me back on Monday!” Ik switchte direct de telefoon uit en zette mijn notebook ook uit. Dan maar vissen. Mijn broer ging mee. Het was vreselijk taai en koud, maar onderstaande snoek verwarmde mijn binnenste en liet mijn rikketik gruwelijk versnellen. De snoek kwam mijn bait onder mijn voeten halen.

Ook de volgende vis veroorzaakte gierende hartkleppen. De snoek in kwestie had ik verjaagd. Ze lag net onder mijn voeten en sprintte weg, grote kolken slaand. Uiteindelijk kwam ik terug in dat hoekje. Goed 2 meter van mijn auto vandaan. Wel apart trouwens. Ik had een rondje van een uur gelopen zonder enige actie, anders dan een vals gehaakte boomtak. En juist hier, zo kort bij de auto had ik een snoek verstoord. Ik besloot nog een worp te doen. Als ze weer was teruggezwommen naar haar oorspronkelijke ligplaats, dan zou ze recht onder mijn voeten liggen onder een plukje vuil. Ik tikte mijn buster het ondiepe op en daar kwam ze onder het plukje vuil vandaan. Whammm! Ik wist dat het kon gebeuren. Toch schrok ik me rot. Mijn adrenalineklieren werden even flink uitgeknepen mijn bloedbaan in. Lekker!

Jouke is grappig. Jouke is gepassioneerd. Jouke kan het vertellen. Hij kan enthousiasmeren. Hij heeft het voor elkaar gekregen wat nog nooit iemand voor elkaar heeft gekregen. Hij heeft me aan het doodaas vissen gekregen… En ik moet het toegeven. Het is spannend zodra je beet krijgt. Het is spannend om te zien hoe je dobber beweegt. Eigenlijk meer als een ritmeverstoring van de dobber dansend op de golven. Soms even wat fanatieker bewegend. Het langzaam verplaatsen er van. EN dan het aanslaan op beton en de gruwelijk harde run. Yeah! Ik ben om. Ik ga het vast vaker doen. Niet vaak, maar ik zal het nog wel vaker doen. Met dank aan Jouke.

Afgelopen zaterdag ontstond een spontaan feest. Gruwelijke hoeveelheid eten was er geregeld en gruwelijke hoeveelheden drank ook. Het was gruwelijk gezellig. Vistechnisch was het erg taai. Onder aanvoering van kapitein Mark wist onze boot wel de meeste vissen te vangen. Eerlijk verdeeld over mij en mijn kapitein. En één van die vissen was apart. Gruwelijk dik. Heb nooit zo’n dikke vis in real life gezien. Zo dik was ze. Toen ik de vis uit het water pakte dacht ik even met een nieuw soort karper van doen te hebben. Eén met tanden.