Even dacht ik dat het niet weer dooi ging worden voor de gesloten tijd, maar gelukkig zat ik er weer eens finaal naast! Eindelijk stopte het met vriezen en links en rechts zag ik op steeds meer (grote) wateren het ijs verdwijnen. Midden in de week besluit ik dat het hoe dan ook maar moet gebeuren komend weekend.
Ik spreek met Robin af, hij zou om half 7 bij me voor de deur staan, en als alles volgens plan liep dan werd het net een beetje licht als we aan het water zouden zijn. Uiteindelijk hebben we nog rustig een broodje gegeten in de auto bij de trailerhelling, want het was nog zo donker dat we geen hand voor ogen zagen!

Voor ons was dit een nieuw water, waar ik ook nog maar weinig verhalen over had gehoord, dus we zouden wel zien wat het werd deze dag. Gelukkig was de temperatuur redelijk hoog, want met de stormachtige wind was het anders geen pretje geweest. Als we op een gegeven moment de boot in het water hebben en wegvaren van de trailerhelling merken we gelijk wat men bedoelt met dat smeltwater, het gas moet er flink op om tegen de stroming in te komen, maar het doel was dan ook om een zijkanaaltje te bevissen waar de stroming een stuk minder hard was.

De zon kwam rustig op, en we genoten van het buiten zijn. Eindelijk weer lekker op het water, de plek waar we ons als vissers helemaal thuis voelen. We kletsen heel wat af en ik vertel Robin dat Hans Kazan was overleden. Hij wist hier niets van en vroeg mij dan ook wat er was gebeurd. Ik zeg dat het niet veel aparts was, hij had alleen een toverdosis genomen. De ene mop na de andere volgt en kilometer na kilometer trollen we af totdat er al bijna een halve dag opzit. We komen tot de conclusie dat dit niet helemaal goed gaan komen op deze manier. We besluiten om maar eens even een paar dode voorns onder de dobber te hangen en gooien dit hele zooitje in een mooi diep gat kort tegen een bruggetje aan. Ook de vissymbolen op de fishfinder zijn aanwezig, dus eigenlijk kan dit niet mis gaan.

Rustig slobberen we een bakje championsoep naar binnen en onze dobbers dansen vrolijk op de golven heen en weer, we houden het bijna een uur vol, maar de voorns blijven onaangeroerd. Gelukkig zijn er tegenwoordig vele telefoons op de markt die uitgerust zijn met gps zodat we onderweg met google maps even goed kunnen bestuderen waar we nog meer heen kunnen varen. We zien dat als we 2 mogelijkheden hebben. De ene kant eindigt bij een stuw, de andere kant leidt ons naar een paar mooie kolken die nog wel eens interresant zouden kunnen zijn.

Eerst gaan we richting stuw, maar op een gegeven moment voelen we ons de woeste ijsbrekers van het oosten en we besluiten rechtsomkeer te maken. Dan de kant van de kolken maar op. maar na enkele honderden meters gooit hier een bruggetje roet in het eten. Het water staat hier al zo hoog dat we hier onmogelijk onderdoor kunnen en we besluiten terug te gaan naar de grote rivier. Daar zou een stuk verder ook nog een interessant stuk zitten en we besluiten om daar eens te gaan kijken. Dit bleek een goede keus te zijn, want opeens zie ik veel vissignalen op mijn dieptemeter, zoveel zelfs dat op een gegeven moment mijn scherm gewoon zwart begint te worden.

Behalve dat we het zien kunnen we het ook voelen, duidelijk voelen we dat ons kunstaas door grote scholen vis heen stoot, en het duurt maar even of ik sta met een wel hele kromme hengel. Opeens is er een totale chaos in de boot, door de keiharde wint is sturen en drillen onmogelijk en ik zeg Robin dat hij even de boot uit de kant moet houden. Robin weet zo gauw niet wat te doen en probeert (gelukkig) maar wat. Volgas achteruit leek hem de beste optie, de golven die via de achterkant de boot in klotsten namen we voor lief. Ondertussen sta ik nog te drillen en even denk ik aan een hele serieuze vis, maar ik had te vroeg gejuicht. Een monster van een brasem kwam langs de boot. Normaal onhaak ik deze het liefst in het water, maar dit was zo’n monster dat we hem wel even moesten fotograferen. We hadden in ieder geval vis en ook al was het een brasem, het gaf wel moed. Want als er zoveel witvis op een stek zit dan kan het haast niet anders dat er ook snoek in de buurt zit.

Dit blijkt dan ook niet veel later als mijn hengel weer kromslaat, even ben ik bang voor weer een brasem, maar nu voel ik duidelijk een andere strijd onder water, en het moet wel snoek zijn. Het Gelukkig heb ik dit keer gelijk en niet veel later sta ik met mijn 1e vis van 2011 in mijn handen, een forse snoek van midden 80 schat ik! De twijfels zijn verdwenen en we zijn er van overtuigd dat hier meer gevangen gaat worden. Na nog een vals gehaakte brasem die ik dit keer wel in het water onthaak is het Robin die een foeiharde aanbeet krijgt. Gelijk is het duidelijk dat het om een mooie snoek gaat want hij komt gelijk een keer uit het water. Deze dril gaat verrassend goed, en niet veel later grijp ik een hele zware vis bij de kieuwen. Robins Nederlandse pr staat al geruime tijd op 97cm en ik zeg hem dat deze er wel eens overheen kan gaan. Maar hoe we ook meten, ook deze blijkt precies 97 cm te meten! Volgens Robin was deze in ieder geval wel een stuk zwaarder, dus toch een klein beetje een pr! Beide snoeken worden gevangen door tergend traag tegen de wind in te varen.

Na wat foto’s te hebben geschoten gaat de vis weer terug en de stemming in de boot is weer opperbest. Stiekem hadden we nog meer vis verwacht op deze stek, maar behalve nog een bak van een brasem die Robin haakte (in de bek!) kwam er geen snoek meer boven. Ondertussen liep het tegen vieren en begon het wel idioot hard te waaien. We besluiten dat het mooi is geweest en varen weer richting de helling. Met een tevreden gevoel rijden we naar huis en we kunnen terug kijken op een toch nog super geslaagde dag!

Rix