Tsja. Wat moet je zeggen nadat je door een Calimero naar huis bent gevist. Eigenlijk niet veel. Maar het is echt gebeurd. Ik ben finaal naar huis gevist. De boosdoener is te zien op bijgevoegde foto. 7 jaar is hij. Ivo is de naam. Ik zou zeggen, onthoud die naam... Samen met zijn vader mochten Ivo en ik proberen wat snoek te vangen. Echter na 10 seconde had Ivo al de eerste en aan het eind van de ochtend stond zijn teller op 3. Maar wat een beestenweer was het. De kleine kerel hield zich kranig. Echter, uit voorzorg hebben we hem, nadat we hem op poffertjes hebben getracteerd, door zijn moeder laten ophalen. Maar eigenlijk wilde Ivo niet eens stoppen. En wij? Wij vingen in die periode samen maar 1 vis. Om nog even terug te komen op Ivo. De kerel heeft al vissen gevangen waar menig ervaren visser jaloers op is. Kijk maar even op deze link. Metersnoeken zitten er tussen...
http://www.youtube.com/watch?v=25VSZAldGlk

Zoals gezegd werd er in de periode dat Ivo aan boord was maar één andere vis gevangen. Toch stond mijn teller al op 2 vissen voordat we de boot in stapten. Ik was namelijk 20 minuten te vroeg en bedacht me dat ik maar beter niet aan de bel moest gaan hangen zo vroeg. Daarom besloot ik 300 meter van het huis van Mark en Ivo een paar worpjes te doen. 10 worpen later had ik 2 snoeken gevangen. Ik heb er echter geen foto van gemaakt. Toen ik later onderweg de plek aanwees kon Mark niet geloven dat die snoeken uit die sloot kwamen. (Ik geef het toe... De sloot was maar 40 cm diep...) Daar werd nooit gesnoekt. Men nam aan dat er niets zat daar. Maar goed. Terug naar die ene andere vis. Ik wist al dat we op dressuurwater gingen vissen waar vooral met grote baits werd gevist. Daarom besloot ik mijn geliefde Timber Tiger er aan te hangen. Daarbij koos ik voor de dieplopende verzie de DT14 en dat terwijl het er maar 1.50 meter diep is. De plug werd een meter achter de motor van de boot geparkeerd. Die ene snoek knalde op dit plugje en direct liep de lijn van de spoel met de snelheid van de boot. Geen stoempen op de hengel en ik zag ook de lijn niet opzij lopen. Toch geen beet? Vaar maar terug, riep ik. Geen beet. Toch wel, want seconden later, terwijl Mark de boot al in zijn achteruit had gezet, zag ik een stoemp op de hengel en liep direct de lijn weg. Toch een vis en dan weet je ook direct dat het een goede vis is. Na een paar knetterharde run's werd deze beast geland.

Zelf heb ik vaak het gevoel dat ik dingen voor mezelf moet bewijzen en dat kost denk ik wel eens vis. Nu wilde ik eens zien wat er zou gebeuren indien ik met grote baits ging vissen. Ondertussen stapte Ivo van boord, verspeelde Mark een vette vis en ving hij gelukkig later zijn snoek.

Mijn geduld raakte op. Toeval of niet, maar ik kreeg geen enkele actie met de grote baits. Ik besloten maar een kleine 5 cm lange Rapala JSR te monteren. Niet veel later kreeg ik een beuk op de hengel. Uit mijn persoonlijke boekje. De hengel klapte dubbel, vervolgens viel de lijn helemaal slap doordat de snoek even meezwom, maar uiteindelijk werd de hengel weer in een spannende kromming getrokken. Geen twijfel deze keer. Beet. Gierende slip. Weer een goede vis. Was de eerste vis een ruige vechtjas. Deze vis was het tegenovergestelde. Het was een beauty. Geen schub verkeerd zelfs. Ook een overeenkomst met the beast. Deze beauty vocht net zo hard. Bij het terugzetten tracteerde ze me op een douche. Gezien het slechte weer knapte ik daar alleen maar van op.

Er mocht nog één vis uitkomen en al weer voor mij. Een felle rakker vond mijn jsr interessant genoeg om er op te knallen. Beestenweer was het zondag. Maar ik had deze bijzondere afsluiter van het snoekseizoen niet willen missen.