Het is maandag avond dat ik het mail contact op gang zet met Pieter. Ik had al zo’n 2 weken niet meer gevist, en het werd dus tijd om daar wat verandering in te brengen. Na het nodige heen en weer gemail besloten we om Pieter zijn eerste dood aas sessie samen te plannen op de zondag. Nou hadden we één angst en dat was het weer. Is er de mogelijkheid nog wel om überhaupt te vissen, na al die vorst? We hadden al een stek op het oog, met andere uitvalshoeken die zeer zeker niet dicht waren gevroren.

Het is donderdag avond dat ik besluit om maar is te gaan kijken bij het water. Het is een oude bekende stek, waar ik een aantal seizoenen een flink aantal bakken heb mogen vangen. Aangezien het water door een gemaal in beweging blijft en dan ook nog is de vele zwanen en ander gevogelte wat daar in die plas overwinterd had ik er vol vertrouwen in, dat de vrieskou geen roet in het eten ging gooien. En dan ook nog is in me achterhoofd, de dooi die voorspeld stond aan het einde van de week.

Omdat het water de laatste 2 seizoenen bar slechte vangsten op leverde besloot ik direct een 6 tal sardines te ontdooien om te voeren. Hup, emmer sardines mee, een katapult en natuurlijk niet te vergeten een hoofdlamp, anders zie ik geen drol. Onderweg naar het water kom ik de vele poldersloten tegen, deze lagen stuk voor stuk allemaal dicht. En begon ik hem dan ook wel iets te knijpen. Zal het dan toch? Ik werd zo ongeduldig dat ik mijn rechter voetje maar is wat meer ongecontroleerd liet gaan op het pedaal. Na een tijdje zie ik in de duisternis de schimmen van de grote muren riet. Daar zijn we dan. Ik parkeer de auto dwars op de weg om er een keer met groot licht over te schijnen. Tot me verbazing zag ik dat het kanaal door het gemaal helemaal los lag, maar de kolk dicht. Hmm, dat schiet ook niet echt op zo, dan kun je de mooie stekken net niet bevissen. Ik besluit toch maar om even helemaal naar achter te lopen. Voor de zekerheid neem ik me emmertje voer mee en begin de wandeltocht. Het water was prima te zien door de witte sneeuw. Tot dat ik uiteindelijk op me favo stek een donkere vlek zag. HAH! Dat ligt nog los! Ik hoorde al wat gekwaak en ander gespuis, tot dat ik me hoofdlamp aan slingerde en er een hels lawaai ontstond. Och, de KLM heeft ook een honderdtal vliegtuigen in het water geparkeerd (zwanen). Deze schrokken van het licht en besloten dan ook om massaal met zijn allen op te stijgen. Nou dook ik dan ook direct in een. Tjee, wat komt daar een stront uit zeg!! Niet te filmen. Na dat gedeelte te overleeft hebben, hadden ze uit eindelijk goed werk geleverd, er lag een wak van ongeveer een 100 m2., Dat is mij groot genoeg voor 4 hengels. Dus ben ik het ijs op gestapt om te gaan voeren. Vrijdagavond heb ik het voren gelaten voor wat het was i.v.m. de voetbal, om deze op zaterdag weer te hervatten. Deze keer heb ik wat minder gevoerd omdat ik de vis niet wou verzadigen aangezien we de volgende ochtend al vroeg heen gingen.

Zondag half 7 loopt me wekkertje af. Zo gehaast dat ik was, vergat ik de snooze functie uit te gooien zodat de mensen die nog diep in coma lagen ook wakker werden. . Wat uiteindelijk volgde in een stel zuur kijkende koppen in de keuken. Nou kwamen die precies op tijd, want mijn glas melk was net zo zuur als hun gezicht. Ik dacht al, sinds wanneer hebben wij karnemelk in huis?? Maar goed. Snel me ontbijt naar binnen stouwen, me brood pakken en me thermosfles met koffie en de wagen in pakken. Ik stap net het huis weer in van het inpakken als ik een zwaar ronkende diesel voorbij hoor skeuren in de straat. Ah, dat moet Pieter post zijn. Ik loop naar buiten, want ik had Zn vermoeden dat ie bij de verkeerde voor de deur ging staan. Ik sta midden op de weg als Pieter belt met de vraag: Als het goed is sta ik voor je huis of niet? Waarop ik antwoord: Ik sta midden op de straat te wachten op je. De zware diesel kwam in beweging en reedt richting mij. Good morning, sir Pieter. Wilt u eerst nog een bakje pleur doen of gaan we direct die kant op? Na even wat gepraat te hebben aan de koffie tafel besluiten we maar richting het water te gaan. De duisternis was al langzaam plaats aan het maken voor de zon. Althans dat was de voorspelling. We stappen beiden onze bolide weer in, en we rijden in colonne richting het water.
Eenmaal aangekomen blijkt een groten deel van het ijs alweer volledig weg gesmolten te zijn. Zit er eindelijk toch nog iets mee. Ik trek al me spullen uit de auto en gooi ze vervolgens op het asfalt neer. Hmm, ik denk dat ik het maar in 2x ga sjouwen. Gezamenlijk lopen we met spul en al richting de stek. Om vervolgens Pieter wat weg wijs te maken waar hij ongeveer moet zitten en zijn hengels in moet gooien. Druk beginnen we allebei met het optuigen van de hengels en ze te voorzien van aas. Nog een keer tekst en uitleg over de stek richting Pieter, aangezien het mijn thuis water is en voor heb gevoerd. Dan willen we dat ook maximaal benutten met 4 hengels. De hengels worden vervolgens in gegooid en in de steunen gelegd. We zetten onze stoeltjes op en parasol, parkeren onze achterste erop en leunen achter over. Goh, wat een leven dit, dacht ik bij mezelf. En nou was het moment aangebroken of ik mijn huiswerk wel goed verricht had. Nou en inderdaad, het bleef niet lang stil. Na een half uur ging al een van de beetmelders van Pieter af. Het was een slome run zoals je ze in de winter ook eigenlijk wel mag verwachten. Al gauw zie ik Pieter aanslaan en de hengel tot over de helft krommen. Hangen, hoor ik naast me! Ik dacht bij mezelf, dat is erg vlot! Wie weet wat ons allemaal wel niet te wachten staat deze dag! Na een vrij rustige dril kunnen we de vis landen. Wat ons beiden direct opviel was, dat de vis in vergelijking met zijn lichaam een ontzettende grote kop had!! Eentje die je eerder zou verwachten bij een dikke meter bak. Jaja, nou verklap ik het al, anyways. Na de vis op de mat te hebben gelegd en te hebben onthaakt is het tijd om hem op te meten. De vis zat goed in het vet. Hup, de meetlat erlangs.. en beiden stonden we even te kijken of we hem niet even iets op konden rekken zodat ie boven de meter kwam. Nou ja, niet slecht voor de eerste vis. 98 cm en een mooi vol slanke snoek. Onze vriend snel op de gevoelige plaat vast leggen om hem vervolgens weer terug te zetten, en het vissen verder te hervatten.

Beiden sterkte dit ons vertrouwen in deze dag erg aan. We begonnen stiekem al een hele top dag in te beelden. Flinke aantallen en bakken vangen! Maar tevergeefs bleef het lang stil. Wat ik daar wel gewend ben. 1 vis op je voerstek, die vang je binnen een uur. En dan blijf het lang stil. Opgegeven moment kijk ik een keer richting mijn hengels en zie ik het draad helemaal slap hangen. Heey, vis?? Omdat ik mijn swingers was vergeten kon ik de zakkers niet registreren en moest ik dit dus met blote oog doen. Ik bedenk me niet draai het zaakje strak en sla aan. Nee, niks. Hup, snel de hengel weer in het water om vervolgens weer rustig een boekje te kunnen gaan lezen. Om 13.00 uur zie ik weer mijn lijn slap hangen. Nou besloot ik maar om eerst de lijn weer strak te draaien en te kijken wat er daarna gebeurd. Deze komt met een schok weer in beweging en zakt weer. Dit was voor mij een duidelijk seintje om de haak te gaan zetten. Ik sla aan en me hengel kromt wat. VIS, roep ik. Na een dril van enkele magere minuutjes kan ik de vis landen. Dit betreft een mooie 80-er. Deze snel te hebben onthaakt en op de foto te hebben gezet, konden we weer rustig verder.

In tussen was de wind aardig de kop op gaan steken, en begon wat te draaien. Met als gevolg dat de wind de swingers van Pieter op tilde. Wat opgegeven moment resulteerde in een scenario aan beet meldingen. Het bleef maar door gaan. Pieter werd al is wat ongeduldig en begon al wat te mopperen op het weer. Zelf werd ik er ook niet goed van, ik dacht bij mezelf ik trek dat spul de grond uit en dompel het een keer onder water. (dit heb ik me maar binnen gehouden!) Om verdere frustraties te voorkomen haha.

Pieter draaide de lijnen opgegeven moment maar helemaal strak zodat het probleem verholpen was. Nog steeds waren we in vol vertrouwen dat er nog wel groene vrienden zich zouden melden. Iets te hard gedacht. Ik wou niet te laat naar huis omdat ik s avonds weer de hort op moest. Dus besloten we om half 5 te vertrekken. Rond de klok van 3 begonnen we dan ook al langzaam wat spullen op te ruimen. Tijdens het opruimen krijg ik op me linker hengel die ik een half uurtje daarvoor had verlegd naar de kant een volle fluiter. Ik zoek spanning met de vis en sla aan. Hangen! Althans dat dacht ik, de hengel krom tot in het handvat. Maar dat duurde niet lang of de spanning voelde ik plots weg vallen. Gelost! Nou stond ik even raar te gapen naar het hele tafereel, omdat ik nog nooit eerder een vis heb gelost met dood azen. Nou zegt men: Eens moet de eerste keer zijn. Het zal dan wel zo zijn, maar dat was wel de laatste keer voor mij. Na een kleine controle van de vis had ik het probleem al snel gevonden. Meneer de snoek was slim geweest en had de vis op zijn kop gepakt, precies achter mijn achterste dreg. Vandaar dat ik hem niet gehaakt had. Nou was ik ondertussen al wel wat afgekoeld, maar nog steeds kon ik het niet helemaal begrijpen. Volgende keer maar een extra dreg erbij op. Aangezien ik met een nieuwe aas aan het vissen was die een wat groter formaat heeft als mijn sardines. Ik kwam rode mul tegen bij de visboer. En deze leek me qua kleur wel eens wat anders dan een sardine en makreel. Dat ze werken daar was ik niet bang voor. Ze hadden een voordeel wat tevens ook meteen een nadeel was. Je kon ze hard weg zetten omdat de staart wortel zo taai is, maar dit is tevens weer een probleem met aanslaan, de haak komt door de taaiheid niet los uit de staart waardoor je eigenlijk alleen maar een functionele onder dreg hebt. Niet meer met rode mul vissen of een extra dreg eraan de volgende keer? Dat is nog iets wat ik moet bekijken. Ondertussen was de visdag al afgelopen en liepen we weer in vol ornaat terug naar de auto’s. Nog even snel na babbelen om vervolgens een prachtige dag af te sluiten. Op naar de volgende!

Jacco Heldoorn