We schrijven een gewone dinsdag. Nog niet eens het midden van de werkweek, u leest het goed de werkweek. Maar in Twente zitten 2 zielen met 1 gedachte. Namelijk “snoekvissen” het liefst zo vaak mogelijk. Het is dan ook net 17 u geweest als mijn gsm gaat. Ik zie de naam van Wouter in beeld verschijnen en denk bij mezelf, die neem ik wel even op. Zal wel over het verslag van afgelopen zondag gaan wat we donderdag op de site willen zetten. Misschien dat ie de foto’s kwijt is geraakt of dat ie weer internetproblemen heeft. Of misschien….misschien heeft ie wel wat anders. En hij blijkt iets anders te hebben. Ten eerste heeft ie een 2-tal nieuwe bulldawgs aangeschaft maar belangrijker, hij heeft zo’n multifunctionele, grote, waterdichte, superhandige, met wel 20 superhandige ruime vakken en 6 doosjes bevattende roofvistas aangeschaft. Waar (van) alles in kan……behalve een shad clone en een thermoskannetje met koffie.

Maar wat ie eigenlijk wil is vissen. Vol verwachting vraagt Wouter dan ook of ik vrijdag toevallig vrij kan nemen. Ik zeg hem dat ik dat zeker kan. Ik bedoel, ik heb nog wat recht te zetten na afgelopen zondag. Verder zijn de toekomstplannen van Piet P gunstig. Dus hakken we de dubbele bloedknoop door en besluiten we dat vroeg op pad gaan. Wel wil Wouter nog even zijn nieuwe tas opnieuw inpakken, want qua indeling kan hij natuurlijk alle kanten op. Volgens hem kan alle kunstaas wat ie heeft van groot tot klein mee, inclusief, broekspijpen, appels, broodtrommel, vispapieren, onthaaksgereedschap en nog veel meer……..Donderdag komt Wouter nog even langs, we plaatsen het verslag, en bespreken de tactiek (en de verwachtingen) voor de volgende dag. Het duurt niet lang of het is vrijdagmorgen en ik pik Wouter op die ongeduldig staat te wachten bij de achterdeur. Een dikke anderhalf uur later ligt de boot in het water en zegt Wouter stoer: “let even op Marco, dan pak ik er 1 hier binnen 2 minuten vlak bij de helling. Ik weet namelijk hoe dat moet”. Hmmm, dat viel even tegen. Geen vis in de boot binnen 2 minuten, zou het dan misschien een taaie dag worden? We besluiten even te jerken op de T-splitsing en we zien dat de wind 180 ° is gedraaid. Niet dat dat voor ons wat uitmaakt want we werpen en jerken er vrolijk op los. Zonder resultaat, dat wel. Maar goed, we houden de moed erin. Afgelopen zondag was het ook niet de hele dag raak, maar hadden we (lees Wouter) een paar dolle bijtuurtjes. Die zouden vandaag ook ongetwijfeld komen….toch?

Als we dan net onder een brug doorzijn besluiten we een drift maken en de vaargeul af te werpen met groot rubber binnen een paar minuten krijg ik een leuke aanbeet, geen knaller maar genoeg om te weten dat de vis toch wakker is. Niet lang daarna heeft Wouter een betere aanbeet en hij voelt dat de haken vlees pakken. De dril duurt echter kort omdat ineens alle spanning weg is van de lijn. Na het binnendraaien schrikt ie zich rot van verbazing als blijkt dat de speld dwars door de “lus” van z’n fluorcarbon lijn is geknapt. Zo groot was ie nu ook weer niet. Altijd jammer materiaalpech, zeker als je je bedenkt dat er nu een snoek voor lul zwemt met een groot stuk rubber in z’n bek. We balen nog even, en zeker voor snoekmans, maar komen dan tot de conclusie dat als we dat niet willen dat we dan niet moeten gaan vissen. Vervolgens knoopt Wouter er een nieuwe onderlijn en een nieuwe BD (BullDawg voor de intimi) aan en bij de eerste worp vliegt het ding in 2 stukken door de lucht. Tja, dat krijg je als je van die imitatiepröttel koop zeg ik gekscherend. Voordeel van al dit nadeel was wel dat ie z’n nieuwe tas kon testen. En jawel, hij kon alles in 1 keer vinden, en snel ook. Helaas zat er geen aansteker in om de BD te repareren.

Niet veel later haak ik een leuke vis maar op het moment dat ik de vis naar de andere kant van de boot wil dirigeren om de dril af te maken valt de spanning ook bij mij weg en zal ik nooit weten wat het is geweest, wat ik wel weet is dat ik mijn lijn en aas nog heb. Maar goed “ze liggen er dus wel en ze willen nog bijten ook” zeggen we hoopvol tegen elkaar. Wouter had inmiddels binnen no time de onthaaktang uit z’n tas gehaald. Ik stond versteld van de ongekende snelheid en precisie waarmee dat gebeurde. Damn, wat handig zo’n tassie. We besluiten een stukje te trollen naar hopelijk een andere hotspot en dan kan het daar helemaal los gaan. We zijn er klaar voor. Ik laat “the eel” er aan zitten en nabij de vaargeul haak ik weer een snoek. Das toch wel een verschil met zondag, maar dat terzijde. Op het moment dat Wouter neerknielt om de snoek te landen schudt deze met haar kop en gaat ze met haar “pak m beet” 75 cm aan lengte de diepte weer in. Ons ondertussen balend achterlatend. Dit wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de tas vol (ranzige) humor die we opentrekken.

Tijdens het slap ouwehoeren aan boord verstreek de tijd zonder dat we er erg in hadden, maar ook zonder aanbeten. Het was ondertussen ook flink warm geworden en dus besloten we onze ontblote torso’s aan de medewatergebruikers te tonen en van een kleurtje te voorzien. Ondertussen werd van alles geprobeerd om maar een aanbeet uit te lokken. Meerdere lange driften werden gemaakt, er werd getrold, er werd gegooid met rubber, jerkbaits, grinders, en weet ik wat niet meer maar het bleef stil. Tot net na de middag, toen we in de vaargeul terugvoeren en we beiden de shad clone eraan hadden hangen. Ik kreeg een leuke knal, dus met de shad clone eraan verwacht je iets groots. Niets was minder waar. Eenmaal aan boord maakte ik nog bijna de fout door de shad clone te willen onthaken, maar Wouter wist mij te vertellen dat ik toch echt die dappere rakker daarnaast moest ontdoen van de dreg. Dit moesten we doen met de kniptang daar ie lelijk gehaakt zat. De 10 euro die ik destijds voor deze handige en zeer sterke kniptang (principe betonschaar) met lange dunne punt betaald had, was het nu al waard. Zelfs de steel van de 2/0 dreg was er niet tegen bestand. En het kostte Wouter geen enkele kracht, hoewel dit zeer waarschijnlijk toch komt door zijn getrainde en bespierbalde armen… hoe dan ook, we hadden vis in de boot gehad.

Ik weet dat iedereen wel een goede en handige kniptang in de tas heeft zitten. Maar ik heb er zelf geen spijt van dat ik m’n knipex heb ingeruild voor deze. Over de rest van de dag kunnen we kort zijn. We hebben een bakje kibbeling gegeten, zijn nog iets bruiner geworden. Hebben ons nog lam geworpen echter zonder enig resultaat. Net toen we terug wouden varen kwam er toch nog zo’n hele dikke jongen naast de boot. Eentje met 220 pk wel te verstaan. Nadat we de papieren hadden laten zien en een vriendelijk babbeltje hadden gemaakt met een witvissende -soms te hard varende- politieagent hebben we er een punt aan gedraaid en waren we op tijd thuis.

Ohja, om de pechdag compleet te maken, moet ik nog wel even vertellen dat toen ik ging zitten nadat ik m’n snoek weer had losgelaten er nog iets gebeurde. Wie zegt dat shimano goede molens maakt heeft het mis. Ik dacht dat ik m’n hengel naast de stoel had gelegd. Dat bleek niet het geval, ik had hem erop gelegd. Nou ging ik er met slechts 120 kilo opzitten en krakkk, de bevestigingssteel van de shimano compleet doormidden. Dat verwacht je toch niet, of wel!? Volgende keer beter, denken we dan maar. Ondertussen blijf ik de kantjes hier in de buurt gewoon afstruinen op zoek naar clichés zoals leuke sport en dito snoeken, ik weet dat het clichés zijn, maar het is wel waar.

Groet’n uut Twente,
Marco Vogelzang