23 oktober 2006. Een mooie Herfst (snoek)dag. Rekening houdend met de rest van het gezin werd pas begonnen, rond 11.00 uur. De boot werd in een recordtijd opgetuigd en vol gas gingen wij richting een druk bevist zijkanaal. De walkant was druk bevolkt, vliegvissers, vissers met kunstaas, 2 witvissers etc. Overal jagende snoek, die zich waarschijnlijk een deuk lachten om het inmiddels overbekende kunstaas. Alleen de vlieg/witvissers wisten op hun tijd een mooie voorn te scoren. Jeffrey en Kevin vermaakten zich overigens prima. Met de nieuwe lichte baarshengel, werd de ene na de andere baars uit het water getoverd.

Afgelopen nacht had ik gedroomd over een brug, waar ik eerder in de warme zomer een snoek gehaakt en gelost had (hoezo verslaafd). Mijn gedachte lag dan ook geheel daar. Na 20 minuten gevaren te hebben, besloten wij om de dobbers bij deze brug te water te laten. Hij lag nog geen 2 minuten in het water of het was al raak. Nadat hij aangeslagen was leek het wel een dolfijn. Hij sprong bijna in de boot (op zich handig). Na een prima dril kon hij geland worden. Avontuur over en een foto was mijn gedachte, maar daar had deze snoek geen boodschap aan. Mijn hand lag een 5-tal centimeters voor de bek, toen ik Jeffrey om de onthaaktang vroeg. Ik zag nog net uit mijn ooghoeken hoe de snoek zijn bek opendeed en zijn kaken vervolgens sloot. Helaas voor mij zat mijn rechter wijsvinger er tussen. Stevig bloedend werd vervolgens de snoek onthaakt. De verplichte fotosessie was er 1 waar Jeffrey van genoten heeft. Ik moet toegeven, hij heeft oog voor detail (zie foto van vinger en snoek).

Dit bleek niet het gehele avontuur. Mijn hengel bleek bij het 2de oog gebroken. Over ongeluk gesproken. Gelukkig was het in de buurt van Appie Heijn, dus ik daar naar binnen met een bebloede hand voor de benodigde pleisters. Noodgedwongen werd vervolgens mijn jerk bait hengel omgebouwd voor het vissen met de dobber en werd koers gezet, naar de brug waar ik de afgelopen weken redelijk gevangen had.

In de wetenschap dat ik zojuist mijn 99ste snoek van dit seizoen had gevangen, liet ik mijn dobber onder deze brug te water voor de 100ste. Afgelopen seizoen was de 100ste een snoekje van 50 a 60 cm. Ik hoopte ditmaal op iets groters. Na een klein half uur, kwam er beweging in mijn dobber. Na het bekende tellen, sloeg ik aan en voelde gelijk dat het een prima formaat moest zijn. Jeffrey vroeg nog of hij moest filmen, maar daar had ik geen zin in. Stel je voor, de 100ste, groot en dan lossen in de dril. De vis werd uitgedrild, geland en onthaakt en mocht op de jubileumfoto. Wat een visdag, nu moest Jeffrey of Kevin nog vangen (de baarzen niet meetellend). Voor mij kon het niet beter (of toch ?).

De brug liet het verder afweten. Wij besloten om met de boot naar een eiland te varen. Ik kon hier nog even de dobber te water laten en de kinderen konden even uitrazen (boompje klimmen etc).
Mijn dobber lag al snel op een 10 meter uit de kant. Jeffrey voelde toch de drang om te vissen en gooide zijn dobber een 20tal meters rechts van mijn stek. Hij voelde de drang maar was vervolgens wel verdwenen. In een boom (5 meter hoog) hoorde ik hem telkens roepen, “pap je dobber”.
Na 20 minuten ging plotseling zijn dobber onder. Geen Jeffrey te bekennen dus sloeg ik aan. Ik schreeuwde naar de mannen dat ik een snoek had. Aan het einde van de dril sprong plotseling Jeffrey bij me in de boot. Tijdens het onthaken keek ik over mijn schouder of mijn dobber er nog was. Dit bleek niet het geval. Ik zei (of was het commanderen hahahaha), “Jef mijn dobber, aanslaan “. Als een volleerde soldaat gaf hij gevolg aan dit commando en wist mij gelijk te melden, dat het hangen was. Wat een zooitje werd het vervolgens. Ik in een sneltreinvaart mijn snoek onthaken. Ondertussen de snoek van Jeffrey scheppen. Mijn snoek in de kieuwgreep in mijn linkerhand. Met mijn rechterhand de snoek van Jeffrey onthaken. En toen was het zover. Beiden een snoek, dus de verplichte fotosessie. Alleen maakt normaal Jeffrey de foto’s. Nu moest Kevin van 9, mijn moderne,moeilijke digitale camera bedienen. Waarvoor uiteraard de complimenten, want met een beetje coachen heeft hij er een zeer !!! acceptabele foto van gemaakt waar ik zeer !!!! blij mee ben. Eigenlijk had dit mijn 100ste moeten zijn. Wat een feest.

Groet Jos