Op zondagmorgen 15 augustus konden we nog niet vermoeden wat een bizarre dag we zouden gaan beleven. Was ik de laatste 4 visdagen nog een soort tweederangs degradatiekandidaat, vandaag zou alles goed komen. Of toch niet? Ga er maar eens lekker voor zitten.

Donderdags word ik gebeld door Marco: "Snoeken zondag?" Eerlijk gezegd ben ik niet zo enthousiast. Hij weet me over te halen door een aantal positieve berichten op het snoekenforum. Vandaag staat een groot randmeer op het programma.

’s Ochtends ben ik een half uur voor de wekker uit m’n nest. Dat gebeurt me niet zo snel. Bootje opgehaald en gaan met die banaan. Anderhalf uur later zitten we in de boot. Terwijl Marco Vogelzang alias "Luus" of "de buik", bezig is met het sorteren van z'n kunstaasselectie, start ik de motor en wil naar de eerste stek varen. Als m'n kunstaas het water raakt, wordt het direct gegrepen. Wat je noemt een flitsstart. Een snoek van een centimeter of 75 lag gewoon onder de trailerhelling te wachten. Lachen zeg. Er zijn hier minstens 10 boten getrailerd vanmorgen. Een witvisser ziet het gebeuren en vindt het ook wel grappig zo te zien.

Marco is nu ook helemaal wakker en onze dag kan beginnen. Het waait stevig vandaag, zeker een windkracht 4 à 5. Aangekomen bij de eerste stek besluiten we een beetje te jerken. Vrijwel direct mis ik een mooie snoek op een jerkbait. Een flinke kolk is het gevolg. Klassieke beginnersfout: ik tilde het kunstaas te snel uit het water. De worp daarop hangt de snoek alsnog. Na een minuut of twee is ze uitgedrild en wil ik de snoek met de kieuwgreep pakken, waarna ik haar alsnog verspeel. Ze blijft nog in het oppervlak liggen en ik kan haar met m'n hengel onder de buik nog omhoog beuren. Dan zwemt ze alsnog weg. Mooie snoek van een centimeter of 90.

Terwijl onze hevig riekende aasvissen vrolijk mee dobberen, haak ik weer een snoek op een jerkbait. Een prachtig getekende 91 cm deze keer. Zou het dezelfde kunnen zijn? We weten het niet. Temeer omdat het zo hard waait, trollen we een deel van het meer tevergeefs af. Uren verstrijken en er gebeurt geen ene drol meer. Ook op het kanaal is het rustig. Pas een uur of vier later vangt "de buik" een kleintje van pak 'm beet 65 cm op z'n boze pike fighter.

Aan het eind van de middag besluiten we het meer nogmaals op te varen. Het waait nog steeds flink, maar niet meer zoals eerder die dag. Na de ophaalbrug krijg ik eindelijk weer een aanbeet. Ik stop de motor, maar de boot glijdt nog door en wordt door de wind het meer opgeblazen. De snoek wordt meegetrokken, maar blijft op diepte. Ik weet niet beter dat zelfs snoeken van een centimeter of 90 onder zulke omstandigheden naar het oppervlak worden getrokken. Deze dus niet. Als ik een minuut of 5 sta te drillen, zie ik haar even onder de boot: onmiskenbaar een metersnoek. Dan schiet de haak los. Ik ben er vreselijk zuur van.

We varen verder het meer op en ik zeg tegen Marco dat er maar één remedie is tegen deze kater. Een kwartier later wordt m'n bulldawg gegrepen op open water. Precies op de overgang naar een talud. Dan lanceert een grote dame zich het water uit. Weer een meter. Zoveel is duidelijk. Deze wil ik graag hebben, dus Marco schept de snoek. Marco zegt 105 cm, ik meet 104 cm. Mooie stevige snoek ook.

Nu wordt het bizar.. Na het terugzetten vervang ik m'n Bulldawg omdat de staart afgebeten was. De nieuwe hang ik even naast de boot. M'n handen bloeden als een gek en ik maak ze even schoon in het water. Terwijl ik nog op een roze wolkje zweef, zie ik een grote snoek naar boven stijgen om vlak naast mijn handen de Bulldawg doodleuk uit het oppervlak te grissen! Er zat hooguit 40 cm tussen... Terwijl ik het spreekwoordelijk in m'n broek doe, weet ik de hengel alsnog te pakken. Deze had er echt zin in, want op het eind van de dril springt de dame zowat de boot in! Het scheelde maar een haar. Uiteindelijk is een 95 cm snoek het resultaat. En dat op water van slechts 1 meter diep.

Marco is er inmiddels helemaal flauw van: "Jij pakt ze zelfs nog op ondiep water*". Uit frustratie gooit hij z'n kunstaas uit richting een ondiepe plaat. Dan ineens twee verschrikte oogjes. Jawel, hij kan het kennelijk ook… Even later schep ik de snoek en we zien het allebei: metersnoek nummer twee en Marco's PR van 96 cm is historie. Het kunstaas hangt nog in het schepnet en ik zeg Marco dat hij dit er even uit moet halen voordat we dat beest op de onthaakmat leggen. Het wordt anders zo'n ratjetoe. Terwijl hij hier een tijd mee bezig is, zien we zijn meter zo uit het net glijden. Aan de onderkant welteverstaan... Blijkt er een gat onderin het net te zitten! Waarschijnlijk opgelopen bij mijn metersnoek. Marco is er helemaal stuk van. Eigenlijk is dat nog een understatement.. Het was weer een mooi exemplaar. Circa 102 à 103 cm, iets in die geest. Ik voelde me net een soort Gerard Kempers die Swen Cramer de verkeerde bocht in stuurde. Alles ging goed, je waant je al kampioen en dan zoiets. Dat verwacht je toch niet!?

Je kunt je voorstellen dat er daarna een soort radiostilte hing in de boot. Deze bleef nog een tijdje. Ook als ik even later nog een snoek van circa 75 cm vang. Pas in de auto begon meneer weer een beetje te praten. De voorspelde regen die de hele dag zou aanhouden, hebben we niet gezien. Pas tegen 20.00 uur, als we lekker met een Snickel in de auto terug zitten, begint het te regenen. De samenvatting van een bizarre dag:

65 cm, twee x 75 cm, 91 cm, 95 cm, 104 cm, 100-105 cm (officieus), 1 verspeelde metersnoek en 3 staartloze Bulldawgs.

Good Goan, Wouter