Vrijdag 11 Juni: vorige week om deze tijd zaten we er beter voor! Beter voor? Nou ja, dat viel ook nog wel mee. Twee van ons waren nog al stijfjes. Hoe dat komt? Als het goed is wordt dat in het verloop van dit verslag duidelijk. Zoals in de intro van Pieter te lezen viel waren de plannen voor 2 daagjes vissen op een grote plas vorig seizoen al gemaakt. In eerste instantie zouden we alleen van vrijdag op zaterdag overnachten. Echter gezamenlijk enthousiasme bracht Wouter en mij ertoe om toch maar op donderdag te vertrekken zodat we vrijdag in alle vroegte op het water konden zitten en niet de verrekte anderhalf uur in de auto moesten zitten voordat we het water op konden. Helaas ging dit voor Pieter en Rix niet lukken. Zij zouden dan ook vrijdagmiddag “aanschuiven”. De eerste 3 dagen van de week zit ik op cursus in de Schwarzwald, ook leuk, maar toch…. Ik zit met m’n kop eigenlijk de hele tijd al in de boot en ben bijvoorbeeld een aasje aan het wisselen, of beter nog…….

Zo gezegd zo gedaan, ik haal Wouter donderdagavond tegen een uurtje of half 7 op en hij is er net zo klaar voor als ik. Dus een kusje voor het thuisfront en off we go. De reis verloopt spoedig en onderweg komen we eigenlijk beiden tot de conclusie dat we met een beetje mazzel zelfs vanavond al een driftje kunnen maken. Dit legt wel meteen meer druk op onze altijd zo rustige en nooit opgefokte chauffeur. Tot overmaat van ramp blijkt deze de route niet zo goed in z’n hoofd te hebben zitten als dat ie gedacht had. Na een bezoek aan een aantal verkeerde campings en louche parkeerplaatsen met bijbehorende bezoekers kwamen we dan toch tegen 20.30 aan bij de camping. Met de campingjongen had ik afgesproken dat er tot 21.00 iemand bij de poort zou zijn……niet dus. Na diverse telefoontjes en een niet al te behulpzame cafetaria dame (en dan druk ik me nog netjes uit) kwam de havenmeester na een tijdje toch opdagen. Over dat cafetaria meisje trouwens later nog meer….uiteindelijk hadden we de boot iets na negenen in het water liggen. Omdat we toch eigenlijk het liefst wilden vissen besloten we de tent dan maar in het donker op te zetten, temeer omdat het zo’n simpel “pop-up” tentje was. Dus een paar minuten later zaten we in das Boot en voeren we de grote plas op. Bedoeling was zoals gewoonlijk om de taluds op te zoeken en al dan niet trollend of werpend te zien of snoekmans ook klaar voor ons was. Maar het vinden van de taluds viel niet mee. De accu van de dieptemeter was namelijk leeg volgens Wouter. Al met al ongeveer een uurtje getrold en gejerked en zonder resultaat teruggekeerd om de tent op te zetten en een biertje te nuttigen. Bij het uitpakken van de boot bleek dat Wouter Mc Gyver vergeten was om de stekker in de dieptemeter te steken, ahummmm. En toen moest ie nog aan het bier beginnen. Tien minuten later stond de tent, en wat voor één… laat ik het zo zeggen, ik weet inmiddels ook wat lepeltje lepeltje inhoud. Er stond toch echt voor 2 personen op de tent, dat ze daarmee peuters bedoelden was mij dan weer ontgaan. Maar goed, we zijn de nacht doorgekomen om de volgende morgen om 5 uur wakker te zijn worden voor onze missie; de hele dag snoeken op groot water.

Na een snel ontbijtje en de tandenborstel voeren we om kwart voor 6 de haven uit. Plan was om eerste een stukje te trollen en als we onderweg plantenbedden of mooie taluds tegenkwamen deze dan uit te werpen met jerkbaits. Op de heenweg kreeg Wouter al vrij snel een mooie aanbeet op een getrold stuk rubber. Helaas bleef deze niet hangen, maar goed, de dag was nog lang (en warm pfff). Uiteindelijk kwamen we bij een interessant stuk aan. Een eindje verder bleken ook 2 Duitse jongens te gooien met groot rubber. Niet veel later klatste de jongste van de twee er een massieve 1.10 m snoek uit om deze na een snel kiekje en een “toll Mann” snel weer terug te zetten. Op een gegeven moment maakten we een mooie drift en terwijl ik zei dat ik fonteinkruid gehaakt had zei Wouter dat dat een hotspot moest zijn. “Boemmm” bij de 2e worp haakte ik een ruime tachtiger op de gladde aal. Na een korte maar stevige dril loste ik deze vis vlak bij de boot door een combinatie van factoren. Jammer, maar ook dat gebeurt. Vol goede moed gooien we ons het spreekwoordelijke apelazarus maar helaas zonder resultaat. Wouter kreeg nog een leuke volger maar ook deze hapte niet door vlak bij de boot.

Het was mij tegen het einde van de ochtend al opgevallen dat Wouter stiller en stiller werd, niet dat ie normaal veel praat, ahummm, maar toch. De nachtrust bleek meneer toch niet dat te hebben gebracht wat ie normaal doet. En hoe ik ook riep dat Pieter en Rix tegen half 2 kwamen meneer moest en zou “eventjes” slapen buiten in het zonnetje en dat ik hem dan maar moest wekken. Dus nog geen 10 minuten later lag meneer op z’n tuinstoelkussen (wat tevens zijn matras / luchtbed voor in de tent was, hahaha) te dommelen. Een boterhammetje en een uurtje later belden Pieter en Rix op en zeiden dat ze bij de trailerhelling stonden. Yes, de club was compleet, nu kon er gevangen gaan worden. Echter wilden de beide heren eerst de tent opzetten zodat ze dat in ieder geval vanavond na de nodige biertjes niet meer hoefden te doen. Ik hoor de jongens nu nog lachen als ik terugdenk aan het moment dat ze onze tent zagen. “wat is dat dan? Een molshoop?” Pieter nam nog even een kijkje in de tent om te zien of Wouter en ik daar wel echt in lagen of dat we een geintje maakten. Toen we de tent van Pieter en Rix zagen begrepen we meteen het gelach van onze buren. En dan ook nog met een luxe stretcher en een kussen aan komen zetten om het nog even in te wrijven. Kortom, Wouter en ik zijn meer van de Spartaanse aanpak.

Nadat Pieter en Rix hun tent vakkundig hadden opgezet was het dan ook echt tijd om met 2 boten het water onveilig te gaan maken en eens was vis te gaan vangen. Al trollend voeren we weer terug naar de taluds en de onderwatereilanden. Jammer genoeg zonder resultaat, maar gelachen wordt er voldoende zoals gewoonlijk in de boot. We hadden afgesproken om tegen 19.00 terug te varen om het echte hoogtepunt, de barbecue, te beleven. Op de terugweg trolde ik een witte shad binnen die vlak voor de haven onmeunig werd gegrepen door een snoekje van pak hem (of haar) beet 60-70 cm. Tijdens het overpakken van de ene naar de andere kieuw wist ook deze zich van de dreg te ontdoen om vervolgens weer de diepte in te floepen.

Maar goed, niet getreurd het was etenstijd, tegen een uurtje of acht waren we er helemaal klaar voor. Pieter had voor de barbecue gezorgd. Rix was de man voor de traytjes bier, ik voor de fris (uitsluitend voor mezelf naar later bleek) en Wouter? Wouter zou voor het vlees en dergelijke zorgen. Toen de eerste hamburgers op de bakplaat lagen, kwam de logische vraag “waar gaan we het vlees mee omdraaien?” “Tja, das een goeie”. Uiteindelijk werd gekozen voor de multifunctionele ijskrabber van Rix en de onthaaktang van Wouter. Zoh, dat probleem was opgelost. Volgende vraag, “waar leggen we het vlees op? En waar gaan we het mee opeten?” Laten we het erop houden dat we in al ons enthousiasme alleen het vlees, wat er voldoende was (en das toch het belangrijkste) was, en de sausjes mee hadden genomen. Ach een kleinigheidje houdt je altijd, moet je maar denken. Ondergetekende liep dus maar even naar dat “klantvriendelijke” meisje in de cafetaria om tezamen met een ruime portie patat een paar messen, vorken en bordjes mee te nemen. Voordeel hiervan was dat ik bij terugkomst meteen kon beginnen aan de haute cuisine. Hmmm, heerlijk gewoon, lekker ongegeneerd vreten en lekker slap (en vooral vunzig) ouwehoeren met de boys onder het genot van een biertje, een biertje en nog een biertje.

Uiteindelijk werd dan toch de comfortabele tent opgezocht. Om de volgende ochtend om een uurtje of 6 een eerste bakkie koffie te zetten. Iets waar Wouter zichtbaar van op knapte, hij moest het namelijk de hele vrijdag ook al zonder koffie stellen, en Wouter zonder koffie in de boot, das toch anders. Normaliter toch een vast patroon in de boot, hengeltje tussen de benen, thermoskannetje erbij en dan het eerst bakkie. Misschien dat ie daarom niet zo scherp bleek te zijn. Wie zal het zeggen. Maar goed, ook ’s ochtends om kwart om 7 was ie zoals vanouds weer optimistisch, iets wat ook gold voor Pieter, Rix en mezelf. Het zou een mooie dag worden.

Net zoals gisteren werd besloten om ’s ochtends al dan niet trollend naar de hotspots te varen om daar met groot rubber te gooien om toch eens een vis in de boot te krijgen en niet alleen van dichtbij te bekijken. Iets voor 10-en kreeg Wouter een mooie aanbeet, maar na een korte jump wist ook deze zich te bevrijden. Geeft niks, was een mooi gezicht en blijft een leuke ervaring. Niet veel later, zo rond de koffietijd krijg ik een mooie aanbeet op een wit stukje rubber. Na een korte maar toch stevige dril weet ik dan toch mijn eerste werpende groot water snoek te landen. Een knapperd van 88 cm. Zoh, de kop is eraf, nu kunnen we dus echt beginnen met vangen denken we zo. In de verte zien we Pieter en Rix relaxed met de rug tegen de leuning en een shadje op de lip naar ons toe komen trollen. Zei ik shadje? Ik bedoel natuurlijk shagje op de lip. Want Pieter en Rix in de boot zonder peukje op de lip, das het zelfde als Wouter zonder koffie en ik zonder cola light. Hèhè, zo heeft ieder z’n rituelen.

Dit geeft de vissende burger moed, we doen blijkbaar toch iets goeds op dit onooglijke grote water. De andere boot heeft nog geen vis gezien. Terwijl we de tactiek over het water heen bespreken liggen we vlak bij elkaar met de boten en roept Pieter iets in de trend van “hey Marco, je bent de beste visser van het weekend tot nu toe”. Ik neem dat compliment rustig in me op, zonder enig vertoon van uiterlijke emotie, vertrek daarom van buiten geen spier, maar glunder van binnen des te meer. En net op het moment dat ik wil roepen “ik zal het nog een keer voordoen” meldt snoek nummer 2 zich op uiteraard hetzelfde stukje rubber. In het begin zeg ik tegen Wouter dat het wel meevalt en dat het een kleintje is. Echter op het moment dat de vis bij de boot komt en Wouter vol enthousiasme “bellen!” roept en het vanuit de andere boot rustig “mwoaahh, die gaat richting de meter” klinkt, beginnen mijn benen toch lichtelijk te trillen. Besloten wordt dan ook om de vis te scheppen. Na een aantal minuten ligt er dan ook een mooie nog steeds dikke en massieve snoek op de nog natte onthaakmat. Na enig knipwerk wordt ook deze dame gemeten en komen we op 96 cm. Yes, weer een paar cm erbij. De vanger is meer dan blij en neemt een high-five dan ook graag in ontvangst. Mijn weekend kan niet meer stuk, nu de rest nog even wat laten vangen.

Damn, ik ben dan wel ruim een jaar gestopt met roken, maar nu had ik toch wel zin aan een sigaartje zo op het water nagenietend. Maar nee hoor, het was bijna lunchtijd en besloten werd om tussen de middag maar eens even een heerlijke balletje te eten onder het genot van een koel biertje op het terras in de haven. Het was een behoorlijke drukte, niet alleen op het water, maar ook in de haven. Dit uiteraard als gevolg van het prachtige weer. Voor wat betreft het snoeken had het wellicht ietsie minder mogen zijn, maar goed, laten we niet zeuren. Nadat de sanitaire stops gemaakt waren en het biertje lekker in de schaduw was opgedronken besloten we voor de bal te gaan. Je kunt natuurlijk niet met een lege maag vissen. Wouter staat bij het luikje in de cafetaria en weer staat de plaatselijke Nana Mouskouri achter het vet. Er worden 4 ballen waarvan 3 met brood besteld. Ze waren goed, dat zeker, maar toen we hoorden dat er 17 € voor betaald moest worden keken we toch even raar. Wat blijkt, boven aan de lijst staat de gehaktbal voor 2,50 € en iets verder onderaan staat de huisgemaakte bal voor maar liefst 3,50 €. Niet dat Nana even vroeg of we de huisgemaakte wilden of toch de gewone, nee gewoon meteen de duurste erop pleuren. Kijk, en daar houden wij niet van!! Aan de andere kant, Rix bestelde er vrolijk nog eentje, want meneer zat nog niet vol. Nadat er 4 huisgemaakte raketjes waren besteld konden we onze weg weer vervolgen. Wat een !@#$%^&*(#% wijf.

Er moest namelijk nog snoek gevangen worden. Besloten werd om via de vaargeul naar een ander meer te varen. Hier kwam meteen het nadeel van een lichte motor aan het licht. Pieter en Rix waren al dapper aan het werpen en waren zelfs al verbrand door de zon, toen wij er, zij het heerlijk relaxed, langs kwamen varen. Op een gegeven moment wilden we even jerken, maar een zwanenkadaver op de kant zorgde voor een niet te harden lucht. Daarom werd besloten om toch maar snel verder te trollen. In het hele kanaal hebben we misschien 1 tikje gehad. Rix daarentegen wist al trollend toch nog een leuke snoek in de boot te krijgen. En dat terwijl ie net z’n onderbuik een kleurtje aan het geven was.

Wij besloten “full speed” terug te varen naar onze stek van die ochtend. Terwijl Pieter en Rix dat in alle rust al trollend zouden doen. Nadat we een uurtje gas op de plank hadden gehad konden we nog een ruim uurtje werpen langs de vaargeul in op de onderwatereilanden. Dit omdat we voor 7 uur ’s avonds de boot uit het water moesten hebben omdat anders het slot op de trailerhelling ging. En nog een nacht in zo’n tentje, nee dat zagen we ook niet zitten. Plus dat het thuisfront ook tevreden gehouden moet worden. Terwijl we aan het werpen waren kregen we nog een belletje vanuit de andere boot en ook Pieter had nog een leuke snoek weten te strikken. Dat betekende dat iedereen behalve……behalve Wouter vis had gevangen. Op een klein dood bleitje na, wat ie ergens op had gepikt voor de geur. Niet dat we er wat mee willen zeggen, maar toch. Onder het mom van “there is always one last cast” konden en wouden we eigenlijk niet stoppen maar moesten we wel. Wouter deed nog 10 worpen waar ie alles inlegde, maar helaas, het mocht niet baten. Toen we iets voor 7-en aankwamen bij de helling reden Pieter en Rix net richting de tent met de boot er al achter.

Om een lang verhaal iets korter te maken. We hebben een fantastisch weekend gehad, veel gelachen, slap geouwehoerd, lekker gegeten en gedronken, vis gevangen. Kortom, we besloten dat dit niet de laatste keer zou zijn. Dus, Wouter, Pieter en Rix, bedankt jongens!