Snoeken. Het was volledig uit mijn systeem. Dat kwam zeker door het o zo harde water van de afgelopen periode. Zeker. Maar ook door de dromerij over roofblei. Ik had er ziekmakend heimwee naar. En niet zo’n beetje ook. Maar ja. Met dat harde water zijn die beesten niet echt te vangen. En dat het harde water de afgelopen periode was veranderd in mistig water hielp daar niet tegen. Het zicht was hooguit 10 cm. Dus ik werd niet echt uitgenodigd om toch maar te gaan snoeken. En zelf liep ik eigenlijk al met de gedachte om de hengels niet meer te pakken voordat er een minimale kans op rapf was. Maar dat kan snel veranderen. Als een verwoestende golf kwam de animo terug. De animo om snoek te vangen. Alleen was de reden erg moeilijk te verteren. Ik kreeg een telefoontje van Michiel. Hij had mensen in de winkel en die mensen hadden een jongen van 12 jaar. Deze jongen was ziek. Ernstig ziek en hij had weken misschien nog maar dagen te leven. Er was echter nog een wens. De jongen wilde één keer met een snoek op de foto. Michiel en ik zouden gaan proberen dat waar te maken. Maar het zou er al niet van komen. De jongen was te ziek en de gedachte om met 2 vreemden op stap te gaan kon hij niet meer aan. Graag hadden we geprobeerd om die wens uit te laten komen, maar het zat er niet meer in. Wat is het leven toch oneerlijk. 12 jaar en dan al geen uitzicht meer hebben op mooie dingen.

Het gaf me wel te denken. Ik zit hier maar te zeuren over roofblei terwijl ik wel gewoon gelegenheid heb om lekker te snoeken. Die beesten hebben me altijd plezier gegeven. Dus waarom dan deze winter niet? Er kwam ineens een golf van motivatie opzetten en als vervolgens Stephan belt dan zit ik ineens op de juiste frequentie. Snoeken. Nog steeds is het water erg mistig dus de verwachtingen zijn niet hoog als ik bij Stephan aanhaak. Stephan was al de hele morgen bezig geweest en hij had één mistig monster gevangen. Zijn eerste snoek van 2010. Nu ben ik inmiddels gewend om door hem weg te worden gevist. Maar wat mij de komende uren is overkomen valt maar moeilijk te beschrijven. Het werd geloof ik 6 en een half tegen een half. De eerst vangst van Stephan waar ik bij was werd netjes op de foto gezet.

Stephan bleef takken, zakken en zelfs paraplu’s van de bodem van het mistige water afrossen. Het ontlokte bij hem de uitspraak dat hij wel een rekening naar de gemeente zou sturen voor het uitbaggeren. En waarom een half? De laatste paraplu was een dubbele vangst… En waarom ik bij deze foto mijn derrière beschermde? Wie weet wordt dat nog duidelijk.

Maar gelukkig mocht ik toch ook mijn eerste snoek van 2010 landen. Alleen één van de foto’s gaf me wel te denken. Mijn neef riep lekker kontje!!!??? Ik houd het er maar op dat het in zijn hoofd net zo mistig was als in het water en er boven ook trouwens.

Uiteindelijk kreeg ik de snoek te pakken en kon ik zelf met de vis op de foto. De laars uit de vastzuigende modder trekken bleek echter nog moeilijker dan de snoek uit het water pakken. Maar gelukkig was daar baggeraar Stephan. Hij redde visser en laars. Hij kon de gedachte om later tegen mijn verloren laars aan te lopen met zijn dreggen niet te verteren. We kwamen nog één paraplu tegen maar die kon Stephan niet vangen. Missers horen er natuurlijk ook bij. Deze paraplu had Stephan graag nog willen vangen, maar ze lag op een te risicovolle plek. Wel vond hij nog dat de mensen in dit dorp wel erg veel moeite met paraplu’s hadden. Zo veel had hij er nog nooit bij elkaar gezien. Einde vismiddag. Maar tevreden ging ik naar huis. Ik moest nog even aan de jongen denken. De gevangen snoek had voor hem moeten zijn maar het liep helaas anders.

Vanavond had ik na het werk ineens echt zin om een klein uurtje te struinen. Meer tijd was er natuurlijk niet voor want het is dezer dagen rond 6 uur donker. Het zou snel moeten gaan. Er was hooguit tijd om twee plekken aan te doen. Ik zou ze dus zorgvuldig moeten uitkiezen. Een miniplannetje werd gesmeed en ik dook de auto in. Bij de eerste plek was er niets te beleven. Onderweg naar de tweede zag ik ineens een sloot onder de dijk vandaan komen. Hmmm. Plannen zijn goed om je er aan te houden. Maar het is net zo goed om je er NIET aan te houden. Ik ging vol in de remmen. Ik kon dat makkelijk doen, want er lag toch geen sneeuw. Ik stuurde de auto achteruit en parkeerde langs het slootje. Inderdaad liep er een flinke duiker onder de dijk door. Een nadere inspectie leerde wel dat ik niet in of langs de duiker kon gooien omdat er een struik voor de ingang hing. De sloot was over 50 meter te bevissen. Aan het eind van die 50 meter lag een bruggetje. Echter werd de weg versperd door een hek. Ook het bruggetje was hierdoor niet op te lopen. Het water was als een spiegel doordat dit stuk sloot volledig in de luwte lag. Ik liet toch maar eerst even mijn jerkbait voor de duiker naar beneden zinken. Met een waggel verdween deze in de diepte. Ik zag direct wat witvisjes wegvluchten. Wel vreemd want tijdens de middag samen met Stephan hadden we echt nergens visjes kunnen spotten. De visjes zwommen inmiddels 2 meter verder en ineens ontstond er een golfbeweging van activiteit. Een school schavuiten zette de achtervolging in. De visjes die ik op de vlucht had gejaagd werden het doel van deze bende baarsjes. Prachtig! Even verderop werden nog meer visjes in beweging gezet en plotsklaps spatte het water open. Een snoek schoot vol door de vluchtende visjes. Vervolgens explodeerde 30 meter verderop, bij een verbreding van de sloot, wederom het wateroppervlak. Een tweede snoek roste vol door de vluchtende prooivissen. En verder ging de golf vluchtende prooivisjes. Tot onder het eerder gememoreerde bruggetje. En daar begon het ineens visjes te regenen. Een derde snoek had de school visjes doen springen. Een prachtig schouwspel. Er spoelde ineens een golf adrenaline door mijn bloed. De vrieskou was vergeten. Ik was op een wolf pack gestoten en ik wist gewoon dat ik ging vangen. Ik had het te vaak meegemaakt.
Gedreven begon ik mijn houten heuker binnen te tikken. Gedreven en geconcentreerd. De eerste snoek liet zich niet verleiden, maar de tweede wel. Ineens werd de heuker tegengehouden en ik harkte aan. Hangen. Het was nog even moeilijk om de snoek te landen met de steile kant, maar de foto was snel gemaakt en de snoek zwom snel weer weg. Echter niet voordat ze eerst nog een flinke spuwende beweging maakte. Blijkbaar dacht ze dat het aasje nog in haar bek zat.

Ik begon weer verder te vissen. Echter volgde er geen actie meer op de heuker. Tot ik bij het bruggetje kwam. Ik mikte de heuker er onder en de snoek die ik eerder al voor spektakel zag zorgen knalde weer onder het oppervlak door. Niet naar mijn heuker, maar naar vluchtende witvis. Daarna liet ze zich niet meer zien. Ik liep terug naar de auto en deed er een toad aan. Ik begon weer bij de duiker. Echter op exact de zelfde plek als waar ik de eerste snoek had gehaakt zag ik weer het water exploderen tussen een school witvis. Zonder er bij na te denken zoefde de toad door de lucht en landde er twee meter voorbij. Traag binnenvissend volgde een ferme tik op de hengel waarop ik direct reageerde. De tweede snoek werd geland.

Wederom was er verder geen actie. Tot ik weer bij het bruggetje kwam. Ik kreeg weer een tik op de toad maar de snoek bleef niet hangen. Ik begon wat te wisselen en uiteindelijk reageerde de snoek op een zinkende fatso. Het aasje was nog maar een meter of zo van de kant, maar een schicht schoot onder de brug vandaan en greep de fatso. Prachtig weer. Het grote genieten. Ik kan niet anders zeggen. Ook deze snoek mocht op de foto. De snoek het dichtst bij de duiker heeft zich in dit dolle half uurtje niet meer laten zien. Maar wie maalt daar om? Het was gewoonweg geweldig om weer eens op een onvervalst pack met wolven te stuiten. Ik begin het nu ineens jammer te vinden dat het weer gaat vriezen.