Ik denk dat het zo’n maand geleden gebeurde. De telefoon ging overdag tijdens mijn werk en in het display verscheen de naam van de man die mijn agenda beheert. Mochten er zich nieuwe projecten aandienen dan weet hij of ik eventueel ruimte in de agenda heb. Maar hij doet meer. Hij is toch wel een key player van de afdeling. Ik nam op en hoorde een andere, overigens bekende stem. De stem noemde een andere naam dan die van de collega. Bekende stem, bekende naam, werk. Het zou wel iemand zijn die ik ken en die in de buurt van de collega zat. Er werd inderdaad zakelijk gebabbeld. Tot de persoon ineens zegt: “Ik zag trouwens dat jij aardig wat roofblei vangt.” Op deze opmerking was ik niet voorbereid. Roofblei. Het magische woord. “Hoe weet jij dat?” Ik was even flabbergasted. “Wat was je naam ook al weer? Stephan? En je achternaam?” De man aan de telefoon gaf zijn achternaam met de toevoeging: “Je weet wel. Je neef.” …
En voor de tweede keer viel ik stil… Het bleek dat Stephan ook het roofvissen had opgepakt en een afspraak was snel gemaakt.
Wat een prachtige dag werd het. Vismaat Vincent haakte ook aan en gedrieën gingen we op pad. Het begin van de dag was veelbelovend waarbij Stephan 2 vette missers noteerde. De Prologic 4Play werd de grote verleider. Hij gebruikte een versie met een onooglijk bruine kleur. Indien in het gras gelegd wekte het de indruk afval van een hond te imiteren. De snoeken wilden echter niet voor een tweede keer in het aasje trappen. Maar het veelbelovende begin kreeg geen spetterend vervolg. Maar wat gaf het? Het klikte aan alle kanten en het weer was buitengewoon mooi voor de tijd van het jaar. Er was veel tijd voor humor en dat is toch waar het allemaal om gaat. En uiteindelijk was het nieuweling Stephan die zijn eerste snoek kon noteren. De nul was weggepoetst. Ik mocht de snoek uit het water pakken en Vincent werd gebombardeerd tot fotograaf.

Hebben jullie wel eens te maken gehad met Groopies? Je weet wel… Van die lastpakken die gerust een kilometer met je oplopen en vooral daar gaan staan waar het risico voor een dreg in de huid het grootst is. Gelukkig was het Stephan die vooral last van de groopies had.

En wie waren daar de schuldige van? Juist… Vincent en ik. Wij hadden even daarvoor de jongens verteld dat Stephan Nederlands kampioen snoekvisser is. En dat hielp want vanaf dat moment waren ze niet meer bij hem weg te slaan. Op de foto zie je hoe we de kids richting Stephan dirigeerden. Hij raakte ze pas weer kwijt nadat we de auto pakten en naar een volgende stek reden.

Door de verslapte aandacht van Stephan kregen wij ook de kans om wat te vangen, want het zou verder volledig de 4Player Stephan show worden. Ik was de gelukkige en mocht even op de foto.

Op de nieuwe stek was het niet veel beter qua actie met uitzondering van één plek. Op een mooie splitsing met lelievelden was het werkelijk oorlog in het water. De snoek was als een gek aan het jagen, maar wat we ook probeerden het hielp allemaal geen zier. We begonnen te wisselen en zo kwam bij Stephan een kleine drijvende fatso aan de speld. Hij vertelde er bij dat hij niet veel vertrouwen in het aasje had. Een miskoop eigenlijk. Ook vroeg hij aan me hoe je een fatso moet binnenvissen. Mijn antwoord was: “Gewoon binnenvissen en vooral je spieren even rust gunnen.” Stefan gooide in en viste de fatso rustig binnen zonder poespas. Halverwege kleunde een snoek rond de fatso. Of de snoek voor de fatso ging of voor wegvluchtende prooivis weten we niet. Wat we wel weten is dat Stephan zijn tweede snoek ving. Ze was vals gehaakt. Gelukkig zonder al te veel schade aan te richten.

Stephan was nog steeds niet overtuigd van de fatso en ging weer verder met zijn favoriet: de 4Play. Het mooie weer bleef voortduren en het bleef taai. Hier en daar kregen we een volger of aanbeet, maar vangen deden we niets meer. Ook niet op de zoveelste stek. Ook hier was zo’n splitsing waar het oorlog was. De hele sloot lag vol met witvis en met de regelmaat van de klok zagen we meerdere snoeken door de scholen witvis heen schieten. Een prachtig gezicht blijft het, maar de vissen wilden ons kunstaas niet. Wel kreeg ik een mega aanbeet een meter of 5 van de zijsloot vandaan aan de andere kant van een bruggetje. Ik was echter zo verbijsterd dat ik van schrik de jerkbait vol uit de opengesperde bek sloeg. De snoek liet zich verder niet meer zien.
Op de laatste stek van de dag kreeg Stephan de mooiste aanbeet. Ik stond er bij en genoot mee. De lijn van Stephan was in de knoop en zijn 4Play was naar de boden gezonken. Na het ontvlechten tilde Stephan de 4Play uit het water. Op dat moment schoot een snoek vol door het wateroppervlak. Stephan liet direct zijn aasje weer zakken en hij deed niets anders dan minitikjes geven. Het aasje kwam amper van zijn plaats, waggelde een beetje en dat alles net onder het wateroppervlak. WHAMMM. Hangen. Een felle rakker liet zich uiteindelijk landen. Het was puur genieten.

Einde visdag, maar een nieuwe dag werd gepland. Echter zou Vincent afhaken. Hij had veel mooiere dingen voor die dag te doen. Michiel en Paul haakten aan. En het weer was echt 180 graden gedraaid ten opzichte van de eerder beschreven dag. Wat zeg ik? 360 graden. In de morgen viel het allemaal nogal mee, maar in de middag brak de weerhel volledig los. Maar voor het zo ver was werd er sporadisch een vis gevangen. Eerst was het Michiel, daarna ook Stephan, Paul en ik. Maar wat een missers heb ik gehad, die morgen. Vette pech, maar ook twee keer stommiteit. Minimaal twee keer sloeg ik van schrik de bait uit de bek van een redelijke snoek. De snoek die ik uiteindelijk ving was nog eens vals gehaakt ook. 4Player Stephan ving op de zelfde plek zijn tweede van deze dag. Ook al na twee missers.

Zoals gezegd werd het weer dramatisch slecht. Stortregen en harde wind. Dat waren geen fijne omstandigheden en zeker niet in de open polder. Zoals zo vaak gebeurt, besloten we van plan te veranderen. We reden naar een stadje in de Krimpenerwaard. De singels zouden daar door ons worden afgevist. Stephan en ik zouden samen verdergaan en Michiel en Paul struinden de andere kant op. Al direct tijdens het uit het water tillen van mijn bait na de eerste worp kleunde een snoek op mijn aasje. Helaas. De trend van die morgen zette zich voort. Na een paar seconden loste de snoek. Eigenlijk tegelijkertijd hoorde ik 4Player Stephan “volger” roepen. Helaas wilde ook deze snoek niet nog een keer. Voor mij was dit het begin van een groot misserfestival. Ik geloof niet dat ik ooit zo veel snoeken achter elkaar in zo’n korte tijd had gelost. De meeste kwamen onder of bij bruggetjes vandaan. Dit deed Stephan de gevleugelde uitspraak van de dag doen roepen: “Ik geloof dat de snoeken schuilen voor de regen. Ze vinden het veel te nat.” Ik lag dubbel en Stephan had nog gelijk ook. Bij de volgende brug kreeg ik een volger achter mijn aasje. Ik werd bijkans gek. Gelukkig was er deze keer geen contact met de snoek geweest. De snoek draaide namelijk achter mijn aasje terug de brug onder. Twintig worpen later met het 5de kunstaas of zo kleunde de snoek alsnog op mijn jerkbait. Eindelijk. De ban van de lossers was misschien toch gebroken. En weer hoorde ik Stephan roepen: “Ja hoor. Ze schuilen voor de regen.” En ik had eigenlijk het zelfde moeten doen. Als een verzopen kat mocht ik op de foto.

We naderden een volgende brug. 4Player Stephan maakte een sprintje. Hij had blijkbaar de gedachte om ook een schuilende snoek te vangen. En natuurlijk lukte dat. Zijn 4Play vloog onder de brug en… Hangen. Ook hij kon als een verzopen kat op de foto. Wat ik al zei. Beestachtig weer. Kijk maar naar het water op de achtergrond.

En dan drama. Op zeker 3 plekken zagen we de riolen overlopen in de singels. De bruine rotzooi dreef overal rond. Hopelijk zal het geen negatieve gevolgen hebben op de snoekstand, maar ik vrees het ergste. Op dat moment ging de telefoon. Paul en Michiel waren ook tot op het bot nat en ze wilden stoppen. 4Payer Stephan en ik hadden daar ook al over gesproken en zeker ook gezien de overstort van het riool waren wij het daar absoluut mee eens. We liepen terug naar de auto waar wij als eerste aankwamen. 4Player Stephan besloot nog wat worpen te doen. Ik ook. Ik had onder andere nog twee lossers. Gekmakend. En dan hoorde ik achter me ineens: “ZOOOO! Dat is een grote!” Ik draaide me om en zag een strak gespannen, doornatte 4Player Stephan met een hengel krom tot het handvat. In volle concentratie. Het was een ongelukkige plek om een snoek te landen. Gelukkig had ik laarzen aan en gelukkig kon ik met één voet in het water stappen. 4Player Stephan dirigeerde de snoek naar me toe, maar tot mijn schrik zag ik de snoek aanzetten om richting de overhangende takken te zwemmen. Normaal doe ik het niet, zeker niet met dit soort prachtige snoeken. Maar ik kon niets anders varzinnen dan de onderlijn te pakken en de snoek te blokken. De takken in zou waarschijnlijk hebben betekend dat de snoek verspeeld zou worden. Het was een gedachteloze handeling, maar gelukkig pakte hij deze keer goed uit. Ik had er niet aan moeten denken dat deze snoek gelost had. Na een strotbui veroorzaakt door de geblokkeerde snoek die nog heviger was dan de nog steeds neervallende regen, kon ik de snoek grijpen. Wat een magistraal grote bek. En wat een mooi moment. De regen was even vergeten. 4Player Stephan was in de zevende hemel. Had ik het al gezegd? Op de 4Play. Die bruine lelijke hondendrol imitatie.

Uiteindelijk zijn er deze dag 10 snoeken uitgekomen. Paul 1, ik 2, Michiel 3 en Stephan 4. Voorwaar een echte prestatie, want Michiel en Paul zijn ervaren vissers. Pike ladies be aware of the 4Play wanker Stephan. Wat een natuurtalent. Twee dagen lang liet hij zien dat vissen geen geluk is. Althans niet alleen. Of zou het aan die hondendrol imitatie hebben gelegen? 4Player Stephan denkt van wel. Hoe dan ook. Ik ben overtuigd. 4Player Stephan is een natuurtalent. En ik ben niet de enige. Er is al een levensecht beeld voor hem opgericht.