Na drie nachten met bijna geen nachtrust, was het eindelijk zover. De laatste zaterdag van mei brak aan. Dat ik geen nachtrust had gekregen had helemaal niets te maken met de zenuwen, die gepaard gingen met gedachten aan de eerste visdag. Nee, ik had de pech gekregen begin van de week, na een avondje te hebben gevliegerd met Julian, een ontzettend hevige allergische reactie te moeten ondergaan. Waarschijnlijk is het hoge, natte gras hiervan de oorzaak geweest. Maar dit resulteerde uiteindelijk ik enorme galbulten over mijn hele lijf, die een afgrijselijke en pijnlijke jeuk veroorzaakten. Hierdoor kwam ik dus ’s nachts niet in slaap en liep dus behoorlijk wat slaaptekort op. Gelukkig viel ik vrijdagavond, de avond voor ons geplande snoekbaarsdagje, wel vrij snel in slaap en had weinig last van het wakker worden door jeukende plekken overal, een verzachtende crème had geholpen de jeuk een beetje te verzachten. Alleen….dit was een nacht die niet echt lang zou gaan duren. Om drie uur ging de wekker. Dennis en ik hadden afgesproken vier uur te zullen gaan vertrekken voor onze eerste visdag van het nieuwe seizoen.

Zoals afgesproken reden we om vier uur bij onze huizen vandaan richting Dennis’ werk. Hier hadden we de trailer en boot, samen met alle visspullen reeds neergezet. We waren al eens eerder voor verrassingen komen te staan wanneer we erg vroeg in de ochtend de trailer uit de stalling wilden gaan halen. Er stond al eens een grote tractor of een legervoertuig voor, waardoor we er niet langs konden met de trailer. Dit willen we in de toekomst voorkomen. Tijdens de rit hebben we onze kansen besproken, evenals onze tactieken en het weersbeeld dat wel of niet voor goede vangsten zou zorgen. Op dat moment hadden we nog geen flauw idee wat ons de dag te wachten stond.

Na getrailerd te hebben, voeren we richting het kanaal. Hier wilden we ons geluk eerst eens beproeven. Maar in het kleine half uurtje vertikalen (lekker geduldig) kregen we hier geen vertrouwen en vertrokken snel naar een strategischer plek. Onderweg waren prachtige panorama’s met mooie helrode luchten zichtbaar doordat de zon zijn intrede deed. Toen we tijdens zonsondergang, ongeveer kwart over vijf, op de paaiplekken arriveerden was er nog maar één ander bootje. Een knus rubberbootje met drie mannen die het ook probeerden op de glasoog. Rond kwart voor zes was het voor één van deze mannen dan ook raak. Op hun zelfzwemmend aasje vingen zij een mooie snoekbaars. Inmiddels waren meer bootjes op verschillende plekken voor anker gegaan en vanuit elke boot werden de hengels met zelfzwemmend aas onder een grote dobber ingeworpen. Zo lag men heerlijk relaxed vanuit een schommelend bootje naar de dobber te staren.

Wij waren gek genoeg de enigen die kozen om wat aktiever te gaan vissen. Driftend en af en toe corrigerend met Dennis’ nieuwe elektromotor, tjoepten we onze vertikaalaasjes over de bodem van de harde paaigronden. Het was erg fraai weer, maar ondanks dat had ik het koud en zat te rillen en te beven door die stomme allergische reactie. Mijn kop gloeide en voelde opgezwollen en mijn oren jeukten, evenals mijn voorhoofd en veel delen van de rest van mijn lichaam. Ik hoopte op wat aktie, waardoor ik het geheel een beetje zou vergeten, zou stoppen met krabben en een beetje warmer kon worden. Rond zes uur was dat moment daar. Dennis kreeg een lompe aanbeet en kon melden dat ie een mooie snoekbaars kon gaan drillen. Intussen haalde ik mijn hengels binnen en prepareerde het schepnet opdat zodadelijk een mooie snoekbaars met Dennis op de foto vereeuwigd kon worden. Dit bleek een mooie dame te zijn van zeventig centimeter. De foto doet denken dat ze kleiner was. Dit komt doordat de wildebras het niet toeliet dat Dennis haar fatsoenlijk voor de foto kon hanteren.

Gelukkig….ze bijten ook in ons kunstaas. Na tien minuten was het weer Dennis die zei dat het zover was en de volgende gedrild kon worden. We lieten de boot telkens driften langs een taluudje. Een mooi richeltje waar veel mosselbedden in de buurt lagen. En het vertikalen was mede door de harde bodem een genot. Nummer twee was een snoekbaars van kleiner formaat. Vijfenvijftig centimeter als ik me niet vergis. Het gaf me wel een enthousiast gevoel nu al voorsprong te hebben op alle andere bootjes, welke nog geen vangsten hadden gehad, behalve het rubberbootje dan. Dit des te meer omdat wij het goed deden met kunstaas ten opzichte van het leeuwendeel dat met het verboden middel viste. Niet veel later kreeg ik een doffe aanbeet en kon Dennis melden dat ik beet had. Helaas had ik niet aangeslagen en verspeelde daardoor deze gewichtige vis. Een volgende aanbeet, een paar minuten later sloeg ik wel, maar dit keer was er niet gretig genoeg gehapt en loste ik hiermee de vis dan ook gelijk. De mannen van het rubberbootje hadden inmiddels ook weer een snoekbaars aan de haak. Ditmaal een kleintje.

Na enige tijd was ik aan de beurt. En ditmaal was alles wel goed gegaan en kon middels het schepnet mijn eerste snoekbaars in de boot ontvangen. Helaas weet ik niet meer welke maat deze had. Maar hij was niet zo groot als de zeventiger van Dennis. Ach…maakt ’t ook uit; size doesn’t matter!!!

Na een iets ruimere tijd vruchteloos te hebben gedrift, klonk er in de verte een schel fluitend geluid. Er wenkte een man toen we omkeken en het bleek als snel dat in de verte een controle ophanden was. De controleboot, een Buster, kwam dichterbij en ook ging hij niet voorbij aan het groepje boten waar wij deel van uit maakten. Intussen was iedereen hiervan op de hoogte en hadden ze van de wachttijd gebruik gemaakt om miniwurging toe te passen om vervolgens weer verder te vissen met een zelfzinkend aas. Gedurende de controle werd duidelijk dat iedereen de benodigde papieren in orde had en tot slot controleerden ze ons. Papieren waren ook in orde en ze gingen er weer van tussen. En omdat wij ook al een iets te lange tijd geen aktie meer hadden ervaren vertokken wij ook naar betere oorden (hoopten we).

Langzaam voeren we via de mooie wateren van het Friese land over meer en beek richting het kanaal. Op een paar plekjes nam ik van de gelegenheid gebruik om wat nieuwe jerkbaits te dopen en de keuren….en stil te hopen op een grote hongerige dame. Maar dit had niet de voorkeur deze dag en daarom staken we hier ook nauwelijks tijd in. We voeren verder richting het kanaal. Eenmaal aangekomen werd de eerste plaspauze ingelast. Na deze pauze knoopten we allebei een diepduikend plugje onder en trolden zo de bodem af op zoek naar een kneiter. Het trollen ging leuk en ik voelde mijn plugje af en toe over de bodem stuiteren en wist dat ik ‘m goed op diepte had. Dit bleek snel succesvol te zijn en een snoekbaars hapte agressief in het kunstaas en liet zich vervolgens snel drillen en binnentakelen. Dit was mijn debuut. De eerste keer een snoekbaars met een plugje, al trollend langs het kanaal.

Vrij snel daarna was het Dennis met zijn diepduikertje. Een snoekbaars vond het niet gezellig met een driftig voorbijzwemmend plugje aan zijn zij en hapte ook hongerig en agressief in Dennis zijn fopvis. Het trollen hielden we nog een tijd vol. Maar na een paar maal verwisselen van plug en het steeds minder vertrouwen krijgen in het trollen besloten we driftend langs het kanaal te gaan tjoepen; beide met het vertikaalaasje waar eerder die ochtend op de paaigronden de successen werden geboekt. Op een bepaald moment was het zover. Dennis was weer de gelukkige en de stand werd hierbij op 3-2 gezet.

Het is een heerlijk gevoel om te vertikalen en het gevoel met de bodem te hebben. Zodat je steeds gevoeliger kunt vissen en uiteindelijk ook nog nauwelijks de bodem raakt. Zo liet ik mijn met twisterstaart uitgeruste rubberworm zenuwachtig over de bodem heen tjoepen. Ik merkte ook steeds duidelijker dat de meeste aanbeten van snoekbaars nauwelijks voelbaar zijn. Er werd bijzonder veel naar mijn kunstaas gehapt en als het moment van aanslaan daar is dan ben je vaak alweer te laat. De concentratie nam steeds meer toe, waardoor ik de slag goed te pakken kreeg. Ik zat er helemaal in met mijn gevoel en kon al gauw weer een snoekbaars een warm onthaal geven.

Dennis; idem dito. Dan weer beet, dan weer een misser, dan weer een losser. De aanbeetregistratie werd, naarmate we alerter werden, ook steeds zekerder. We wisten precies wanneer er toegehapt werd, ondanks dat we ook vaak het gevoel hadden dat een contact met de bodem een aanbeet indiceerde. In elk geval…we zaten er helemaal in. En ook de snoekbaars. Helemaal los!!! “Het lijkt wel of ze onder de boot een blik snoekbaars hebben opengetrokken”, zei Dennis. Zo ontzettend los heb ik de snoekbaars nog niet meegemaakt. Is dit nu een unicum of is dit niet eens zo heel erg uitzonderlijk???

Tijdens dit snoekbaarsspitsuur kwam de Buster ook nog een keer langs varen. Deze mannen hadden een mooi uitgestrekt gebied om te controleren. Zien ze ook nog eens wat van de natuur. En ik denk dat de meeste roofvissers onder ons het best wel waarderen dat er gecontroleerd wordt. Wij wel in ieder geval. En de vissen bleven ondertussen gretig toehappen en zich vergissen in onze rubberen visjes. Op dit moment konden we net na een losser of een misser met een gerust hart zeggen dat we wel gerust konden zijn. ‘Binnen een halve minuut vang je er toch wel weer één’. En dat was o zo waar. Wat een agressie (hoewel de aanbeten nog steeds voelden alsof je tegen een plasic zak aankwam) en wat een vis. Onvoorstelbaar. Wat snoekbaars betreft had ik nooit gedacht dat dit zo kon. In dit uurtje hebben we nog acht snoekbaarzen binnen de boot gehad en kweetniet hoeveel missers en een aantal lossers. Het totaal kwam deze dag op twaalf. Eindstand 6-6 De lengtes, we hebben het niet allemaal meer bijgehouden, lagen zo’n beetje tussen de vijftig en de zeventig centimeter.

Het was een magnifieke dag. En wat betreft de afsluiter, kon Dennis nog zijn pr. snoek verbetert zien worden. Op een klein rubberen shadje hapte een grote vis. Er vanuit gaand dat dit wederom om een snoekbaars ging zei Dennis dat dit wel eens een hele dikke snoekbaars kon wezen. Maar na een zware dril schepte ik een mooi snoekdame aan boord. Vlak voordat ze in het net terecht kwam gistten we allebei nog naar het formaat. Dus nu kwam het meetlint er vanzelfsprekend weer aan te pas. Een lange snoek met een totale lengte van één meter en zeven centimeter. Een nieuw record voor Dennis. Gefeliciteerd, nogmaals!!! Tja, toen we de vis aan boord hadden pakte ik mijn camera en tijdens het meten heb ik waarschijnlijk mijn lens scheef gedrukt en is binnen de lens het zoomgedeelte uit de vatting gedrukt. Dus de pret wegens deze kapitale snoek was voor mij een stuk minder uitbundig. Sorry Dennis, ik ben die stomme camera nu al weer vergeten hoor. Je hebt echt een supersnoek gevangen.

Deze dag was een groot succes en ondanks de aanhoudende jeuk en de kapotte camera zeer geslaagd.