Ik had laatst een droom en deze keer ging het niet over de roofblei. Nee. Het ging over een andere vissoort. In mijn droom stond ik een mega snoekbaars te drillen. Een dikke meter. “Mijn PR gaat er aan!”, brulde ik in mijn droom. Maar mijn sweat dream veranderde in een nachtmerrie. Even later stond ik met de vis in mijn handen en ik zag de vis tot mijn grote schrik zo krimpen naar een afmeting van ongeveer 65 cm. Vismaat Michiel legde er een meetlint langs en de vis bleek 69 cm lang. Een mooi getal, normaalgesproken. Maar nu even niet. En Michiel lachte me nog uit ook. Maar goed. Dat heeft hij vaker gedaan. En dat zal hij ook nog vaker doen. De droom zorgde wel voor een nieuw plan voor een visdag. We zouden naar een polder rijden waar veel grote snoekbaarzen huizen. Deze snoekbaarzen zouden we gaan proberen te verschalken en ondertussen zouden we natuurlijk mooie snoeken als bijvangst niet versmaden. De foto geeft aan wat voor vissen we gingen zoeken. Helaas bleek weer eens dat dromen bedrog zijn. Toch werd het een geweldige dag. Zeker voor mij.

Met vier man zouden we gaan. Drie jonge honden: Sander, Neelis en Michiel. Ik mocht ook mee. Dat zou weer aanpezen worden om die energieduivels bij te houden. Maar mij hoor je niet klagen. In tegendeel zelfs. Ik voel me altijd bevoorrecht met ze te mogen meevissen. Ik zou eerst Michiel ophalen, daarna Neelis. Sander zouden we ontmoeten op de plek des snoekbaars. Michiel had van tevoren gemeld dat hij een party had de avond voor de visdag. Hij bleek maar een uur te hebben geslapen en redelijk wat spiritualiën te hebben genuttigd. Maar in de avond een kerel, dan toch zeker ook in de morgen, moet hij hebben gedacht. Hij heeft de drank genegeerd, want hij was wakker. Eigenlijk op het moment dat we naar Neelis wilden gaan ging de telefoon. Neelis had zich verslapen. Ook hij had een onrustige nacht gehad, zo bleek later. Dan blijkt direct de kracht van de Michiel. “Geen probleem”, hoor ik hem zeggen. “We gaan gewoon even in een polder ergens langs de route vissen.” Niks chagrijnig. Direct anticiperen. En dat pakte prachtig uit. Roofbleifreak als ik ben heb ik nog nooit een roofblei in de polder gevangen. En dat is natuurlijk te gek voor woorden. Laat nu juist dat polderstelsel waar we langs kwamen roofblei bevatten! De uiteindelijke afspraak zouden we toch wel halen, want we plannen altijd extra tijd in voor onvoorziene omstandigheden als mooie stekken.
In de polder kon ik het niet laten. Ik besloot mijn roofbleistok op te tuigen. Ik had hem toch maar meegenomen. Een fluo onderlijn werd gemonteerd voor het geval dat een snoek zich vergiste en aan de speld kwam een ca. 6 cm count down te hangen. Michiel zou zich ondertussen op de snoek concentreren. Met dat ik naar het water liep zag ik in een onooglijk smal slootje een klap op het water. Ik bedacht me geen moment en de count down zoefde door de lucht. Op worp twee over de plek beukte een vis geweldig op de hengel. In een reflex werd aangeharkt. “Jowwww”, riep ik naar Michiel. Met de kater in zijn hoofd sprintte Michiel naar de auto die 100 meter verder stond. Later hoorde ik dat Michiel kokhalzend en half overgevend (de spiritualiën protesteerden) de 200 meter in turbosnelheid had afgelegd. Dat was ook nodig, want het was onmogelijk de vis in het slootje met de hand te landen. Met dat de roofblei in het net uit het water werd getild schoot de count down los. Wow… Bijna had ik geen persoonlijke geschiedenis geschreven hier en was een top begin veranderd in een nachtmerrie zoals in mijn droom. Stel je voor dat Michiel zijn maaginhoud niet had geriskeerd… Ik moet er niet aan denken. Mijn eerste polderroofblei werd geland en direct een dikke 70+ vis.

Wat een machtige vis is de roofblei toch. Deze vissoort loopt als een rode draad door mijn vissersleven. Deze vis hing aan mijn hengel en werd door mij gevangen, maar ik durf gerust te stellen dat ik deze vis volledig te danken heb aan Michiel. Indien hij niet de briljante inval had om hier naartoe te rijden en indien hij niet tot het uiterste had gerend, dan had ik deze vis niet gevangen. Wat een begin van de dag. Visioenen van een topdag tekenden zich in mijn geest af.
Maar indien ik nu zou overstappen naar de avond dan zou de lezer geen roofvis gemist hebben. Echter wel de essentie van vissen: Namelijk plezier hebben ondanks de magere resultaten. Maar ook doorzettingsvermogen en flexibiliteit om toch tot resultaten te komen. Vooral Neelis bezat vandaag alle genoemde eigenschappen.
Uren na de voor mij wel erg mooie start was het kwartet vissers compleet en stonden we te jerken. Het eerste half uur was er nog wat actie. Michiel kreeg een aanbeet van een 80+ snoek, maar deze bleef niet hangen. En even later volgde een ferme tik op alweer het aasje van Michiel. De eerste aanwijzing van de aanwezigheid van snoekbaars. Maar ook deze vis bleef niet hangen. Vanaf dat moment viel alles stil. Nergens kregen we actie. Op geen enkel aasje. We maakten uren en meters, maar het bracht niets. Ik wilde een verandering van plan, maar mijn favoriete vis bleek geen optie. Voor ons staat roofbleien synoniem aan grote rivieren en dat was voor Sander geen optie. Daar was de dag al te ver voor gevorderd en de stekken lagen te ver van Sanders huis.

Het werd dus meer van het zelfde maar dan in een andere polder. Ook hier was nagenoeg geen actie, behalve dan dat Michiel en Sander successievelijk een baars (ca. 35 cm) en een baarsje vingen. Verder waren een paar aanvallen van snoek op drijvende toads. Het hield niet over. Maar vervelen deed ik me niet, want Michiel werd steeds meliger. Iedereen werd door hem op de korrel genomen en langzaam maar zeker ging iedereen mee doen. Waar haalde Michiel de energie vandaan. Nou, dat was nogal makkelijk te beantwoorden. Volgens mij had hij meer energy drinks op dan dat ik in een maand aan vis vang. Volgens mij heb ik nog nooit zo’n plezierige visdag gehad zonder ook maar beet te krijgen.
De realiteit van de dag leerde wel dat een andere uitlaatklep moest worden gezocht dan roofvissen. De switch werd echter een komische twitch, die volledig bij deze dag paste. Toen Michiel en ik een stuk of 5 graskarpers zagen azen was het plan snel getrokken. De boterhammen van Neelis werden gestolen. Later heb ik dat goedgemaakt door een patatje te betalen. Althans, ik hoop dat Neelis dat ook zo voelt. Er werd een hengel ingericht met een enkele haak en Michiel liet een korst te water. En ja hoor… een schaduw naderde van onderen… slurp… HARK! Maar… dat bleek helemaal geen graskarper???!!! Inmiddels waren Neelis en Sander ook ter plekke gekomen. Vol hilariteit zagen wij Michiel met een onvervalste slijmjurkerige braime worstelen. “Bas, je schepnet!” Maar Bas is niet gek! Er gaat echt niet zo’n slijm stinker in mijn net.

Na veel moeite kreeg Michiel de braime op de kant. Ondertussen was Neelis dit heugelijke fijt op de gevoelige plaat aan het leggen. Maar Michiel deed er alles aan om maar niet op de foto te hoeven. Stel je voor. Roofvisser Michiel zou van zijn voetstuk vallen.

Michiel was flink aan het klagen. Over vieze handen, oneerlijk, geen foto’s, verbod op auteursrechten, wraak, enzovoort. Maar Neelis was onverbiddelijk. Uiteindelijk werd Michiel toch betrapt. Als een boer met kiespijn werd hij op de foto gezet. Ik moet zeggen dat nu ik de foto zie en weet dat hij daar met een mega kater rondliep, overeind gehouden door energy drinks en op de korrel genomen door Neelis dat hij er op de foto niet eens zo slecht van af komt.

Het werd echt tijd om the chillen. Ik probeer hierbij maar de taal van de jonge honden te gebruiken. Sander stopte. Michiel stortte volledig in, maar ik vond dat hij het toch al lang had uigehouden. Hij stopte ook. Bij Michiel thuis bespraken Neelis en ik de plannen voor de avond. Uiteraard werd het roofbleien. Na drinken, afscheid van Michiel, patat en auto rijden kwamen we bij de eerste roofbleistek. Nada. Ook de tweede leverde helemaal niets op. Was ik nu alleen geweest dan was ik naar huis gegaan, maar Neelis wilde doorgaan. Hij had over de hele dag één aanbeet van een snoek gehad en wilde vandaag toch resultaat boeken. Uiteraard wilde ik hem daar niet bij in de weg staan. Toch moet ik het je maar te doen geven. Eén aanbeet over de hele dag en dan toch door blijven gaan. De basis voor succes. Maar roofblei is soms een erg vervelende vis. En in eerst instantie was het Neelis die tot wanhoop werd gedreven. Op de laatste stek werd eindelijk gevangen. Maar ik was telkens de gelukkige en ving laat in de avond alsnog aan de lopende band roofblei.

Bij aankomst (rond 21:10) lag het er allemaal perfect bij op die laatste stek! Harde stroming, redelijk hoog water en veel sterntjes. Neelis wist het zeker. Hier ging het gebeuren. Hier was op de rivier. Er ligt daar één krib met daarvoor een hele lange strekdam. In de weide omtrek is verder geen krib te vinden. De roofblei is vooral te vinden langs die strekdam over een afstand van goed 50 meter tot aan de krib. Ook langs de krib liggen ze vaak. Maar vanavond vonden we ze langs de strekdam. Het was wel even zoeken waar precies, maar daar hielpen de sterntjes gelukkig een beetje mee. Gek genoeg kregen we in het begin geen aanbeten, maar plotseling werd mijn aasje grof gegrepen. Wat een geweld en dan komt er een roofblei van goed 55 cm boven. Alle roofbleien bleken vanavond sterk. Er kwam overal grof geweld aan te pas. Het aasje werd vlak voor de rand met stenen gepakt die daar net onder water tot ca 4 meter van de kant loopt. Ik meldde het bij Neelis en even later kreeg ik weer een opdoffer op de hengel. Goede morgen meneer! Direct maakte de roofblei een mega salto in de lucht en dat allemaal vlak voor mijn voeten. Van schrik harkte ik flink aan, maar gelukkig ging alles goed. Ook deze vis werd geland. Hierna viel het even stil, maar na wat wisselen van kunstaas voelde ik een tik. Direct versnelde ik met binnendraaien. De roofblei reageerde direct en na het aanharken klapte direct de hengel dubbel. De roofblei ging er als een speer vandoor, maar toch had ik niet het idee dat het een echte grote was. Dat bleek ook later. De vis was tegen de 60 cm. Direct hoorde ik Neelis wanhopig roepen, “Hij heeft er al weer een.” Later vertelde hij dat hij zich afvroeg wat hij verkeerd deed. Maar natuurlijk deed hij helemaal niets verkeerd. Hij wist dat ook wel, want daar is hij een te ervaren roofbleivisser voor. Ik had toevallig dit laatste uurtje het geluk aan mijn kant. Maar op het moment dat ik naar beneden aan het klauteren was om de vis uit het water te pakken hoorde ik Neelis ineens roepen: “Woah!” Eindelijk werd zijn volharden beloond. Een roofblei ging bij de rand van de stenen vol voor zijn aasje en ook deze roofblei maakte een salto ruim boven het water! Een dubbele vangst! Dit was de kerst op de taart voor vandaag. Wat een geweldig moment. Eerst mocht ik met de twee ijzersterke vissen poseren.

Daarna mocht Neelis dat. De grootste van de twee was die van Neelis, die voor deze avond ook direct de grootste was. Neelis liet ze weer zwemmen. Euforisch gingen we weer verder. We stonden alle twee met een big smile verder te vissen. Even later zag ik een kolk achter mijn aasje, één slag van de molen verder weer, en nog een… Bij de 4de poging wist de roofblei mijn aasje alsnog in te halen. De roofblei had moeite omdat ik mijn aasje over het oppervlak liet stuiteren. Wat een spektakel allemaal. Een paar worpen later mocht ik al weer een roofblei landen. Met die van vanmorgen was dat roofblei nummer 6 voor me.
Ondertussen was de duisternis ingevallen en we stopten. Onderweg terug naar de auto werden we opgeschrikt door een klap op het water. De hengels werden toch maar weer goed beetgepakt en de aasjes doorkliefden het water. Nog twee keer zagen we de roofblei jagen en vlak daarna was het Neelis die deze roofblei wist te haken. Maar wat een aanbeet was het weer. Ook deze roofblei vloog vol uit het water om na een salto weer in het water te verdwijnen. De aanbeet was ook nog eens loeier hard, vertelde Neelis. Ook deze vis werd gevangen en weer losgelaten. Wat een dolle 45 minuten was het weer. Het was gewoonweg top! Ik heb al veel meegemaakt met roofblei, maar vanavond was toch wel weer bijzonder en nieuw. Niet om de grootte van de vissen, maar meer om de kwaliteit van de aanbeten. Vol agressie waren ze. Zo hebben Neelis en ik dat graag.