Zondagochtend, half 5 gaat de wekker. We hebben afgesproken om met Lodie het water op te gaan. Hij kan maar tot 12 uur, dus vandaar dat we vroeg hebben afgesproken. Erg vroeg…
Om half 6 staan we bij Lodie in de straat. Hij komt net aangelopen met de laatste spullen. Het dekzeil zit nog over de boot. We grappen wat over Lodie, die volgens ons iets te laat uit bed was, maar het blijkt net al even te hebben geregend, dus Lodie had het zeil nog even over de boot gelaten. Wij hebben van regen onderweg niets gemerkt, en gelukkig is het alweer droog, dus het zeil kan eraf. Snel alle spullen aan boord, en we kunnen gaan!
Het plan is om eerst naar een bekende stek van Lodie te gaan, waar eigenlijk altijd wel snoekbaars ligt. Lodie kent ‘zijn’ water op zijn duimpje. Onder het varen krijgen we vaak de bodemgesteldheid te horen, terwijl hij eigenlijk niet meer op de fishfinder hoeft te kijken (‘zo meteen daar, op hoogte van dat struikje, zit een leuk kuiltje’ of ‘daar bij dat bord langs de kant, ligt eigenlijk altijd vis’). En het leukste is natuurlijk, dat hij ook altijd gelijk heeft…

Eenmaal op de stek aangekomen, besluiten we eerst beide kanten van het kanaal af te trollen. Daarna weten we waar de vis ligt, en kunnen we besluiten verder te trollen, of even te gaan pulken met shadjes.
Lodie heeft op het eerste stuk meteen een aanbeet, en volgens de fishfinder ligt er ook veel vis, op een diepte van ongeveer 3,5 meter. We trollen nog even verder. Vaak is het op deze plek zo, dat wanneer de snoekbaarzen op kunstaas bijten, ze dat niet op shads doen, en andersom. Even afwachten dus wat de rest doet. Aan de overkant blijft het eerst stil. Totdat Alfred een laffe aanbeet krijgt. Maar de vis is gehaakt, en aan de kopstoten en het diep blijven van de vis, denken we te kunnen zien dat het om een leuke snoekbaars gaat. Maar al snel is duidelijk dat het om een snoek gaat: ze vliegt naar het midden van het water, en komt dan vrij vlot boven. Als ik haar wil landen, en ze mijn hand ziet, gaat ze er weer vandoor. Dit is een hele sterke snoek, met veel reserves! Tot drie keer toe steek ik mijn hand in het water, en dan klapt ze een keer met haar staart, en weg is ze weer. Maar dan wordt ze toch moe, en pak ik haar in de kieuwgreep. De achterste dreg van een pikefighter junior zit keurig in het scharnier gehaakt. Ze is dus snel onthaakt, en ik geef haar over aan Alfred, zodat ze even samen kunnen poseren. Lodie heeft een polariserende lens voor op zijn camera gekocht, dus die kan mooi worden uitgeprobeerd vandaag! Deze prachtige dame staat er dan ook mooi op.

We trollen weer verder. We zijn toch uit op snoekbaars, dus we blijven nog even op deze stek. We trollen nog een keer op en neer. En ja, aan de overkant haakt Lodie een lief snoekbaarsje. Net niet maats schatten we, die moet nog maar even groeien. Aan de gulle lach van Lodie is te zien dat hij zich prima vermaakt! Dan gaan we weer door. Aan de andere kant van het kanaal besluiten we even te gaan prutsen met shadjes. Maar behalve een lamme arm, levert dat ons niets op. Toch maar weer een kunstaasje aan de lijn knopen dan, en nog een rondje trollen.

Bij het volgende rondje is het dan ook voor mij raak. Ik heb een paar nieuwe aasjes mee, en die probeer ik voor het eerst uit vandaag. Nu heb ik er een klein blauw plugje aan van Berkley, de Frenzy Flicker shad (in tegenstelling tot wat de naam doet geloven, is het geen shad, en ook geen flikker…) en dit plugje blijkt een juiste keuze. Het is me in deze omgeving al eens eerder opgevallen, dat de snoekbaarzen hier verkikkerd zijn op blauw…
De aanbeet is laf te noemen, maar de dril leuk. Eerst denken we nog aan snoek, want het karakteristieke kopschudden blijft achterwege. Totdat ze vlakbij de boot is, en ik haar omhoog, door het oppervlak trek. Dan krijgt Alfred een lekkere frisse douche, en gaat ze nog een rondje zwemmen. Maar het duurt niet lang. Wanneer ze weer langszij komt, pakt Alfred haar onder haar buik. Deze vis is best geblokt, ze heeft een mooie vierkante buik. Volgens Lodie duidt dat erop dat deze snoekbaars nog vol kuit zit. Gauw een foto en weer terug dus!

Aan de overkant, tijdens het zoveelste rondje, gaan we weer even peuteren met shadjes. Tenminste, Lodie en Alfred. Ik doe lekker een bakkie en geniet even van de natuur. Alfred is eigenlijk een beetje aan het ouwehoeren, en het snoekbaarsje dat zijn tanden in zijn shadje zet, is dus eigenlijk ook een toevalstreffer. Dit snoekbaarsje is niet groot, maar wel prachtig! Hierna gaan Lodie en Alfred nog even door, maar ze weten geen aanbeet meer uit te lokken. Nog even trollen langs de overkant, en dan door naar Nes.

Aan de overkant voel ik een droge tik op mijn hengel. Het blijkt weer een snoekbaars te zijn, een hele mooie zilveren dit keer. En alweer op een nieuw, blauw plugje. Ik weet er zo de naam niet van, maar hij doet het, en daar gaat het om.
We houden even een plaspauze, en dan varen we een meer over, een vaartje in richting Lodie zijn dorp.

In het relatief ondiepe water van het vaartje (tot maximaal 2,5 meter) worden toch nog vaak leuke snoekbaarzen gevangen. En een eindje verder, bij de kruising, zit door de stroming een dieper gat, waar ook vaak snoekbaars ligt.
In het vaartje varen we rustig langs de kant. Lodie vertelt dat het vaak vanaf de beschoeiing raak kan zijn. Hij is nog niet uitgesproken, of zijn plugje wordt gegrepen. Aan het kopstoten te voelen, denkt Lodie dat het een klein snoekbaarsje is. Het blijkt echter een leuke baars, die in zijn wang gehaakt zit.

Op de kruising waar ik het zonet al over had, wordt mijn plug plotseling tegengehouden. Een klein snoekje heeft zich vergrepen aan het plugje. Hij of zij mag ook even gauw op de foto, daarna gaat ze gauw weer terug het water in. Dit is mijn eerste snoekje dit seizoen.
We trollen nog even door, door het aquaduct en weer terug. Dit levert echter niets meer op, en de klok slaat al bijna twaalf. We varen dus terug naar de inham, vlakbij Lodie’s huis. Het was weer een heerlijke ochtend op het water! Wat is Friesland toch mooi…

@Lodie: Ik ben de moppen vergeten die je verteld had. Ze hadden het verhaal wat kunnen opvrolijken… Het was geweldig, bedankt!