Een visdag begint eigenlijk de dag daarvoor al. En dat is zonder twijfel maar goed ook. Stel je voor dat je alles nog moet voorbereiden op de dag dat je gaat vissen. Ik moet er niet aan denken. Vrijdag waren de spulletjes allemaal opgeknapt en klaargezet. Koek en zopie erbij en natuurlijk biertjes en dan is het tijd. Vroeg stapte ik in bed, want zeker als je veel moet rijden is het belangrijk uitgerust aan de dag te beginnen. Maar dan bleek dat andere mensen zin hadden in zaken waar een slapend persoon een wakend persoon van wordt. Niet dat het zo erg is dat ze verschillende ideeën hadden over tijdsbesteding. In tegendeel zelfs. Stel je voor dat iedereen op het zelfde moment het zelfde wilt gaan doen. Dat zou druk worden op het water… Nee, er was een feest aan de gang bij mij aan de overkant. Ik zag het wel: Er hing een schooltas aan de vlaggenstok. Er was een examenfeest aan de gang. En de enige muziek die gedraaid werd was house muziek. Je kent het waarschijnlijk wel: DA DA KEDA DA..En het volume van de muziek stond hard. Erg hard. Ik ben elk kwartier wel wakker geweest en uiteindelijk ben ik om half 3 maar uit bed gegaan. Natuurlijk lag het niet aan de zenuwen voor de visdag… Gebroken stapte ik uiteindelijk om kwart over 4 in de auto. Ik werd in ieder geval met house muziek uitgewuifd. Gelukkig knapte ik weer snel op en uiteindelijk konden we met twee boten gaan vissen. Het beloofde een mooie dag te worden en dat werd het ook.

Het water waar we gingen vissen is een ingedamd riviertje. Prachtige omgeving met veel mogelijkheden. In de ene boot zaten Michiel en Niels en ik kon bij Jon in de boot. Drie kanjers, waartussen ik me moest staande houden. Het zou vooral trollen en verticalen worden, wat niet mijn specialiteit is. We zouden ook putjes die aan het riviertje liggen gaan uitjerken. Maar stiekem hoopte ik natuurlijk op jagende roofblei. Snel vaarden we naar de eerste brug om daar te verticalen. En direct al gebeurde er van alles. Niels was de eerste die een mooie snoekbaars scoorde. Helaas misten wij dat omdat de pijler van de brug tussen onze boten lag, maar de kop was er al direct af. Even later zagen we de andere boot onder de brug vandaan drijven. Michiel was een vis aan het drillen. Ook wij lieten de boot nu onder de brug uit drijven, want wij wilden daar niets van missen. Met dat we onder de brug uit kwamen, hoorde ik Jon roepen dat hij een misser had en vervolgens zat ik vast. Dat riep ik en vervolgens voelde ik een rare stoemp op de hengel. Vis. Ook Jon had de stoemp gezien en riep dat het vis was. Op zijn Noord-Hollands: “Je sit helemaal niet fast man. Het is fis”. Dat was mooi, want dan hoefde ik dat niet meer te roepen. Indien je nog geen adrenaline voelt dan krijg je het wel van Jon. Het enthousiasme straalt er bij Jon altijd van af en dat werkt aanstekelijk. Mijn 8 gram hengel ging als een hoepel en vervolgens begon de slip even te tikken. Vervolgens kwam de vis los van de bodem en de meeste druk ging van de hengel af. De lijn begon heen en weer te lopen. Snel liep ik mijn register met drileigenschappen door, maar ik kon er niet echt een vis uitpikken die zich normaalgesproken zo gedraagt. En dan zag ik ineens een heel lang en dun, kronkelend lichaam uit het troebele water komen: Een paling! En dat op een shadje. Mooi toch? Eerst was ik wel beteuterd, maar later realiseerde ik me de bijzonderheid ervan. Jon betitelde de vis als bonus vis. En die promotie nam ik graag van hem over. Ondertussen had Michiel ook zijn vis uitgedrild en samen zijn we op de foto gezet.

Kilometers verder ligt een oude sluis. Dat werd ons volgende doel. Eerst werd er een putje afgejerkt en vervolgens gingen de trol aasjes aan de lijn. Ik koos voor een klein rammelkastje en voor de grote rubberen baars van 25 cm. Maar al snel konden we weer stoppen. De andere boot dreef dwars op het water en Michiel stond met een wel heel kromme hengel. Al in zeer korte tijd kwam de tweede bonusvis van de dag er aan: Een snoek die de 90 ruim passeerde en ijzersterk was.

Michiel was dus lekker bezig en dat zou zo door blijven gaan. Hij is een meester in verticalen en heeft bovendien een neus voor waar de vis ligt. Op een gegeven moment had hij meer vissen gevangen dan Niels, Jon en ik samen. Maar ons deerde dat niet. Jon vond het wel te gek voor woorden, maar ik had het vooral vreselijk naar mijn zin. Prachtige omgeving en lekker met kunstaas aan de gang en een super enthousiaste adrenaline juck waar ik bij in de boot mocht zitten. Wat wil een mens nog meer? De sluis werd al trollend bereikt zonder echter enige actie. Jon stelde voor om eerst wat te trollen alvorens de sluis in te duiken voor verticaalwerk. Wie ben ik om daar tegenin te gaan? Jon is meester troller en ik ben daar maar een novice in. Wat een prachtig stuk water hier rond de sluis. Rietkragen, een putje ernaast en ook nog eens mooie lelievelden. Ook lag hier en daar een boot aan de kant. Jon merkte terecht op dat we hier meerdere snoeken voorbij zouden varen. Bijten deden ze echter niet. Totdat we de sluis in wilden trollen voor het verticaalwerk. We moesten om een lelieveld heen varen. Hierdoor vielen alle aasjes even stil, na de bocht kregen ze een extra boost en dat was het moment waarop de snoek toesloeg. Mijn rubberen baars van 25 cm werd hard gegrepen. Een snoek van iets boven de 70 had zijn tanden er in gezet. Dat grote, lompe kunstaas deed het toch maar mooi. De kop van de snoek viel in het niets bij het kunstaas.

Na het terugzetten van de snoek voeren we de sluis in. Hier werden de shadjes weer voor de dag gehaald en al snel volgden de eerst droge tikken en tikjes op de hengel. Duidelijk snoekbaars. Jon was de eerste die er één ving, maar hij weigerde om met de vis op de foto te gaan. Veel te klein naar zijn mening. Ja ja. Ik weet wel waarom. Jon vangt alleen maar grote bakken van kastelen in zijn thuiswatertjes. Even later kreeg ik een snoeiharde droge knal op mijn hengel en was ik Jon’s jachtdomein even vergeten. Ik harkte aan en mijn 8 grammer ging krom op een snoekbaars die net aan de maat was denk ik. Lekker is dat, die snoekbaarzen die er zo op kleunen: Een echte Dietmar Isaiasch aanbeet.

Michiel en Niels kwamen uit de andere sluis vandaan en we wisselden de vangsten uit. Ook in de andere boot was inmiddels de teller verder opgelopen. De sluizen leverden niets meer op verder en we gingen trollend verder. Maar was aan de ene kant van de sluis het water al behoorlijk troebel, aan de andere kant was het koffiewater. Het trollen leverde geen actie meer op. We besloten full speed naar de volgende brug te varen. Daar was het vooral Michiel die zijn stekelwerk uitrichtte. Tijd voor verandering van plan. Jon was niet gekomen voor “die kleine snoekbaarzen”. Hij wilde zo graag roofblei vangen. Michiel had halverwege de dag een mooie gehaakt tijdens het trollen en hij wilde dat ook. Maar op de normale manier trollen zag ik het niet zo snel gebeuren. Ik had constant kleine plugjes aan één van de hengels en geen enkele actie had ik op deze hengel tot nu toe. Wel hadden we steeds vaker roofblei zien jagen, maar als we de vissen dan aangooiden dan kwam er ook geen reactie. Ik stelde voor ons te gaan concentreren op de roofblei door speedtrollen. Jon was het er wel mee eens, maar veel vertrouwen had hij er niet in. In eerste instantie dan. Speedtrollen op roofblei doe je met kleine plugjes die met grote snelheid gewoon recht door het water blijven lopen. Een aantal mooie plugjes zijn de DT4, kleine aruku’s, maar ook een ratelbakje van Spro dat de VIB heet. Het kleine ratelbakje heeft een wat slanker en natuurlijker uiterlijk dan de Aruku. Ook sommige jsr’s zijn er voor te gebruiken. Sommige, want niet alle jsr’s blijven onder hoge snelheid rechtdoor gaan. Jon had er één die het wel deed en die van mij deed het als we even langzamer voeren. En dat kan nu eenmaal niet, want de gashendel gaat open: 10 km per uur volgens de geleerden en misschien wel een beetje harder. Wel is het belangrijk dat de slip extreem los staat. De roofblei beukt er soms zo ontiegelijk hard op dat de vissen beschadigen indien de slip te strak staat. Gaat de slip tikken tijdens het speedtrollen, dan leg je een vinger op de spoel om dit tegen te gaan. Heb je het beste voor met de vissen dan is dit een wezenlijk punt. Maar heb je er maling aan en je hebt de slip gewoon strak staan, dan kunnen de gevolgen desastreus zijn voor je materiaal en voor de vis. Indien een grote roofblei je aas van voren attaqueert, dan zal er iets gebeuren: de bek scheurt uit, lijn breuk, uitgebogen dreggen, hengelbreuk. Hoe dan ook zal je de vis verspelen. Voor vandaag had ik één keer eerder op zo’n manier op roofblei gevist. Denk nu niet dat ik het verzonnen heb. Je mag éénmaal raden wie daar weer mee kan. Juist. Michiel. Op de foto is een roofblei te zien die Jon ving tijdens het speedtrollen.

We zetten allebei twee hengels uit met aasjes en de gashendel ging open. Het was Jon die de eerste actie kreeg. Eén van de hengels beukte krom. Jon brulde het uit van blijdschap. Volgens mij is er hier en daar 112 gebeld, zo ging hij te keer. Maar ik had mijn bedenkingen. Ik zag niet de actie op de hengeltop die ik normaal zie bij een roofblei. Jon was ondertussen nog steeds over een roofblei aan het jubelen. Maar ik dacht meer aan een vals gehaakte slijmjurk. Ik vertelde dat ook en Jon schoot in de stress. Hij brulde nog steeds, maar nu van wanhoop en teleurstelling: “Nee, geen slijmjurk, je mag hier geen foto van maken.” Maar even later schoot zijn stemming weer naar blijdschap over. Weer belden een aantal mensen 112. Jon had een snoek aan de lijn met het kunstaas vol in de bek! Dit had ik echt niet verwacht. Een snoek speedtrollend gevangen. En dan bedoel ik niet speedtrollend zoals de snoekvissers dat doen, maar trollend op roofbleisnelheid. Jon was in de wolken met zijn vangst. Een snoek gevangen tijdens het speedtrollen. Prachtig vond hij het.

We trolden weer verder en 10 minuten later begon Jon weer te jubelen. Over 112 begin ik maar niet meer. Een mooie, slanke en donkere roofblei was op één van Jon’s ratelbakjes geklapt. Jon had direct door dat het nu wel een roofblei betrof. Hij voelde het karakteristieke kopschudden.

We naderden weer een brug en de roofbleihandel werd verruild voor verticaalspul. Buiten wat twijfelachtige aanbeetjes kregen we hier geen actie. Niels verspeelde onder de zelfde brug trouwens nog een grote snoek. Dat was echt jammer, want het was bonus formaat. Het is niet anders. Het was tijd voor een pauze. De ruggen werden gerecht en de inwendige mens werd verzorgd. Gesterkt door het roofblei succes besloten Jon en ik ons te concentreren op de roofblei. Terug varend naar ons startpunt gingen de ratelbakjes weer te water en de gashendel werd opengedraaid. Lange tijd gebeurde er niets, maar dat bleek stilte voor de storm. Ik hoorde plotsklaps weer een brul. Jon had een vis aan de haak. Direct nam de vis meters en meters lijn. Zo lag de vis nog achter de boot en in een paar tellen was de vis naar de oever gezwommen. En duidelijk zag ik nu ook de grove uithalen op de hengeltop. Het kon niet anders. Dit was het formaat dat we zochten. Michiel en ik hadden Jon min of meer dit weekend een 70+ vis beloofd en dat bleek gelukkig gehaald te worden. Jon was in alle staten. En terecht.

De sluis werd langzaam trollend gepasseerd en ook hier kreeg Jon beet. Een snoek. Prachtig toch? De sluis is echt minutieus uitgevist door 4 man en vervolgens komt er alsnog trollend een snoekje uit.

Achter de sluis werden meerdere roofbleien gevangen en ik mocht gelukkig ook nog een aantal roofbleitjes verschalken. Inmiddels had ik 4 vissoorten gevangen vandaag. Indien het me nog zou lukken om een baars te vangen, dan zou ik 5 vissoorten op één dag hebben. En uiteindelijk lukte het me. Ik had een baars van rond de 35 cm op de jsr. Ook Jon ving nog een baars. Dit zorgde er voor dat Jon zijn PR aantal roofvissoorten op één dag evenaarde. Ik verbeterde dat record van 4 naar 5 vissoorten. Ook ving ik voor het eerst een paling op kunstaas. En Jon had natuurlijk met zijn vangst van de dag een nieuw roofblei record in handen. De vangsten waren qua aantal netjes over de twee boten verdeeld (in totaal 28 vissen). Maar dat kwam denk ik vooral door de switch naar het trollen op roofblei, want anders waren we waarschijnlijk qua aantallen achtergebleven bij de andere boot. Natuurlijk had Michiel de meeste vissen en die prachtige bonus snoek. Maar Niels had de twee grootste snoekbaarzen van de dag (60+), althans als ik de berichtgeving vanuit de andere boot goed heb gevolgd. Stiekem had ik ook op een paar van dat slag snoekbaars gevangen. Niels mag vooral op die twee vissen trots zijn. De dag was voor allemaal dik geslaagd, denk ik zo.

Veel te laat lag ik weer in bed (half één in de nacht). En veel te vroeg was ik al weer wakker. Zelfs ver voordat de wekker ging. Keelpijn en spanning waren de oorzaak. We zouden op zondag namelijk op de roofblei gaan. Vandaar. Men heeft nogal de neiging om te schrijven over successen, maar die zouden er deze zondag niet veel komen. Kommer en kwel was het deze dag zo nu en dan. Bij de eerste roofbleistek aan de Waal, ééntje met wel haast vangstgarantie, was het gras flink aan het bloeien. Ikzelf heb een lichte vorm van hooikoorts, maar bij mij blijft de hooikoorts meestal binnen de grenzen. Michiel echter heeft heel veel last van hooikoorts. Al tijdens de wandeling naar de kribben Begon hij te snotteren en in zijn ogen te wrijven. Hij begon nog wel met vissen, maar lang duurde het niet. De roofblei was er niet en de hooikoorts sloeg als een mokerslag toe bij Michiel. Hij is één van de meest fanatieke vissers die ik ken maar nu stopte hij na een minuut of 5 al met vissen. Ik was echt verbaasd. Daar zat hij op de stenen. Snotterend en in zijn ogen wrijvend. Het was tijd voor een nieuw plan. De roofblei zat hier toch niet, maar bij de meeste stekken die ik ken wordt niet gemaaid. Ik zag maar één oplossing en dat was naar stadswatertjes gaan en ons concentreren op andere vissoorten. Tijdens het karperen hadden we in één singel een aantal keren flinke roofvissen door een school visjes heen zien knallen en daar zat in ieder geval één megavis tussen. In de hoop dat er een snoekbaars tussen zou zitten, konden we daar gaan jerken. Mocht de hooikoorts niet overgaan, dan zou het einde visdag betekenen voor Michiel. Gelukkig had iedereen begrip en werd er ingestemd in mijn plan. En gelukkig hielp het. En niet alleen dat. Eén van de mooie uurtjes van deze dag brak daar aan. We tosten wie langs de plek mocht gooien waar wij een mega vis een paar keer hadden zien knallen. Het was Michiel die het won. Uiteraard lag de vis er niet maar een meter of 20 verder stond hij ineens wel met een kromme hengel. De mega vis die we zochten was het niet maar deze snoek mocht er toch ook zijn. Minimaal 85 cm, denk ik. De snoek dreef naar het oppervlak en daar zag je dat ze een sprong ging voorbereiden. Het voorbereidende gekronkel duurde zeker 10 seconden. Helaas was ik net te laat met de camera. En helaas loste de snoek het aas tijdens de sprong. Michiel treurde er niet om. Hij knapte zienderogen op en de actie was mooi. Verderop is een klein stroompje in deze singel. Aan de overkant. Jon en Michiel gooiden deze aan, maar ik besloot daar niet aan mee te doen en om te lopen. Tegen de stroming in tikte ik de bait binnen en vlak voor mijn voeten vloog een snoek als een pijl uit de boog boven op mijn bait. Ik schrok me helemaal lam, harkte aan, maar wist direct al dat ik de vis ging verspelen. De twee dreggen hingen los buiten de bek. Waarschijnlijk zat de wartel of speld tussen de tanden van de snoek. En inderdaad loste de snoek. Inspectie deed mijn vermoeden alleen maar toenemen. De speld was half open. 50 meter verder achtervolgde een andere snoek mijn full speed binnen geviste bait. 2 meter voor de kant achterhaalde de snoek de bait en weer veroorzaakte het een adrenaline shot. Deze vis werd wel gevangen. Mijn enige vis van deze dag. Kleiner dan de eerste twee vissen die verspeeld werden, maar ik was er blij mee.
Verderop had Jon zijn eerste actie. Hij is topwater-ofiel en je raadt het al. Jon viste met een topwater plug. Hij had eerst al een misser voor de kant van een klein snoekje, maar bij de volgende worp knalde de snoek vol uit het water. Jon reageerde nogal enthousiast. We visten hier midden tussen de huizen en duidelijk was van de bewoners vluchtgedrag te zien. Volgens mij dachten ze dat er een aantal sirenes afgingen. Maar nee hoor, het was een jubelende en brullende Jon. Tijdens die dril had ik nog een ziekmakende achtervolging. Helaas hapte deze snoek mis. Wat hier in een goed uurtje gebeurde veroorzaakte bij ons adrenaline, puur en onversneden.

De inwendige mens werd verzorgd en we reisden naar een zeer bekende roofbleistek in de buurt. In het verleden was het er altijd wel raak, maar tegenwoordig weten zo veel mensen van de stek dat deze overbevist is. Voordeel van de stek is dat er geen gras groeit. Michiel kon er dus zonder risico naartoe. Maar ook nu stonden er al 4 andere vissers die totaal geen actie hadden gezien. We hebben de hengels niet eens uit de auto gehaald. Ondertussen begon de vermoeidheid bij mij echt toe te slaan en eigenlijk zag ik het niet meer zitten om Jon laat naar huis te brengen. Ik ben geen jonge hond die een overkill aan energie heeft. Ook hadden de vele zuivere en onversneden adrenaline shots me veel energie gekost. Ik vond de situatie zelfs gevaarlijk worden. Gelukkig had Michiel het door en hij stuurde aan op een verandering van plan. We zouden de slechte en warme uren van de dag gebruiken om richting Jon’s huis te reizen. Daarmee zouden we in de avond veel tijd winnen. Voor Jon was het wel even slikken, want roofblei is bij hem in de buurt niet echt te vangen. Maar roofblei was die dag toch niet gelukt. Michiel kon op de meeste stekken niet vissen en andere stekken waar dat wel kon werkten vandaag niet. Hier moest Jon vertrouwen op Michiels en mijn ervaring. Gelukkig deed hij dat. Op weg naar de boot stopten we nog bij een sluis. Mij kwam dat erg goed uit, want zelfs met energydrinks in mijn lijf trok ik het niet meer. In twee nachten had ik totaal misschien 5 uur geslapen en dan niet eens een uur ononderbroken. Jon en Michiel gingen vissen, ik ging slapen. Veiligheid voor alles. Lang gedroomd heb ik niet door de hitte in de auto, maar ik knapte wel een stuk op. Ondertussen hadden Jon en Michiel alle twee een snoekbaars. Vooral die van Jon was erg mooi, zo heb ik gehoord.

Na een lange reis konden we nog anderhalf uur vissen in de buurt bij Jon. Jon koos een waterstelsel uit met kraakhelder water. Met de lage zon vond ik dat het tijd werd voor de Dark Night. En het aasje veroorzaakte veel actie. Veel lossers en volgers, maar vangen deed ik er niet mee. Maar de volgers werden dan door Michiel of Jon aangegooid met topwaters en zo werden een aantal snoeken gescoord door Jon en Michiel. Spektakel van de bovenste plank. Om 9 uur stopten we met vissen. De terugreis bespaar ik jullie. Die was zwaar.
Soms is het belangrijker keuzes te maken dan domweg door te vissen. Het welzijn van een medevisser is veel belangrijker dan het vangen van een vis. Dat geldt ook voor de veiligheid. Die moet nooit uit het oog worden verloren. De echte vismaten onderscheiden zich daarin, dat ze daarvoor begrip tonen en het gemoed van de ander in kunnen schatten. Ik moet Jon en Michiel bedanken voor het begrip en ook voor de fijne dagen.