Zondagochtend, rond de klok van acht uur stonden we bij de auto van Dennis om de vispullen in te laden. Het leek niet erg koud, hoewel we konden zien dat het iets had gevroren. We gingen deze zondag richting de zuidwesthoek van Friesland. Hier ligt ergens mijn geboorteplaats, dat tevens prachtige visstekken herbergt. Nog niet eerder had ik hier gericht gevist op snoek. Een groot recreatiepark met talloze vakantiewoningen, stond deze dag op de menukaart. Waarschijnlijk zouden we hier veel, maar dan ook erg veel snoek vangen.

Onderweg er naar toe, zagen we een groot meer, dat voor een groot gedeelte was dichtgevroren. Dit zorgde ervoor dat de stemming er niet vrolijker door werd. Maar ik bleef hoopvol beweren en ons beide wijsmaken dat het wel mee zou vallen. Ten slotte is tussen die vakantie woningen voldoende beschutting en zal het wel niet zo hard zijn dichtgevroren.

Bij aankomst in het dorp, na drie kwartier rijden, zagen we op meerdere stukken water een gladde spiegel aan het oppervlak. Balen, balen en nog eens balen. Het leek ons goed om, ondanks alle ijs, toch nog de wijk in te rijden, om er zeker van te zijn dat het inderdaad vanwege de bevroren toestand niet zou gaan. Helaas….voor meer dan de helft lag al het water dicht. Hierna hebben we nog een kwartiertje rondgereden in de hoop ergens nog wat water te ontdekken, maar ook dat bleek niet zo te zijn. We bespaarden in elk geval wel mooi € 7,50 toegangskosten voor de trailerhelling. Maar leuk was het niet. Het was trollend een geweldig gebied geweest, waar je binnen een paar uurtjes nog lang niet doorheen zou zijn geweest.

Dan maar elders kijken in Friesland. Een klein stadje met een mooie grachtengordel zou misschien nog niet bevroren zijn. Na een half uurtje rijden kwamen in het pittoreske stadje aan. In het centrum ontdekten we ook al dat het volledig was dichtgevroren. Het gevoel dat het niet heel erg koud was, was toch een verkeerde inschatting geweest, aan het begin van de dag. Vol frustratie en wrok jegens de Koningin der Vorst, reden we met de trailer achter de auto aan weer richting de stalling. We hadden er allebei vrede mee (nou ja, vrede...) dat we deze dag vanaf de kant ons geluk zouden gaan beproeven.

Dennis wist een leuk plekje waar we heen konden gaan. Wegens warm wateruitstoot van een zuivelfabriek, zou er in deze omgeving nog wel water zijn waar we zouden kunnen vissen. Wel had dit tot voordeel, in tegenstelling tot het trollen, dat we veel meer tijd konden spenderen aan het beproeven en dopen van `Singing Lures’ jerkbaits. Mijn eigenbouw had me in Zwolle, vorig weekend ook ontzettend veel snoek opgeleverd in een leuk flattenwijkje.

Dennis, die ook weer een paar toegespeeld had gekregen van mij, om ze zelf af te werken , had ook nog een aantal die nog geen druppel viswater hadden aangeraakt. Een mooi moment om deze samen eens even kritisch te gaan binnenjerken.

Het leek veelbelovend. Vele soorten actie bootsten de jerkbaits na. En langzaamaan maakte het testen van het aas plaats voor het doelgericht jagen op snoek. Na een half uurtje kreeg ik beet!!! Nadat ik trachtte parallel langs een kruiser mijn aas uit te werpen, haakte ik de boot in het zeil, waarmee deze was afgedekt. Ik bleek ook meteen muurvast te zitten. Mijn mooie Slaughter, die me in Zwolle zoveel snoekplezier had laten beleven, hing vast in het zeil van een stomme k***ekruiser. Dit zou wel eens een niet al te makkelijk karweitje kunnen worden, deze te bevrijden. Het leek me niet verstandig, maar wel noodzaak.

Aangezien het zeil over een driehoekig frame was heen gespannen en dit zeil ook nog eens was bedekt met een dun laagje ijs, was het best een gevaarlijk klusje, om mijn dierbare kunstaas te bevrijden uit de klauw van dit grote monster. Heel voorzichtig hing ik na een klim-, klauter- en glibberpartij, met mijn kruis over het hoogste punt van het frame. Langzaam schoof ik, stukje bij beetje, richting mijn inmiddels zichtbaar geworden jerkbait. Maar ik kwam toch echt nog een aantal centimeters te kort. Het dooie punt had ik al bereikt, maar ik moest nog een stukje verder schuiven. Met mijn bovenbenen op het frame, hing ik als het ware met mijn bovenlichaam vervaarlijk boven een stuk zeil, zodat wanneer ik mijn grip ook maar enigszins zou verliezen, het haasje zou zijn en ik langs de zijkant het water zou in glijden. Dennis die inmiddels terugkwam lopen, hield zijn hart vast en zag mijn klimpartij met doodsangsten aan. Maar gelukkig, ik kon mijn Slaughter ongedeerd bevrijden. Door deze inspanning was mijn hele lijf bezweet, deels angstzweet, maar ik had het toch ook echt warm gekregen van deze gymnastiekoefening, Ik leek wel een acrobaat...en Bassie zit vol kattekwaad.

Oké dan. Snoek vangen. We liepen de vaart af en er gebeurde akelig weinig. En na een lange tijd niets, werd mijn redhead Creator aangebeten. Het was echter van korte duur, want na een kort en lomp kopschudden van de vis, wist deze zichzelf te bevrijden. Er was weer hoop.

Het duurde alleen weer erg lang. En we wilden eigenlijk eens wat dichter bij de warmwaterbron gaan jerken. Dus we liepen via een weiland naar de achterkant van de fabriek en hier duurde het allemaal niet zo lang. Na een paar minuten sloeg de eerste snoek genadeloos toe in mijn redhead. Een korte, trage dril met als gevolg een mooi dik snoekje van 62 centimeter.

Samen met mijn zelfbouw in haar bek op de foto en vervolgens weer het lekkere warme water in. Dat was numero één van vandaag. Eindelijk, want het was inmiddels half twee geweest.

Nog geen tien minuten daarna, kondigde numero twee zich aan. Hier had ik meteen al geen goed gevoel over. Zoals zovaak, zal deze snoek zichzelf wel vroegtijdig onthaken. Het gebeurt ten slotte wel vaker dat we van de 24 aanbeten er maar 12 weten te verzilveren. Maar het duurde langer dan mijn angst mij deed vermoeden. Zelfs Dennis kwam al met het schepnet aangesneld. En ja hoor, deze snoek konden we na een iets spraakmakender dril, via het schepnet landen. Een mooie vette dame had zich vergrepen in iets wat ze als haar lunch had gezien. Alhoewel….Wat zat daar nu, aan de zijkant van haar buik. Een enorme uitstulping duidde erop dat mijn kunstaas waarschijnlijk als toetje had moeten dienen. Duidelijk zichtbaar en voelbaar, en van dermate omvangrijke aard, leek datgene wat er in haar maag zat wel erg op een grotere vis, die ze zojuist had weten te verorberen. Wellicht het eerste snoekje??? Nadat we haar onthaakt hadden, wat overigens niet een makkelijk karwijtje leek in eerste instantie(ze had namelijk mijn redhead Creator helemaal weggeslokt), maar wel snel lukte, zonder al te veel kleerscheuren, kon het moment vastgelegd worden met deze mooie winterdame.

Een dik uur hebben we het daarna nog geprobeerd, maar de snoekgoden waren ons maar matig gestemd, deze dag. Het bleef bij de twee snoeken die ik op mijn redhead Creator ving. Tussen twee haakjes, een superkunstaas, dat heel langzaam door middel van een zigzagbeweging binnen te jerken is. Een perfecte nabootsing van een vis die zijn langste strijd gestreden heeft en een makkelijke prooi lijkt voor de snoek.

We reden al in onze woonplaats, Wirdum, toen we toch nog op het idee kwamen ergens anders heen te gaan. Een klein half uurtje rijden maar. En het was al tegen half vier. Maar goed, we hoopten allebei op nog een extra succesje vandaag. Dit bleek niet te lukken en om vijf uur dropen we af. Het was weer ijzig kou geworden en we verlangden allebei wel een beetje naar de warmte.

Een drukke dag, al met al. Bijna drie uur tijd verloren aan een stukje sightseeing in de zuidwesthoek en uiteindelijk (maar) twee snoeken gevangen. Oh ja, die laatste was 94 centimeter.

Groetsnoekjes,

Cantor

There’s no business like snoekbusiness