Een beetje eigenaardige titel voor een verslag maar later zal blijken wat de insteek is. Zaterdag was ik uitgenodigd door Alfred en Grietje of was het nou Alfled en Glietje nou ja in ieder geval ik was door hun uitgenodigd om met hen mee te gaan naar hun SUPER stek. Ik zou ervaren wat het was om grote snoeken te vangen en verdomd ze maken het weer waar. Al was het volgens hun niet los op de stek toch werden er weer mooie snoeken gevangen met als eerste een wel machtig mooie vette meterdame.

Ik rijd op nog tien minuten van de plaats van bestemming als mijn telefoon gaat. Ja met Alfred, we zitten daar en daar. Oh vissen jullie al dan? Ja dus en dat terwijl het nog hartstikke nacht is. Ik vond 7 uur al aan de vroege kant in de winterdag en deze fantatiekelingen staan gewoon al te vissen.
Op de plaats van bestemming aangekomen tuig ik ook mijn hengels op en gaan ze even later met een verse dode aasvis te water. We staan een beetje te ouwehoeren als ik plots mijn dobber met breekstaafje als marker in het donker niet meer kan ontdekken. Bij de hengel aangekomen zoek ik contact en ik voel de hengeltop licht buigen. Bij het aanslaan sla ik wonderwel een gat in de lucht en zelfs mijn dobber breekt hierbij af.

De hengel wordt voorzien van een nieuwe dobber en aasvis en gaat weer op dezelfde stek te water. Aldus Alfred heb ik mijn laatste kans gehad op deze stek want meestal krijg je er maar één kans. Ja Ja Alfred zeg ik als ik naar die guitige kop van hem kijk en als ik ook maar even aan zijn opmerkingen twijfel kijk ik altijd even Grietje aan en weet ik ook al genoeg heb ik nu wel geleerd met dit opmerkelijke koppel. Pracht mensen om mee om gaan!! Maar goed ik dwaal af. Het duurt namelijk niet lang daarna of Alfred spurt naar zijn hengel, ik zie mijn dobber niet meer roept hij ons na.

Als we zijn richting uitkijken zien we de dobber net weer boven komen maar begint dan over het water te huppelen om daarna nog een keer te verdwijnen. Alfred slaat aan en hangt meteen in een diep buigende hengel. En dan komt het samenwerkings verband tussen Alfred en Grietje pas echt op gang. Grietje licht namelijk languit op de kademuur met het schepnet in het water en Alfred dirigeert de snoek naar het net. Ik help Grietje een handje om het net op te hijsen want er ligt een bak van een snoek in. Het meetlint erlangs brengt deze snoek op een lengte van 113cm.

Eenmaal op de onthaakmat zien we hoe dik deze meterdame is en ook dat ze nog energie zat heeft moet Alfred op een pijnelijke manier ondervinden. Terwijl Alfred de snoek tijdens de kieuwgreep staat te onthaken begint deze hevig te slingeren en draait zelfs om zijn hand heen. Een diepe wond veroorzaakt door een tand is het gevolg en Alfred bloed als een rund. Toch nog maar even een korte fotosessie en de snoek gaat weer via het net terug het water in.

Het duurt nog geen vijf minuten daarna of Grietje ziet haar dobber weglopen naar de kademuur. Hij verdwijnt uit het zicht en Grietje zoekt contact met de vis. Die komt er inderdaad en ook zij staat met een mooie krommende hengel. De vis kan al gauw geschept worden dus ook Grietje heeft haar eerste vis te pakken. Doordat Alfred nog steeds met een hevig bloedende hand zit besluit ik de vis te onthaken. Ik loop hier ook een lichte beschadiging aan mijn hand op maar het loopt verder goed af. Het meetlint gaat erlangs en dat brengt deze vis op een respectabele lengte van 96cm.

Na veel wikken en wegen besluit Alfred om bij een plaatselijke kennis zijn hand te laten verbinden en niet veel later komt hij met een keurig verbonden hand terug, klaar om weer te vissen. Ondertussen begint het wat aan te lopen met witvissers van de plaatselijke visvereniging want deze hebben een viswedstrijd op het progamma staan. En dan blijkt pas dat Alfred en Grietje een nationale bekendheid zijn in dit dorp. Veel later op de dag komen nog veel meer plaatselijke inwoners lang en velen van hen begroeten hen alsof het hun familie, vrienden of kennissen zijn. Sommige gaven zelfs aan dat ze hun al een tijdje gemist hadden en zelfs een plaatselijke hond was opgewonden bij het weerzien met Alfred.

Ondanks alle aandacht blijven onze blikken natuurlijk op de dobbers gericht. We staan er met onze neus boven op als Grietje haar dobber weer begint te schokken. Langzaam begint hij te verdwijnen en Grietje slaat aan. De dril verloopt voorspoedig wat opvallend is bij alle snoeken hier en de vis glijdt netjes in het net. Deze vis is weer een stukje kleiner dan de vorige maar houd toch nog een dikke 92cm over. Even het zaakje vereeuwigen voor het nageslacht en dan gaat ook deze weer in het net en terug het water in.

Net als de eerste twee vissen van vanmorgen gaat ook nu na vijf minuten weer een dobber weg. En deze keer is het mijn dobber die na wat schokken onder water verdwijnt. Het contact wordt gezocht en deze keer is het wel raak voor mij. Het lijkt eerst nog een leuke vis maar het blijkt toch dat deze vis een stuk kleiner is als hij in het net ligt. Nou ja het is maar wat je klein noemt want met 85cm heb je toch een leuke snoek in handen. Maar ja het is voor deze stek nou eenmaal een klein exemplaar aldus de specimen hunters Alfred en Grietje.

We zijn nu alle drie van de nul af en het blijft voorals nog erg rustig. Ook drie andere vissers met doodaas verderop kunnen geen aanbeten forceren. Het blijkt dus toch niet los te lopen deze morgen. Dan stelt Alfred voor om bij de plaatselijke chinees een loempia te gaan halen die volgens hem de lekkerste zijn die hij ooit gegeten heeft. De menukaart van deze plaatselijk loempia bakker wordt uit de auto gehaalt en het nummer gebeld wat op de kaart staat. Let wel de chinees staat 50 meter achter ons maar gemak dient nu eenmaal de mens en met een klein kwartiertje kunnen ze gehaald worden is het verzoek aan de andere kant van de lijn.

Grietje gaat op pad om de loempia te halen en komt even later met de lekkernij terug. Het waren inderdaad complete maaltijd loempia's en we genoten dan ook met volle teugen van deze warme hap. Een plaatselijke reiger schoof "net als Alfred zijn loempia" zijn eigen lekkernij naar binnen. Want terwijl Grietje en ik nog heerlijk van onze chineze hap zitten te genieten staat Alfred zijn vingers al af likken. Ik ben er nog steeds niet uit waar hij dat ding zo gauw gelaten heeft.

Het blijft deze dag verder opvallend rustig en wij kunnen dan ook geen aanbeten meer afdwingen ondanks dat Grietje er nog een verse baars aandoet waar Alfred er met een made een aantal van heeft weten te vangen. Rond de klok van drie uur pakken we in en neem ik afscheid van dit opmerkelijke koppel.
Bedankt Alfred en Grietje of was het nou Alfled en Glietje, nou ja in ieder geval bedankt weer voor deze leuke visdag en de heerlijke loempia............

Pieter Nederlof.