Na een rustige ochtend - uitslapen en een bakkie doen, beetje lezen - keken we elkaar eens aan. Het weer was toch niet zo slecht als voorspeld was, en we hadden verder geen plannen voor vandaag. Dus: gauw een paar kannen koffie gemaakt en de hond nog even naar buiten gelaten. Hij zou het fort bewaken terwijl wij lekker gingen vissen!
Op dat moment piepte mijn telefoon. Een sms van Suzanne, wat wij morgen gingen doen. Terug ge-sms't dat we nog niet wisten wat we morgen deden, maar dat we net klaar stonden om te vertrekken naar 'onze' stek. Vorige week waren Suzanne en haar vriend Simon ook al mee, en toen was het geweldig vissen, dus dit keer wilden ze ook graag mee! Wij gingen alvast, Suzanne en Simon moesten nog even eten en zouden daarna ook op pad gaan.

Wij arriveerden rond een uur of 1. De kade was bezet door witvissers, dus wij weken uit naar de steiger. Daar kun je ook prima vissen, maar het is wat minder comfortabel: smal en glad, en er wil nog wel eens iets in het water vallen wat er (nog) niet in moest... Daar kwam Suzanne later op de dag achter!
We beaasden onze hengels en gooiden in. Door het late besluit te gaan vissen, hadden we de aasvis niet ontdooid, dus het was even peuteren om een hele vis uit het bakje te krijgen. Dus toch ook maar even de vaste stok erbij, om verse aasvis te vangen. Het komende half uur bleef het rustig op de snoekhengels. De witvis was gelukkig alom tegenwoordig, dus Alfred vermaakte zich prima. Hij waagde het zelfs, even te klagen, omdat hij geen shaggie kon draaien, zoveel visjes ving hij. Nou ja...

Ongeveer een half uur na ons arriveerden ook Nick en Simon... oh nee, Suzanne en Simon natuurlijk. Heel fijn, een andere meid om mee te kletsen, en helemaal eentje die snoeken net zo leuk vindt als ik!
Ook Suus en Simon maakten hun hengels klaar en lieten daarna hun dobbers doen waar ze voor gemaakt zijn: dobberen!
Toen bleef het nog een half uurtje rustig. Maar het bleek de bekende stilte voor de storm te zijn!

Op een gegeven moment keek ik het rijtje dobbers eens bij langs, en ik miste er eentje. 'Suus, je dobber!' riep ik. Suus zocht als een volleerd snoeker contact met de vis en sloeg aan. Na een leuke drill, de snoek ging er nog even leuk vandoor, kon ze geland worden. Eenmaal op de mat bleek deze mooie dame 97 cm, een pr voor Suus. Alleen bij de kieuwgreep ging het mis. De dikke dame schudde Suus haar hand af, belandde op de mat en na nog een paar vertwijfelde pogingen van ons beiden om haar weer onder controle te krijgen, glipte ze zo van de steiger af, terug het water in. Op zich niet zo'n probleem natuurlijk, maar nu hadden we geen foto van deze machtige vis!

Vervolgens, nog geen 10 minuten later, verdween mijn dobber in het diepe. Na aanslaan, drill en landen bleek dit ook een mooie snoek, van 94 cm. Mijn dobber had echter het leven gelaten tijdens het scheppen, en zat vast in het net. Na snel de snoek te hebben teruggezet, ging ik hiermee aan de slag. Maar eigenlijk was er geen tijd voor, want Alfred zijn dobber plopte onder water. Ook deze snoek zwom snel naar de bescherming van de steiger. Gelukkig had ik net op tijd mijn dobber uit het net, en kon ik met het net voorkomen dat de snoek onder de steiger door kon zwemmen. In plaats daarvan zwom ze zo het net in!

Hierna konden we even op adem komen. Het duurde zeker 5 minuten voor de volgende aanbeet! Simon was aan de beurt, hadden we besloten, en daar was de volgende snoek die in een aasvisje hapte, het wel mee eens. Ze ging er tenminste met zijn aasvisje vandoor! Het was weer even klungelen op de steiger. Alfred gaf gauw de vaste stok aan mij door, maar hij had al beet en bij het omhoog halen van de hengel, raakte het voorntje in de hectiek van het moment, vast in een touw. Ik probeerde hem te bevrijden (om hem daarna de kop in te slaan...beetje dubbel) terwijl Simon zijn snoek stond te drillen en Alfred ging scheppen. Suus trad hierbij vakkundig op als fotograaf. Wat een teamwork...

Daarna stond Simon even te klooien met de dobber van Suus, die de hele tijd rare capriolen uithaalde(de dobber dus, niet Suus). Tja, en je weet wat er gebeurt als je even niet oplet...dan gaat je dobber ervandoor! Zo ook nu. Dus deze snoek werd geland in een wirwar van hengels, dobbers en camera's, op de toch al afgeladen volle steiger. Hierbij werd nog bijna de camera van Suzanne en Simon te water gelaten, maar hij bleef uiteindelijk keurig op het randje liggen. Pfff, wat een geluk!

Er waren dus al 5 snoeken geland in ruim een half uur. En toch was het nog niet afgelopen. Ik stond naar mijn dobber te kijken, en me af te vragen wat er onder water gebeurt. Zo jammer dat je dat niet kunt zien! Maar plotseling wist ik heel even wel wat er onder water gebeurde. Het was een leuke aanbeet: zo zie je je dobber nog, het volgende moment wastie weg... Alfred had even het vermoeden dat dit een meter zou zijn, maar na meten bleek ze 97 cm. Een mooie volle snoek, niet meer zo mager als we ze een paar weken geleden nog vingen.

Maar nog was het niet voorbij. Weer was het mijn dobber die onderging. We gooiden elkaar bijna van de smalle steiger tijdens drill en scheppen. Ook een foto is dan moeilijk... Maar het lukte. Toch weer geen meter, maar een hele mooie, dikke snoek van 99 cm. Een prachtbeest!

We begonnen honger te krijgen van al dit harde werken. Alfred ving nog een paar mooie baarzen, tussen de 15 en 20 cm. Verder op de steiger was een man aan het verticalen was, en hij ving baarzen tot boven de 40 cm! Hele mooie beesten. Maar onze maagjes begonnen steeds harder te rammelen. Gesproken werd over de lekkere gebakken visjes van de visboer, en patatjes... Mmmm.
Maar er moest nog even gevist worden. Simon zijn dobber was plotseling weg. Na het aanslaan ging Simon heel hard aan zijn molen draaien. 'Wat doe je?' zei Alfred. Wat bleek, ook deze dame zwom met al haar kracht en snelheid naar de steiger. Alfred kon er nog net een stokje (lees: net) voor steken, dat deze dame onder de steiger en de daaraan aangelegde boten verdween. Simon ving zo de afsluiter van de middag, een dikke 80-er.

Al met al weer een prachtige visdag. In een uurtje of twee vingen we 8 prachtige snoeken! We hebben de dag natuurlijk afgesloten met dat gebakken visje, en met de patat.
We hebben daarna zelfs nog even op de steiger gezeten, maar er was geen snoek meer te bekennen.
Wij waren ook meer dan tevreden. Een ongepland visdagje met twee visvrienden, en dan ook nog mooi vangen. Wat wil een mens nog meer?
Suzanne en Simon, bedankt voor het gezelschap. En Suus: volgende keer die meter?