Sander’s persoonlijk record bleef uiteraard geen lang gekoesterd geheim. Ook Sietse heeft er weet van gekregen en zag zijn PR van 89 cm met één lullig centimetertje verpletterd worden door maatje Sander. Dit kon hij niet zonder slag of stoot aan zich voorbij laten gaan en aldus zat ik zaterdagochtend de 26e juli rond de klok van 8 in de boot. Sander was op vakantie, dus alleen met Sietse deze keer. ’s Ochtends – we waren net de haven uit – vaar ik onder een ophaalbrug door, terwijl mijn 2.70 m lange Rozemeijerstok nog rechtop in de hengelsteun staat. Te laat zie ik m’n hengel krommen op een manier zoals ik het liever niet heb. Wonder boven wonder en met heel veel geluk blijft m’n hengeltje heel. Niet een, maar twee engeltjes op de schouder..
Een keer op het water vallen al snel de eerste regendruppels terwijl het gewoon ordinair warm is. Een onweersbui passeert op een paar kilometer, maar vormt geen gevaar. We trollen veelbelovende stekken af, jerken wat langs een paar bedden fonteinkruid en uren verstrijken zonder ook maar een aanbeet. Rond tienen komen we aan op een kleinere plas. De zon brandt er inmiddels al best op en we gaan er vanuit dat de rovers in de diepere gaten te vinden zijn. Terwijl Sietse net zegt dat hij op deze plas überhaupt nog nooit een snoek heeft gezien, krijgen we gelijk. Op ongeveer 4 meter water grijpt een snoek uiterst subtiel Sietse’s tweedelige Rapalaplug. Vooraf spraken we af dat iedere snoek gewoon met de hand geland zou worden, tenzij het zeker een nieuw PR zou betekenen, in dat geval zou het schepnet gebruikt worden. Bij het zien van deze snoek dacht ik aan een mooie tachtiger. Toen ik haar voor Sietse uit het water pakte, bleek dit toch iets te voorbarig: toch nog 92,5 cm! We onthaken zo snel mogelijk en binnen no-time zocht de snoek de verkoelende diepte weer op. Puur vanuit collegiaal oogpunt (zo zijn wij), wordt Sander op z’n vakantieadres even op de hoogte gebracht van deze wijziging in het algemeen klassement.
Hier blijft het bij de rest van de dag. Ik krijg op hetzelfde plasje nog een snoeiharde aanbeet op een Screaming Devil en op een rivier wordt Sietse’s bulldawg tot twee keer toe door dezelfde snoek geataqueerd, maar dat is dan ook het laatste wapenfeit geweest. Rond een uur of vier is het mooi geweest. De hitte – het is inmiddels meer dan 26°C – wordt bijna ondraaglijk en het snoeken onder deze omstandigheden is voor ons en vooral voor vriend Esox helemaal niet leuk meer. Slechts eentje vandaag, maar wel een mooie die het – dankzij het snelle releasen – gewoon na kan vertellen.