Heel af en toe heb je van die dagen dat bijna alles lijkt te lukken. Van die spaarzame dagen dat alles op z’n plekje valt en het exact gaat zoals je zou willen. Als op zo’n dag ook nog eens een daggie snoeken op het programma staat.. Zaterdag 3 december 2005 was voor mij een dag, die ik niet snel zal vergeten…

We keken er echt naar uit! Die week ervoor hadden we ook al op pad willen gaan, maar de extreme niet-Nederlandse weersomstandigheden gooiden roet in het eten. Deze zaterdag zag het er buiten in ieder geval een stuk vriendelijker uit. Het zou een bewolkte dag worden, met behoorlijk wat wind en temperaturen die rond de 6 à 7 °C zouden schommelen. Op het afgesproken tijdstip stond ik bij Friso voor de deur en werd de hele bende door mij alleen in de auto gestouwd (Friso heeft met voetbal namelijk z’n kuitbeen gebroken en is dus tijdelijk sterk hulpbehoevend..). Onderweg in de auto verkondigde Friso al dat het snoeken rond deze donkere “boerenkooltijden” zo’n beetje het mooiste is dat er bestaat; bijna kale bomen, guur en donker weer, geen hond op het water en één met de natuur...prachtig toch?! Na een bakkie koffie werd er driftig gesnuffeld in onze kunstaasdozen en ging Friso voor de grote “Grandma” en wilde ik wel eens weten hoe mijn nieuwe “Twinler” het deed. Het bootje werd los gekoppeld en voorzichtig werd koers gezet richting de, in onze ogen, snoekrijke plekken.

We besloten om eerst die diepe geul mee te pakken waar we dit jaar vaker zaken hebben gedaan. Friso’s dieptemeter liet zien dat we boven 5.2 meter water zaten en de bodem langzaam maar zeker opliep...4.5 meter, 3.5 meter.. 2.8 meter...Dan gebeurt het ineens.. Een doffe beuk en mijn 100 grams Rozemeijerstok die zich behoorlijk begint te krommen! “Yooo, ik heb er een!”. De boot wordt stopgezet en de snoek neemt een aantal runs.. Dan heel even zien we een glimp van de snoek... “Tjeee, da’s toch nog een hele beste!!! Vast en zeker een 90-plusser!”. Even later komt een staart boven met daaraan toch een behoorlijk lijf.. Onze hartjes gingen toch iets sneller kloppen toen Friso de snoek met moeite in het schepnet kreeg.. “Tering wat een omvang!!! Die is zeker een meter... zeker 110 cm!!” aldus Friso.

Toen ze eindelijk languit op de onthakingsmat lag, begon ik ook voorzichtig aan een ruime metersnoek te denken.. Eerst de haak eruit! Dit was gelukkig een eitje; perfect in het scharnier gehaakt. Friso houdt zo goed als het kan de staart recht en het meetlint gaat er overheen...“Nou hoeveel?!..112 cm(!) 112 cm??” Ja, ze was dus echt 112 cm lang en nog puntgaaf ook.. Jemig wat een KAST van een snoek! Daar doe je het allemaal voor!! Een regelrechte vernietiging van mijn PR (103 cm). Na een paar foto’s waarbij Friso de snoek echt prachtig in beeld heeft gebracht en mijn armen bijna bezweken onder het gewicht, ging deze beauty er met een klap vandoor.. In pure euforiestemming werden er handjes geklapt en het eerste uur daarna ging in een roes voorbij, zelfs de kou had even geen vat meer op ons.. Wat een fantastische ervaring! Even later stond er iemand op de steiger wat naar ons te roepen. Het bleek Joop te zijn, een bekende van ons. Hij had van iemand anders gehoord, dat je de snoeken niet in die diepe gaten moest zoeken want daar lagen ze niet...(!). Lachend confronteerden we hem met onze metersnoek op de digitale camera... Zelfs Joop was even sprakeloos!

Tegen de middag besloten we een stukje van de gracht mee te pikken, alvorens we het grote water op zouden zoeken. Helaas bleek hier niemand thuis. Verderop gekomen zagen we nog een paar collega-vissers die het op snoekbaars hadden voorzien. Ze lagen vrij ver uit de kant, op een voor ons onbekende plek. Toen we eens voorzichtig in de buurt kwamen om even een praatje te maken, bleek het hier om een fantastische spot te gaan... Van 6 tot 7 meter liep de bodem vrij snel op tot een meter of 2.. (hier gaan in de toekomst meer snoeken vanaf komen, dan kan bijna niet anders!!) Na de erwtensoep (hoe toepasselijk met dit weer), voeren we nog tot iets voorbij de ophaalbrug en werd de boot gedraaid. We zagen wel iets in die rij palen die daar in het water stonden... Net toen we hier voorbij waren kreeg ik weer een enorme hengst op de hengel! Weer was het een beste snoek die wat eetbaars had gezien in m’n kunstaas. Vriend Esox was goed aan het mokken en liet zich na een paar mooie runs scheppen door Friso. Het onthaken ging ons weer gemakkelijk af. Na het meten bleek deze 94 cm lang te zijn! Dit vonden wij te gek, echt helemaal top!

De hele terugweg hebben we eigenlijk alleen maar gepraat over dikke vette, tot onze verbeelding sprekende monstersnoeken.. Vind je het gek?! Tegen half vijf trolden we nog een keer langs een goeie stek, waar Friso gelukkig ook zijn snoek van de dag meepikte.. Deze snoek van bijna 70 cm, werd gevangen op de “Warrior” van Salmo; in Friso’s ogen ook een stukje kunstaas met een geschiedenis... Hoogtepunt van de dag was natuurlijk die dikke metergigant.. Wat mij betreft was dit met recht het mooiste Sinterklaasgeschenk, dat je maar kan wensen...

Goodgoan,

Wouter