Een poos geleden plaatsten wij het eerste deel van onze snoektrip naar het Zweedse Västervik. Het heeft even op zich laten wachten, maar hier is dan deel II.

Halverwege onze vakantie wilden we graag nog eens terug naar de oude baai. Groot, groter, grootst, was ons motto deze dag. Friso’s meter van vorig jaar liet namelijk een diepe indruk op ons achter. Het schijnt dat met name de grotere kneiters hier vaak wat dieper liggen. Beweert wordt dat je ze daarom sneller pakt op een grote dieplopende shad dan op een jerkbait. Blind vertrouwend op deze theorie werden heel wat kantjes en ook diepere gedeelten met shads afgegooid. We concentreerden ons met name op stukken riet waar de wind lekker op stond. Als je dan een paar uur tevergeefs met shads hebt gevist, lijkt het net alsof andere toppers uit je kunstaasbox steeds vaker met jou lopen te flirten... Achteraf, gingen we – afhakers die we soms zijn – weer veel te snel overstag.. Deze dag hebben we toch nog best een aantal snoeken gezien. Het aantal volgers en aanbeten was nog niet top, maar aan het eind van de middag zat er toch regelmaat in. Alles leek zich te concentreren in één bepaalde inham. Deze dag vingen we hooguit tien snoeken. Het gros hiervan kwam uit dit ene stuk. Ons Friso – kroonprins der aantallen – pakte weer eens de meeste snoeken.

Mensen die wel eens in Västervik zijn geweest weten dat de zuidelijke gebieden ook vaak goed zijn. Vorig jaar deden we daar ook goede zaken, dat moest dit jaar maar eens over. Nog voor dat we goed en wel op de stekken waren aangekomen, zagen we alweer de eerste zeearend van de dag. Wat een majestueuze vogels zijn dat toch. Volgens mij is er geen dier dat ooit zoveel indruk op ons maakte. In een bekend baaitje pakte Ralf op een mooi windstil stukje water een leuke zeventiger mee. De snoek miste in eerste instantie en ook in de ‘rebound’ werd Ralf’s busterjerk op een haar na gemist. Gelukkig is 3x scheepsrecht. In het heldere water was de aanval prachtig te zien en Ralf ving de eerste van die morgen. Het ging mooi gelijk op, want na een uurtje of wat had ieder er twee.

Op een gegeven ogenblik meenden we weer een zeearend te zien cirkelen tegen de knalblauwe lucht. We begonnen al over enorme spanwijdtes en ‘vliegende deuren’ te praten toen wij – ornithologen pur sang – er achter kwamen dat het geen zeearend, maar een visarend betrof.. Niettemin ook een prachtig schepsel van moeder natuur. De teller liep gestaag op en we manoeuvreerden de boot handig tussen de rotsen door. Plotseling kreeg Wouter weer één van z’n onnavolgbare oprispingen waardoor hij plaatselijke bekendheid geniet. Hij moest zonodig vanuit de boot ineens op een rots in het water springen. Zo kon hij sommige plekjes nog beter bereiken, was z’n excuus. De andere twee hadden hierover zo hun eigen ideeën.. Toen Wouter het wel gezien had op z’n eigen kleine apenrots, eindigde een poging – waarbij hij van de rots ineens in de boot wilde springen – onfortuinlijk in het water. Drijfnat, met lichtelijke paniek in z’n ogen en de hengel in de linkerhand geklemd, klom de arme jongen de boot weer in. Gelukkig voor hem was het warm en was het geen straf om een paar uurtjes in onderbroek te moeten vissen... Bij wijze van uitzondering zullen we voor één keer - speciaal voor de vrouwelijke achterban van deze site en met contractuele toestemming van de gedupeerde - de foto plaatsen van onze held in onderkledij…

Het viel ons vorig jaar ook al op dat met het aanwakkeren van de wind, ook het aantal aanbeten toenam. Op een gegeven ogenblik driftten we haaks op de wind langs steile rotsen en mooie baaitjes waar een enkel zomerhuisje stond. Plotseling komt er een wat oudere man naar buiten die ons eerst op de foto zet en ons dan – al zwaaiend – gebaart daar weg te gaan! Een half uur en een paar kilometer later gebeurde hetzelfde dus weer. Een of andere Zweed kon onze aanwezigheid absoluut niet op prijs stellen. Ralf zei op dat moment dat de man juist het beste met ons voorhad door de beste snoekplekjes al zwaaiend aan te wijzen.... Dat hij ook nog eens boos begon te schreeuwen en te tieren kwam volgens Ralf omdat wij al weer te snel langs de beste plekjes waren gevaren zonder ook maar een hengeltje uit te gooien…..(!). Er waren al een paar mooie snoeken in de boot geweest, waaronder enkele tachtigers. Met nog een aantal uren voor de boeg zaten we inmiddels op 15 snoeken, dus gingen we voor een nieuw bootrecord. Dit lukte. Rond een uur of zes s’avonds vonden wij het mooi geweest en stond onze teller op 22 snoeken.

Op de dag dat we de noordelijk gelegen visgebieden bezochten, vingen we naast snoek ook nog een andere vissoort: geep! 's Ochtends was Friso eerst de gelukkige. Hij vond al dat zijn gehaakte “snoek” zo vreemd van kleur was en zich maar eigenaardig door het water bewoog... Even later komt er dus gewoon een jetser van een geep in de boot met het kunstaas vast in z’n flank. Omdat hij zo raar gehaakt was dachten we in eerste instantie aan een toevalstreffer. Dit veranderde toen Wouter aan het eind van de dag ook een geep ving met de 15 cm lange busterjerk vol in z’n bek! We denkt dat snoeken echte opportunisten zijn, moet eens op geep gaan vissen! Rare jongens die gepen..

De laatste dag van onze vakantie besloten we onze beste plekken in de oude baai nog eens te bezoeken. Aantallen vangen is prachtig, maar wij zijn het er unaniem over eens dat we liever één metersnoek vangen dan tien kleintjes. Ook de laatste dag hadden wij onze zinnen gezet op iets groots. Helaas zouden het geen metersnoeken gaan worden, ook niet op de slotdag. In ieder geval hebben wij het geprobeerd. Links en rechts pakten we een paar hele mooie snoeken mee, waaronder een mooi getekend exemplaar van 89 cm. Wederom hebben we genoten van het prachtige Zweden. Wat een geweldig land en wat een fantastische natuur heb je daar. Als je jezelf eens echt wilt verliezen in de snoekerij, dan is Zweden het ideale land. Misschien komen wij er nog eens terug. Wie weet..

Good goan
Wouter