We hadden geluk. Tegenwoordig schijnt het steeds minder een vanzelfsprekendheid te zijn dat je baas je een vrije dag gunt op hemelvaartsdag, wij hadden dit gelukkig wel. Op ons dooie gemak werden op deze donderdag de koffertjes ingepakt voor de grote reis. Aldus vertrokken we vrijdagochtend 18 mei omstreeks 6.30 uur richting het hoge noorden. De reis verliep vlekkeloos en zonder enig oponthoud. Niettemin blijkt het Zweedse Västervik elke keer weer een knap eind rijden en valt de reistijd altijd tegen. Als er daarnaast nog sprake is van één passagier – we gaan geen naam noemen in dit geval – die plotseling getroffen wordt door hevige kuitkrampen, sla je je handen ineen van geluk als je eindelijk je plaats van bestemming bereikt hebt...

Rond zeven uur ’s avonds kwamen we aan bij onze blokhut en nadat we deze hadden ingericht besloten we nog even naar het Fishingcamp te lopen. Visgids Daniël had een mooie Uttern boot voor ons in petto die alleen nog even gecontroleerd en schoongemaakt moest worden. Zaterdagmiddag vanaf 14.00 uur zouden we de beschikking krijgen over de boot, dus konden we eerst relaxed uitslapen om daarna de omgeving te verkennen per auto. We maakten ons een klein beetje zorgen over ons Ralluf, want hij was niet 100% in orde. Na een paar pijnstillers boordevol chemische ingrediënten kon hij er weer een beetje tegen en mochten we voor het eerst aantreden.

De oude baai was taai deze middag. Onze vermeende superstek aan het begin van de baai bleek geen topper meer en ook op andere locaties was het echt harken geblazen. Bij het eiland waar collega Vincent vorig jaar een prachtige metersnoek ving, kregen we de eerste aanbeten en pakte Wouter nog twee snoeken op een zelfgemaakte jerkbait die onmiddellijk tot “de Stifmeister” gedoopt werd. Op een paar volgers en een paar voorzichtige aanbeten na, was het niet best. Het laatste wapenfeit van deze dag kwam van Wouter. Friso was juist bezig een koe te fotograferen die het water inliep, toen Wouter ineens met een hoepeltje stond. “Hij knalde echt snoeihard over de Bellybuster heen!”, schreeuwde hij zoals altijd op spannende momenten. “Het deed gewoon een beetje pijn!”, zei Wouter. Friso dacht dat het wel eens een meter zou kunnen zijn. Het meetlint liegt niet en komt niet verder dan 90 cm. Al met al toch een heel mooie snoek. Aangezien het al inmiddels behoorlijk laat op de avond was moesten we ons haastten om voor donker terug in het boothuis te zijn. Dit werd nog eens vertraagd omdat Wouter en Ralf het perse nodig vonden onderweg – vanuit de boot – even een Big Mac te moeten scoren bij een welbekend fastfood-restaurant.

De tweede dag van de vakantie was gereserveerd voor de noordelijke visgebieden. Vorig jaar hebben we hier prachtige dingen meegemaakt en we waren benieuwd of dit weer zo kon. Helaas. Het noorden viel behoorlijk tegen vandaag. Wat we ook deden, er gebeurde maar weinig. Inmiddels weten we beter; als je op een nieuwe stek niet binnen 5 minuten iets ziet, moet je snel verkassen. Het water daar is gewoon enorm en er zijn veel meer stukken waar geen snoek ligt dan andersom. Zit er snoek dan merk je dat snel genoeg, is onze ervaring. Tot de middagpauze werden er een paar snoekjes gevangen, maar wild was het niet.

Na de pauze zou het veel wilder worden, maar dat had helemaal niets met snoeken te maken… Wat gebeurde er? Wouter was stuurman die dag en we lagen in een baaitje aan open zee. Toen het tijd werd te verkassen zette ons aller Wouter de motor in z’n vooruit, niet wetende dat zijn kunstaas gevaarlijk dicht bij de draaiende schroef was…. Rata-tak-rata-tak!! Als een mals kipfiletje in een gehaktmolen, zo verdween eerst Wouter’s lijn en daarna zijn hengeltje in de schroef van de motor die onverbiddelijk was en korte metten maakte met Wouter’s jerkstok van net 1 jaar oud…….. Voor een reactie was het al te laat en een voormalige jerkstok uit 1 deel, was nu 5-delig geworden. Zwaar balen voor hem, maar jah… shit happens sometimes. Deze zondag besloten we teleurstellend met een klein handjevol snoeken. Er deed zich nog iets vreemds voor. Op een eilandje vonden we botten die griezelig groot waren.. zo groot dat het bijna mensenbeenderen kunnen zijn geweest… We zijn daar ook niet al te lang gebleven zoals je misschien kunt begrijpen.

Alweer de eerste dag van een nieuwe week! Met enige weemoed en met pijn in ons hart – wij hadden het oprecht te doen met onze collega’s die vandaag weer massaal aan het werk moesten – vertrokken we op tijd richting de zuidelijk gelegen visgebieden. Vorig jaar plaatsten we hier een – volgens onze beleving – enorm bootrecord door 18 snoeken te pakken en er minstens zoveel te verspelen. We waren dus gretig als mieren vandaag. Links en rechts werden er heus wel een paar gevangen, maar nog meer werden er verspeeld.

Vol trots ving Friso z’n eerste snoek aan zijn “Jack” van het merk Salmo. De ander twee moesten er een beetje om lachen want dit eigenaardige stukje vakmanschap leek meer op een Cubaanse sigaar dan op kunstaas. Bovendien had het ding maar een merkwaardige actie. Het klinkt vreemd, maar deze sigaar uit Friso’s eigen doos – volgens Friso ook wel een “pullbait” genoemd – bleek toch tot grootse dingen in staat. Friso pakte namelijk de ene na de andere op dit kunstaas en Wouter en Ralf begonnen een klein beetje zenuwachtig te worden. Bovendien kwam Ralf zelf niet eens meer aan vissen toe, omdat hij alleen maar snoeken aan het scheppen was voor vriend Friso. Geestig als ie soms zijn kan, vond Ralf het kennelijk nodig het volgende raadseltje te plaatsen: “Wat is de overeenkomst tussen mij en God? Nou??!” Friso en Wouter moesten allebei het antwoord schuldig blijven en keken Ralf een beetje vreemd en vragen aan………….. Ralf’s antwoord: “Wij zijn allebei scheppers…………. Scheppers!………Wij zijn allebei scheppers!!!”…………. Hierna bleef het even pijnlijk stil. Gedurende dit moment van bezinning kwam eerst Wouter en later ook Ralf tot de conclusie dat zij ook zo’n Cubaanse sigaar in eigen doos moesten hebben.*

Er deed zich nog een mooi moment voor deze dag, toen wij per ongeluk alle drie in hetzelfde hoekje gooiden en er dus 3 lijnen over elkaar heen lagen. Wouter lag bovenop en moest dus het langst wachten. We zagen Wouter’s jerkbait al een tijdje stil in het water hangen toen plots een dikke tachtiger het roerloze stukje kunstaas greep! Helaas was het te laat om de haak de zetten, maar het was natuurlijk schitterend om te zien. Deze dag eindigde met ongeveer 10 tot 12 snoeken waarvan er een stuk of zeven door Friso zijn gevangen. De grootste snoeken van de dag maten beide 82 cm en waren voor Friso en Wouter.
Good goan!
Wouter


*Dezelfde avond nog lagen er een tweetal splinternieuwe “Jacks” ongeduldig te wachten op nat gemaakt te worden. Wouter – origineel als ie is – kocht exact dezelfde als Friso had en Ralf kocht er eentje met een rood buikje.