Zaterdag morgen om een uur of 8 ging mijn wekker. Na rustig aan wakker te zijn geworden, was ik blij dat ik de dag ervoor niet had besloten om samen met Sander en Cantor om 7.00 uur te gaan starten met het vliegvissen. De avond tevoren was bijzonder gezellig geweest, het eten was prima en de verhalen en belevenissen van die dag zijn uitgebreid besproken onder het genot van een alcoholische versnapering. En dat was denk ik wat het zo moeilijk maakte om op te staan. Maar goed, de plicht riep en we togen snel naar de gezamenlijke kantine, waar het ontbijt al op ons stond te wachten. Onderweg zagen we in het prachtige ochtendgloren al een paar mensen langs de waterkant staan. Door de lichte mist herkenden we pas laat dat het hier om Sander, Cantor en Gary ging. Via een kronkelend paadje liepen we naar ze toe, en keken hoe ze de kunst van het vliegvissen al volledig onder controle leken te hebben. Dat was meteen een achterstand voor de mensen die waren blijven liggen…. Na de techniek alvast te hebben afgekeken, leek het ons eerst tijd voor een lekker ontbijt. Er waren een soort ronde broodjes, met gaatjes er in, die bijzonder lekker waren. Ik heb er dan ook een stuk of wat verorberd, onder het genot van een lekker glaasje sinasappelsap. Prima voor elkaar!

Na het ontbijt, werden er nog een aantal vliegvis hengels tevoorschijn gehaald door Gary. Het was voor het eerst dat ik zo’n ding in mijn handen had, alles aan zo’n hengel is anders dan ik gewend ben. Raar ding hoor. Een molen die niet op een molen lijkt, en al helemaal niet zo werkt. Dik draad, waar je mee rond moet zwieren… als dat maar goed komt. Vol goede moed stonden we aan het water. Gary gaf een duidelijke uitleg, die hij illustreerde door het een aantal maal voor te doen. Dat zag er gemakkelijk uit, met weinig moeite wist Gary het vliegje steeds weer een rot eind weg te gooien waarna hij rustig met kleine tikjes binnen werd gevist. Een kind kan de was doen, dacht ik. Het was tijd voor mijn eerste worpen met een vliegvis hengel. Voorzichtig liet ik een stuk draad op de grond vallen, niet teveel had Gary gezegd, dan wordt het alleen maar moeilijker. Ik begon de hengel heen en weer te zwaaien, van 10 voor 2 tot 10 over 2 had Gary gezegd. Na een slag of 5 liet ik het draad los in de naar voorgaande worp, ik had het gevoel een natuurtalent te zijn. Tot ik het vliegje een meter of drie voor me in het water zag dwarrelen. Hmmm, dat valt tegen! Ik gaf de moed niet op, en stond samen met de anderen de ene zwaai na de andere te maken. Het ging steeds beter, en langzaam kwam het gevoel er toch bij een ieder wel in.

Sander en Cantor hadden dit traject al achter de rug, zij waren echte mannen geweest en vroeg opgestaan. Zij stonden in een andere vijver dan ook al als echte professionals te vissen. Na een uurtje vonden we onszelf goed genoeg om eens echt te gaan proberen een forel te vangen. Dit bleek nog niet mee te vallen. Iedereen verspreide zich, en stroopte een stuk van de vele forellenvijvers die het terrein van Gary rijk is af. Dat ze er zaten was duidelijk, ze worden namelijk uitgezet. We zagen ze regelmatig zwemmen, maar vangen is dan toch weer wat anders. De hele morgen stonden we te zwaaien. Een aantal vliegjes bleven hangen in het gras, of een boom. We gaven niet op. Op een gegeven moment besloten Gary, Cantor en Dennis om te gaan winkelen in de stad. Cantor en Dennis hadden beloofd om een cadeau voor de kids mee te nemen. Sander, Markjan en Wout gingen door, terwijl de kinderen van Gary de hond gingen uitlaten. De moed zonk ons langzaam in de schoenen en het vertrouwen zakte naar historische diepte. Uiteindelijk waren we allemaal ons laatste vliegje kwijt, en hadden we spierpijn in onze armen gekregen. We besloten het op te geven. Die middag gingen we weer snoeken op het meer van de dag ervoor. Helaas hadden we geen forel weten te vangen, maar waren we onder de deskundige leiding van Gary wel een ervaring rijker.

Het snoeken is ruimschoots beschreven door Cantor in zijn derde verslag uit Zweden. Ik kan hier niet al teveel meer aan toevoegen. Vincent en Philip gingen ook mee, en de boten werden verdeelt. Eén boot had een nogal wankel blok hout waar de roeispaan in draaide. Dit was de dag ervoor al boven water gekomen, maar wonder boven wonder kwamen we de dag toch door. Het ding werd nu door Cantor en Gary gerepareerd, wat nog niet mee bleek te vallen. Uiteindelijk gokte Gary het erop en werd het risico genomen dat het blok zou afbreken. We roeiden weer het meer op, waar een buitenboordmotor helaas niet gebruikt mocht worden. Dit meer wordt gebruikt als drinkwatervoorziening, vandaar. De boten gingen ieder een eigen kant op, net waar men na de dag van gisteren het meeste vertrouwen in had. Er werd op alle manieren die we kenden gevist, en alle kleuren aas hebben wel even rondgezwommen in het heldere Zweedse water. Hier en daar werd een snoek gevangen, welke we dankzij de walkie talkies die op iedere boot aanwezig waren met elkaar konden delen. Het was opvallend dat er in een bepaald half uurtje op alle plekken op het meer opeens gavangen werd. Zouden die snoeken elkaar bellen dat het etenstijd is ofzo? Uiteindelijk op het einde van de dag toen we bijna bij de thuishaven waren aangekomen, kwam het SOS signaal van Gary. Het blok had het begeven, en verder roeien was onmogelijk. Dankzij de moderne techniek wist hij Cantor tot een reddingsactie te bewegen, en kwam enige tijd later als sleepboot toch nog binnen in de thuishaven. Cantor, je bent een held!

Die avond werd de dag weer doorgesproken, alle belevenissen gingen uitvoerig over tafel. Wederom was het eten prima! En de alcoholische versnaperingen smaakten ook weer goed. We hadden uit Nederland nog wat flesjes meegenomen als cadeau voor Gary en zijn vrouw. Deze bleven onaangeroerd, die mogen ze zelf opdrinken. Het was erg gezellig, en de avond was dan ook al snel om. Een aantal personen lieten zich door De kids van Gary uitdagen om op de computer nog wat te racen, maar bleken niet in staat om te kunnen winnen. Er werd heel wat afgebotst, en gelukkig kun je in een computerspel weinig averij oplopen. Uiteindelijk dropen we allemaal moe maar voldaan af naar onze bedjes, morgen was het weer vroeg dag. Om toch wat tijd te winnen hadden we besloten niet te gaan ontbijten, maar broodjes mee te nemen. Onder de geruststellende gedachte van een half uurtje extra slaap vielen we allemaal snel in slaap om alvast te dromen van de dag van morgen en de dagen die al geweest waren. Wat is Zweden toch een topland, en wat heeft Gary toch een schitterende camping tot zijn beschikking. Soms zijn dingen bijna te mooi om waar te kunnen zijn… maar hier is dit geen droom! Al met al hadden we in een middagje toch nog 6 snoeken weten te pakken, niet de grootste maar toch!

Markjan