Vandaag met vismaat Marcel op pad. Lang geleden ontmoet langs de waterkant. Hij met de boot, ik aan het jerken. Ik kan mij nog herinneren, hoe toen de vangsten/resultaten van de dag werden uitgewisseld. Ik 2 brasems in de rug en hij een snoek in de gracht voor zijn huis. Spontaan bood hij mij toen een lift aan. Die 1ste boottocht op mijn thuiswater was een memorabele. Marcel ving eerst 1.08 op een binnenwater en vervolgens 1.07 op een groot meer. Sindsdien nog steeds contact. Helaas was het er de laatste maanden niet van gekomen om samen de snoeken achter de schubben aan te zitten.

Maar genoeg gekletst over vroeger. Vandaag moest het gebeuren. Om 8 uur pikte ik Marcel thuis op en 8.30 uur kozen wij met mijn boot het ruime sop. Eerst werd koers gezet naar een brug waar ik de afgelopen weken een snoek en heel veel baars had gevangen. De locatie bleek een succes. De ene na de andere baars kwam uit het water. Al snel lagen de dobbers met dode aasvis onder de brug. Niet veel later was mijn dobber voor de 1ste keer onder. Tot mijn grote verbazing was de kleine baars gepakt door een grotere soortgenoot.(zie foto/in bek) Een dikke 30er had zich tegoed gedaan aan de aasvis. Fantastisch om zo de dag te beginnen. Dit tafereel herhaalde zich voor mij nog 2 keer en Marcel wist ook zijn dikke 30er met de dobber te pakken. In de tussentijd werd er door ons beiden stevig op los geblinkerd. Dit resulteerde in 30, misschien wel 40 baarzen. Een aantal boven de grens van 30cm. Fantastisch om deze vissen te vangen met een hele lichte baarshengel. Al met al, hielden wij het hier 2 uur vol. Geen snoek, maar ontzettend veel baars was iets waar wij al heel tevreden mee waren. De dag kon bijna niet meer stuk vonden wij. Al moest er nog wel een snoek gevangen worden.

Dat snoek vangen bleek vandaag een helse klus. Van iets voor 12en tot 17.00 uur was er geen snoek te verleiden met onze prachtige aasvissen. De ene hagelbui loste de andere af, vaak gecombineerd met veel wind. Niet de meest gunstige omstandigheden om rond te roeien. 5 uur roeiden wij van de ene mooie stek naar de andere. Overal “moest”het gebeuren, maar nergens gaven de snoeken thuis. Totdat om 17.00 uur mijn dobber onderging en meteen weer bovenkwam. Was het beet? Had de snoek de aasvis in zijn bek? Het antwoord liet niet lang op zich wachten toen mijn dobber voor de 2de maal onderging en nu onderbleef. Ik zocht contact met de vis en sloeg aan. Heel enthousiast werd ik niet. Ik voelde weerstand, maar het mocht (nog)geen naam hebben. Langzaam dirigeerde ik de vangst richting boot. Toen de vis mijn boot zag veranderde hij van gedachte. Van een mak lam ging hij over in een geslepen vos. Een aantal malen brak hij door de slip. In 1 van de runs wist hij onder de boot te komen. Dit was gelijk zijn laatste wapenfeit, want het vervolg hiervan was een prima landing. Toen de vis langszij kwam, zag ik gelijk dat het een beste jongen was. Ik pakte de vis in de kieuwgreep en hield hem naast mijn benen. De staart op de grond en de bek ter hoogte van mijn kruis. Ik zei tegen Marcel, “die ga ik zeker meten, weet ik gelijk hoe lang de afstand van de grond tot mijn kruis is”. (voor wat het waard is hahahaha). Na meting bleek de vis 96 cm te zijn. Een mooie beloning voor een dag van hard werken.

Beiden genoten wij van de vangst. In ieder geval snoek gezien. Tuurlijk waren wij tevreden over de 1ste 2 uren, vol met baars. Maar snoeken is snoeken vangen. Ik hoopte dat Marcel nog een snoek zou vangen. Gelukkig werd mijn hoop beloond. Nog geen 200 meter van mijn vangstplek wist hij naast de rietkraag een mooie 70er aan de haak te slaan. Een prima afsluiting van een leuke visdag. Niet vol met vangsten, maar in combinatie met de prachtige herfstluchten en goed gezelschap 1 om nog lang aan terug te denken.

Groet Jos