Zaterdag 12 oktober stond al lang in de boeken voor een visdag met Marco. Het is ’s ochtends vroeg nog lekker rustig op de snelweg. Als we merken dat een aantal passanten ons met lichtsignalen waarschuwt, stoppen we toch maar even bij een tankstation. Geen wonder, de lichtbalk van de trailer doet het niet! We schroeven de boel los. Geen van de lampen is stuk, het moet dus in de bedrading zitten. We krijgen de boel niet gefikst, maar de alarmlichten werken nog wel. Dan maar noodgedwongen met alarmlichten aan (!) richting Veluwerandmeren. Als we zien dat de beoogde eindbestemming alleen via een omleiding te bereiken is, gooien we de boel radicaal om. Wat een ellende, we gaan gewoon voor onze oude vertrouwde trailerhelling!
Op dwingende wijze gebaart ‘Vogeltje’ dat ik vandaag bij de gashendel plaats dien te nemen. Als we in de buurt van de beoogde stek komen stop ik de motor: “Zo, hier gaat het beginnen vandaag!” We liggen aan de rand van de vaargeul. De Lowrance geeft 5.20 meter aan. Een tweetal dobbers - voorzien van een flinke IJsselmeervoorn - gaan overboord. Ik heb net de eerste worp met kunstaas gemaakt, als ik mijn dobber al zie verdwijnen. Na het zetten van de haak, blijk ik het met een knappe dame aan de stok te hebben. Als ik de snoek even later uit het water pak, krijgt Marco bijna natte ogen: “Wouter’s eerste meter met de kieuwdekselgreep!!” moet hij enigszins geëmotioneerd gedacht hebben -;). Ik mag met een meter op de foto en dat al na 5 minuten!
Ondanks dat het geen snoekweer is volgens de boekjes – mistig en erg weinig wind – zien we twee andere boten ook snoek vangen. Via de elektromotor stuur ik ons langzaam richting beoogde plek. Dan ineens een aanbeet op mijn bulldawg. “Zeker snoek?” vraagt Marco, “Yep, 100%!”. We vragen ons af hoe het kan dat ze juist nu los komen, terwijl het de dagen ervoor heel slecht moet zijn geweest. Als we daarna nog snoek door het oppervlak zien jagen krijgen we bevestigd dat we hier goed zitten. Dit blijkt als daarna Marco’s dobber even onder water verdwijnt. Maar helaas zo snel als ze weg was, kwam ze ook weer boven. We geven niet op en blijven nog geruime tijd op die plek rondhangen.
Als we op een meter of 4 water zitten, zie ik mijn dobber weer wegschieten. Altijd spannend! Ik sla aan en merk dat deze zowaar nog sterker is dan de vorige. Als we luchtbellen boven zien komen weten we dat het weer een mooie moet zijn. Na een paar pogingen lukt het mij de snoek middels de alom bekende ‘Vogelgrip’ uit het water te pakken. Marco’s meetlint geeft weer 101 prachtige centimeters aan! Deze is echter veel ruwer getekend als de vorige. En aan een kant beschadigd ook. Twee meters in een uur, wat een mazzelaar ben ik!
We proberen het nog ruim een uur op deze spot, maar het is gedaan hier. Tegen half een besluiten we trollend naar een andere plek te verkassen. Het zonnetje breekt nu door en we vermaken ons prima. Als ik Marco vertel dat ik een ‘banaantje’ op de dieptemeter zie, vang ik een snoekje op m’n Fatso. Even later gebeurt hetzelfde, alleen bleef het bij een onfortuinlijke aanbeet voor Marco.
De uren daarna doen we precies hetzelfde als die ochtend, maar er gebeurt weinig. Het is ook nagenoeg windstil geworden. We snacken even wat bij en doen nog een haventje aan. Hier zien we nog wel jagende snoek. Ze laten zich niet echter niet zo gemakkelijk foppen, op 1 na dan. Nummer 4 viel voor een shad.
We breien er een eind aan. Eenmaal terug bij de trailerhelling zien we de jongens weer die we, qua stemvolume, niet hadden kunnen missen op het water. Ze vingen niets die dag. Wel kregen ze het voor elkaar om een 8 pK buitenboordmotor overboord te laten kukelen!! Op 2,5 meter water dan.. Wat een dag.