Ik zal me nog maar eens even voorstellen. Mijn naam is zoals jullie wellicht weten Marco en ik ben werkzaam bij een grote multinational in het oosten van het land. Maar eigenlijk, eigenlijk ben ik een jager. En wel van het type snoekvisser. Dat is ook de reden dat ik dit even van me af wil schrijven. Dus “sit back and enjoy” en zie of je er iets in herkent.

Hoe werkt zoiets dan. Sinds ik begonnen ben met het vissen op snoek is het alleen maar erger geworden. Natuurlijk versterkt door de omgang met een aantal lotgenoten van deze website. Eigenlijk komt het erop neer dat als ik onderweg ben voor het werk, en dat ben ik nogal eens. Dat ik dan continue op de TomTom zit te loeren of er niet een potentieel snoekwatertje in de buurt ligt waar ik dan even kan stoppen. Dat dit niet ten koste gaat van de werkzaamheden moge voor zich spreken. Zoveel verantwoordelijkheidsgevoel heb ik dan ook nog wel. Maar toch………het zou eigenlijk nog mooier kunnen zijn allemaal. Ach, denk ik dan, nog maar 25 jaartjes en dan kan het feest beginnen. En zelfs als ik mijn dagelijkse ritje naar het werk maak en over een aantal beken en kanalen kom. Betrap ik mezelf erop dat ik bijna elke keer denk “goh, zou toch best even een slidertje willen werpen om te kijken of er nog actie is”. Dat dit dan ook regelmatig gebeurt hoef ik jullie dan ook niet te vertellen. En ondanks dat het vaak dezelfde watertjes zijn vermaak ik me er prima, ook al is het maar een half uurtje voor of na het werk. Want zoals gezegd, verantwoordelijkheidsgevoel genoeg.

Nu zie ik jullie denken die gozer is verknocht aan kantvissen en dat is ook zo. Maar de laatste tijd heb ik ook regelmatig bij deze en gene van deze website in de boot gezeten en je raad het al? Ook dat vind ik prachtig en vermaak me er dan ook prima. De boot en het al dan niet grote water blijven ook fantastische jachtvelden. In het begin nog wat onwennig. Zeker met betrekking tot de visspullen en het droog in de boot stappen. Maar het laatste jaar is toch ook dat voor elkaar en onder controle. Ook in de boot weet ik regelmatig mijn visje te pakken (en te verspelen, maar dat hebben jullie vast al in een eerder verslag gelezen, snik). Maar kan ook reuze genieten van een uiterste taaie dag. Als er maar gelachen wordt in de boot (en dat wordt er meestal wel), de mooie natuur om je heen is dan een extra bonus. Zoals ik (en Hans Teeuwen) al zei, wij zijn jagers en juist die jacht maakt het zo mooi en zorgt ervoor dat de dag hetzij in de boot, hetzij langs de kant zo snel voorbij gaat. Het gevoel dat je dobber elk moment onder kan floepen, het moment dat je tijdens het jerken ineens je jerkbait weggegrist ziet worden, of het moment dat je steunhengel zich finaal dubbel vouwt. En dat je op dat moment denkt “oyoyoyoyoyoy” dat kon wel eens een mooie zijn.

Zo zit ik afgelopen vrijdag tijdens het werk al op mijn nagels te bijten omdat ik weet dat Wouter op dat moment in de boot zit en ik elk moment een sms-je verwacht met iets van “weer een buffel van 1.16 m in de boot”. Eigenlijk kan ik gezien de thuissituatie niet veel tijd vrijmaken en dat brengt je in een moeilijke spagaat. Toch heb ik mijzelf (en dat terwijl de smsjes vanuit de boot binnen druppelen) door ahummm extra hard te werken wat tijd gegeven om in de middag even een beekje uit te gooien waar ik een jaar of zo niet meer heb gejaagd. Ik heb mijn jagersoog laten vallen op de 7 cm grote salmo slider in de baarskleur. Die heb ik al jaren niet meer gebruikt, totdat ik een week eerder bij een duikertje de ene na de andere baars uit de stroom tikte. Een aantal van deze mooie baarsjes ligt op dit moment nog in de vriezer te wachten tot ze mee mogen op jacht. Sorry lieve PVDD lezers en Marianne Thieme aanhangers, maar in het leven van een jager hoort dit er nu eenmaal bij.

Waar was ik? Ohja, in dat kleine beekje. Het bleek een gekkenhuis te worden met 3 leuke snoeken tussen de 63 en 75 cm binnen het half uur. Gevolgd door een overactief minisnoekje wat de slider doodleuk achterna sprong uit het water maar helaas mistte. Ik was op weg om mijn dagrecord te verpulveren ware het niet dat Donar langskwam en niet te zuinig was met donder, bliksem en harde regen. Tja, dan kan je nog zo’n stoere jager zijn, dit watje rende snel naar zijn auto met z’n carbon stokkie. Om ook de volgende jacht mee te mogen maken.

Zo reed ik afgelopen maandag 200 km heen en 200 km terug naar het noorden van Duitsland om naar een belangrijke klant te gaan. Zo zie je maar weer, niks mis met dat verantwoordelijkheidsgevoel. Echter op de terugweg kon ik een mooi Duits kanaaltje toch echt niet overslaan en gewapend met een regenjasje toch maar even staan gooien. Bij de eerste worp, met weer de slider als munitie zag ik al een snoek missen welke ik 10 minuten later toch kon foppen voor een korte fotosessie.

Als laatste wapenfeit begon ik vanochtend vroeg aan een korte jacht op een grote zandafgraving wat resulteerde in een krijgsgevangene van bijna een meter. Die ik te pakken kreeg na een hinderlaag met een voorntje. En onderweg in de auto naar het werk en eenmaal achter de laptop zat ik alweer plannen te maken voor waar, wanneer, waarmee, hoe etc. etc. Kortom, ik eet, drink, slaap, …. Snoeken. Ik neem aan dat dit bij sommigen toch bekend voorkomt? Dat hoop ik dan tenminste, dan weet ik dat ik niet alleen sta. Ik hoop het echter nog lang niet te verliezen, dat “jagers” gevoel.

Groet'n
Marco Vogelzang