's morgens tijdens het genot van een kopje thee en een lekker broodje jam, zit ik te denken wat ik vandaag eens zal doen. Er zijn geen concrete plannen, en een paar uurtjes vissen schiet door mijn hoofd. Het is immers de laatste dat dat het nog mag, daarna nog 4 weekjes snoekbaarzen en dan begint het gesloten seizoen alweer. Een aantal kleine klusjes houden me echter verder van de gedachte af. Tot een uur of 11... dan gaat de telefoon. Het is Wout. 'Gaan we vanmiddag een paar uurtjes vissen?'. Het antwoord is snel bekeken. Dave, mijn zoon, geeft aan ook mee te willen. En zo gebeurd het dat we die middag om 14:00 uur aan de waterkant staan.

Ik moet mijn hengels even klaar maken. Dave gaat op witvis, en dat geeft mij de kans om naast het werpen een hengeltje met dood aas uit te gooien. We zijn wat te vroeg, dus Wout is er nog niet. Ik besluit eerst Dave even op gang te helpen. Dat was geen goed idee. Mijn eigen hengels schieten niet op, telkens komt Dave weer aanlopen met een nieuw witvisje. Ik heb het zo druk met onthaken, dat Dave aanbied om maar even te stoppen met vissen. 10 minuten later, Dave heeft ondertussen al 4 witvissen te pakken, ben ik er ook klaar voor.

De hengel met de dobber wordt klaargelegd met een vers gevangen witvis. Daarnaast werp ik een meter of 30 water af. Tussen het onthaken van vele witvissen door, Dave heeft er zin in, maak ik een praatje met een medevisser. Hij probeert witvis te vangen om te gaan snoeken. Het lukt echter voor geen meter. Ik bied hem een vis van ons aan, wij hebben er genoeg. Een paar jochies komen op hun skelter langs, en bewonderen Dave zijn vangsten. Al gauw besluiten ze zelf ook te gaan vissen. Zo sta je met z'n tweeen, en zo is er bijna geen plek meer in het water. Dan gaat de dobber onder. Iedereen kijkt gespannen, en ik voel de druk. IK sla aan, en voel de snoek weerstand geven. Maar niet voor lang. 1-0 voor de snoeken. Het deerd me niet. Het is mooi weer en we staan gezellig. Een nieuwe vis gaat onder de dobber voor de volgende ronde.

Ondertussen is Wout ook gearriveerd. Ook hij neemt een flink stuk water onder handen, echter de snoeken geven geen enkele reactie op het aangeboden aas. We besluiten te verkassen. Aangekomen op een plek even verder op gooi ik de dood aas dobber in het midden van het water. Niet goed volgens Wout, ik sputter tegen, en krijg gelijk. De dobber verdwijnt netjes onder water. Ik sla aan, en al ghauw maken we er 1-1 van. Of je het een snoek kan noemen... het is een ukkie van zo'n 40 cm. Maar ik ben er blij mee. Tijdens het onthaken gaat mijn telefoon. Wout neemt op, ik heb het te druk om de snoek snel weer terug te kunnen zetten. Het is Gary, en Wout praat de tijd even vol. De snoek kan na een foto weer terug. Dave begint zich na een kwartiertje te vervelen, er is geen witvis te bekennen. We besluiten terug te gaan naar de plek waar we gestart zijn.

De jochies zijn nog steeds aan het vissen. We hebben het er druk mee. Dan weer het draad in de war, dan weer vast, dan weer het aas kwijt... Ik verbaas me er over hoe slecht voorbereid deze kinderen van nog geen 10 jaar langs de waterkangt staan. Als je ziet hoe ze vissen is de kans klein dat ze wat vangen, maar stel dat er een vis op de spinner klapt. Hoe willen ze hem onthaken dan?

Tijdens het bijpraten met Wout hebben we alleen nog een dood aas hengeltje uit liggen. Dave vangt gewoon door, en de pluggen geven geen enkele reactie. We praten over van alles en nog wat, als de dobber onder gaat, iets later boven komt, en weer onder gaat om toch weer boven te komen??? We zijn de weg kwijt, is het een aanbeet? Wout slaat langzaam aan, maar geen snoek. We gooien in op dezelfde plek, en vervolgen onze conversatie. Dave heeft aan naar huis te willen, en dat zullen we doen. Tenminste, nog even niet! De dobber verdwijnt weer twijfelechtig onder water. We wachten, twijfelen, en Wout besluit de hengel aan te slaan. Hangen! Een korte dril, en een mooie snoek wordt het water uit geschept. 89 cm, en veel bewondering van de omstanders.

We waren van plan om naar huis te gaan, en besluiten meteen te stoppen. Het is een mooie afsluiter van een leuke middag. Ik vertel de jochies nog even dat ze het zakje van het brood mee naar huis moeten nemen. Het is immers niet zo netjes om dit gewoon in het gras te gooien, Braaf volgen ze mijn advies op. De laatste snoek voelt als een gezamelijke, en niemand claimt hem ook. Dave ving de aasvis, Wout sloeg hem aan, en ik heb hem geschept.

Markjan