Zegt de ene snoekvisser tegen de andere:"Zo, en waar gaan jullie op vissen vandaag?" de ander zegt:"Tja, op snoek."

Dat zal je maar gevraagd worden aan het begin van je visdag in een waterrijke omgeving waar je eigenlijk alleen maar voor de snoek heen zou hoeven te gaan.

Zo begon onze zondagmorgen na een dik half uur in de auto te hebben gezeten met de trailer en boot erachter. Toen we net even aan het trollen waren, leverde deze uitspraak van de snoekvisser, die na ons aan de beurt was bij de trailerhelling, nogal wat komische uitspattingen op. "waar we op gaan vissen....in dit gebied, dat je ook gerust het Snoekwalhalla kunt noemen, naja.....op eeeeh...marlijn???" zegt Dennis. En daarmee was het begin van een lange morgen meteen al waanzinnig leuk. Met zo'n uitspraak breekt, na het korte verteren van de vraag van de lieve man achter ons, een hoop fantasie los. "Vissen op marlijn...dan moet je ook erg snel varen. En wat voor aas moeten we er dan aan doen?" Gelukkig hadden we veel lol aan het begin van de zondagmorgen. De ochtend zou nog moeizaam op gang komen...

We besloten om in een veenrijke omgeving het water te gaan afstruinen op snoek. Ja...SNOEK. Maar na een ruime tijd geen (re)aktie in het water gezien te hebben, begon stukje bij beetje ons de moed in de schoenen te zakken. Er werd geeneens beweging in het water geconstateerd dat ook maar enigzins zou duiden op vis in het water. We visten in eerste instantie op het relatief iets diepere water. Verschillende stukken hout en plasic werden ondergebonden. De één met ratel, de ander met duiklip, weer een ander die van een nieuw laagje verf was voorzien. Maar het gebeurde gewoon niet. Snoek leek er niet te zijn. Hetzelfde stuk, dat volgens de verhalen vrijwel altijd voldoende commotie opleverd, leek nu volledig uitgestorven. Inmiddels was dit gedeelte al een keer of drie trollend bevaren. Uit mijn jeugd kan ik me herinneren dat we al schaatsend dit gebied al eens verkend hebben. En sinds die vijftien jaar,kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren dat er hele mooie zijtakken langs de wat ruimere vaaroute, uitnodigend lagen te wachten op een nieuwsgierige bezoeker. Zo ook voor de sportvisser.

Zo gezegd, zo gedikkiedaan. Dit leek me ook een goed moment om een stuk hout aan mijn onderlijn te monteren. Dit stuk hout bestond uit een gefiguurzaagd stuk eiken, dat ik met potlood overgetrokken had, met als voorbeeld de Buster Jerk, die ik, zoals in het vorig visverslag naar voren kwam, had verspeeld. Maar gelukkig heb ik 'm voortijdig op een stukkie hout vereeuwigd met potlood, waarna keurig uitgezaagd, met de bovenfrees aan weerszijden een rond kantje eraan en een mooi kleurtje (smaken verschillen) gegeven, zodat ik 'm deze dag eens kon uitproberen. En hij deed het. Alleen wat het uitloden betrief, kon er nog wel een stukkie zwaar metaal extra in verwerkt worden. Wat de aktie betreft, ik ben er nu nog lyrisch over. Een hele sierlijke attractieve aktie in deze zelfbouw-jerk. Dit stukje hout resulteerde, na een klein kwartier al trollend op hooguit een meter, in een aanbeet!!! Na anderhalve tik wist de snoek dat eikenhout niet smaakvol was en spuugde het zelfmaakmonster weer uit. Niet er lang hierna, inmiddels op een vertakking van de vertakking, wist Dennis een mooi snoekje uit het kraakheldere water te bemachtigen. De kop was eraf. Maareh... het was inmiddels al in de middag. We hadden stellig de indruk dat dit een knap beroerd, en vooral, visloos dagje zou blijven. Maar gelukkig, nummero één is binnen. Niet lang daarna volgde de tweede. Echter deze had niet zo'n zin in de dreg en hierom mistte Dennis deze snoek. Vanwege het onherbergzame karakter van het ondiepe, maar oh zo mooie water, besloten we terug te keren naar bekender terrein. We wilden beslist niet verdwalen, bovendien hadden we ook aan weerszijden van de boot wat ruimte nodig voor de hengels. Dus dan maar terug naar het dieper stukje water. Op dit water bleken nog meer kapers op de kust. Een groepje kinderen en een enkele ouder die het gemunt hadden op onze doelstelling stonden vanaf de kant te snoeken. De één met echte vis en de ander met nepvis. Helaas, voor hun, waren wij met de boot. Om een hotspot te bereiken, moesten we toch langs deze landrotten varen. Ze leken het niet erg te vinden. Op de terugweg vergiste een tweede snoek zich in de (all time favorite) Warrior van Salmo op Dennis z'n hengel. En hiermee was de tweede van vandaag een feit. Maar ondanks dat hadden we nog steeds maar weinig hoop.

Totdat...er ineens gejaagd bleek te worden. Hierdoor werden we uitgenodigd eens te gaan jerken met de beide Sliders. Hier kon ik mijn zelfgemaakte Slider ook ffkes uitproberen. Ook deze deed het, op de hoeveelheid lood na, uitstekend. Erg agressieve, onstuimige aktie. Zal strax, wanneer die wel voldoende volgepompt is met lood, voor voldoende snoek zorgen. Na een geringe tijd, kondigde nummer drie zich aan. Dennis was ditmaal (hoe kon 't anders) de gelukkige. Een mooie snoek met een lekker lijf. Een centimeter of zeventig. Huppekee...fotootje en weer terug in het water. Netjes gehaakt...weinig problemen. Hierna bleef het weer een tijdje vruchloos. Zodoende kwam ik op het idee, en besloten we ook gelijk maar, weer het ondiepere water op te gaan zoeken. Dit keer in een andere richting. Na een onhandige manoevre onder het lage bruggetje, dat net hoog genoeg bleek, waarbij de Warior van Dennis bevrijd moest worden uit een paal van dit bruggetje, lag de wijde wereld voor ons open. Op een sloot van hooguit een meter of drie breed en wederom erg ondiep en helder, trolden we ons kunstaas langs en achter de boot. Continue zag ik mijn Balzer flankend in het water met de snelheid van de boot meezwemmen. Door dit mooie heldere water kon ik dus ook een geweldige misser zien. Graag zou ik dit willen beschrijven...maar dit moet je gewoon meemaken. Zo geweldig de snoek mijn kunstaas trachte te vangen. En hooguit tien tellen later, het zelfde tafereel. Grandioos. Wanneer je in helder en ondiep water kunt gaan vissen (zolang het nog niet te koud is) moet je dit echt doen. Niets mooier dan een snoek die met een acrobatische boog langs je kunstaas schiet.

Maar ja....twee keer mis in een halve minuut? Dat beloofd wat...of niet... En inderdaad. Plotseling roept Dennis triomfantelijk:"Ja!" En er hing alweer een snoek aan zijn Warrior. Na het onthakings-, vereeuwigings- en tewaterlatingsritueel vervolgden we onze weg. Om precies te zijn; niet langer dan ongeveer 45 seconden. Dennis was op dreef. Weer het hele ritueel. Onthaken ging dit keer wat lastiger, maar goed. Deze kleine haring zwom al gauw weer in zijn veilige haven. Nog geen minuut later, ik had net mijn camera opgeborgen en mijn balzer te water gelaten, weer één "Ja!". Ik moest er ook wel van lachen. Drie snoekjes binnen twee minuten. Zo verschrikkelijk veel vis, in dit prachtige veengebied.

Na het speculeren of ik wel of niet aan de verkeerde kant van de boot aan het trollen was of dat de kleur van de Warrior nu van doorslaggevend belang was, we zullen het niet 100% zeker kunnen weten. Dennis, die misschien wat medelijden kreeg met mij, liet me weten dat ik wel even op zijn plekje op de boot, met zijn hengel en zijn warior eraan mocht proberen. Dan zou ik wellicht ook nog een snoek vangen vandaag. Tja, en na een tien minuutjes was ik eindelijk aan de beurt. Een leuke vette snoek schoon aan de haak...eehm...Warrior. Hoe was het mogelijk!!!???

Omdat ik niet een grandioos goed kapitein was(vond ik zelf), liet ik Dennis het roer maar weer overnemen. En omdat we toch het idee hadden dat het aan het merk plug lag, wist Dennis mij van kunstaas te doen veranderen. Ik moest de Fatso van Salmo er maar aan doen . Dit leverde in elk geval weer een misser op. En om eerlijk te zijn, ben ik de tel en de draad ook een beetje kwijt omtrent de hoeveelheid snoek die we misten en de hoeveelheid die we mochten onthaken. In totaal is Dennis op tien stuks snoek gekomen. En ik op één. Gelukkig mocht de Fatso nog uitkomst bieden; het leek of ik min of meer tegen een rietpol of een vuilniszak opbotste. Maar een felle aanbeet kon ik het niet noemen. Er had echter wel iets in gebeten. Dennis wist al gauw te melden dat dit niet om een heel klein snoekje ging, zoals ie eerst dacht, maar om een vette baars. Deze had wel eventjes nodig om buiten adem te raken. Eenmaal aan boord konden we het beestje meten en vereeuwigen. De enige vis die we gemeten hebben die dag. Een vette baars van exact veertig centimeter, op kraakhelder water van een meter diep. En dat op een Fatso??? Jawel, op een Fatso...(zie foto).

Hierna nog een aantal missers, Dennis nog een paar hitters, tot het tijdstip aanbrak wanneer we het wel welletjes vonden. Na een energieke (toch nog) middag vissen, vol gas naar de trailerhelling. Twee visjesmannen, bij de trailerhelling net aan wal met hun bootje, die het vandaag ook op snoek hadden geprobeerd moesten helaas visloos terugkeren, lieten ze ons weten. En wat betreft de man die in de ochtend net na ons kwam traileren??? Ik weet het niet...misschien heeft ie toch noch tonijn gevangen of zalm???...wie al het zeggen.

Groetsnoekjes,

Cantor