Na een lange tijd van weinig visvangst is het dan eindelijk zover dat ik een visverslag van formaat mag schrijven. De afgelopen tijd hebben we veel gevist en heel matig gevangen. Soms was het zelf zo, dat na de zoveelste keer een visloze dag, het rare gevoel in me opkwam, dat ik mijn uitrusting maar zou moeten verkopen. Grapje! Maar toch was het dermate demotiverend dat ik niet altijd even vrolijk thuiskwam na een lange dag op het water. Toch hebben we meestal wel de meest gunstige weersomstandigheden met de beste hotspots weten te combineren. Helaas dachten onze vrienden onder water er anders over. Al met al, tot half oktober toe, kunnen we onze vangsten nog steeds op één paar handen tellen. Alleen voor de gevangen paling en voorn en brasem hebben we nog een paar extra handjes nodig. Vrijwilligers? Nou goed. Vis is vis, maar we gaan toch voor goud en zilver. Oftewel snoek en snoekbaars.

Afgelopen zondag was het dan zover, we verruilden het Friese water voor dat uit Overijssel en lieten in een prachtig waterrijk gebied onze boot te water. Vrijwel direct begonnen de aanbeten. Dit maakte ons weer lekker enthousiast en het stukje water waar de eerste aanbeten plaatshadden, werd een stukje water dat voor herhaling vatbaar werd. We verwachtten ten slotte toch minstens één snoek te vangen op dit woelige water. En inderdaad, na enige tijd, een lekker knal op de Warrior van Salmo aan de hengel van Dennis. En een leuke binnenkomer was deze grote forel van een snoek. Na een handige manoevre met de onthaaktang en een tevreden glimlach op het gezicht van Dennis, mijn gids door dik en dun, kon deze gouden vangst weer terug in het wassende water.

Een aantal hot-spots bleven we de eerste helft van onze visdag beproeven op resultaat. Resultaat was er wel, echter de snoeken waren nog niet gulzig genoeg en mistten daarom nog regelmatig hun doel. Gelukkig, er was er dan toch weer eentje die zich wel van mijn Rapala Shitrip...ehm...Shad Rap meester maakte. Helaas, geen foto, maar wel gemeten. Als ik het me goed herinner, gaf het meetlint een lengte aan van 69 centimeter. Maar pin me er niet op vast, ik heb een slecht geheugen. Dit was mijn debuut van vandaag.

Al verder trollend naar en op een open stuk water, waar enorme monstersnoeken al in onze gedachten in onze armen vereeuwigd waren op de foto, bleef het angstvallig stil aan onze hengels. En twee keer heen en weer was dan ook voldoende om te oordelen dat er niet echt iets te beleven was. Geen een aanbeet. Na een noodzakelijke plaspauze aan de kant besloten we het open water weer achter ons te laten en een vaart in te gaan. Hier werd de kleur van het water al heel snel vies troebel-bruin van kleur en met zelfs de meest gefired-tigerde pluggen konden we hier niemand tot een aanbeet verleiden. Dus kozen we daarna maar weer voor een weg terug. Stuk over het open water wat ook niks opleverde, daarna via een andere vaart weer een andere richting uit. Zelfs bij het pontje geen spatje leven te bekennen. Maar.....daar...opeens, dook een heel smal stukje water uit het niets op en dit stukje water nodigde ons met open armen uit er eens in te gaan varen. Zo gezegd, zo gedikkiedaan. De meest idyllische stukjes zijn we onderweg tegen gekomen. Zo mooi heb ik nog nooit gevaren. Maar goed, nog steeds geen snoek. Zo ineens kwam er, net zo onverwacht als dit mooie smalle ondiepe stukje water opdook, na een klein uurtje trollen een einde aan dit smalle slootje. In plaats daarvan zaten we zo weer op een grote plas. En na beide een plas gedaan te hebben kruisden we aan de uitgang van de plas een grotere vaart, waar we ook weer een anzienlijke diepte onder ons hadden. Dit besloten we ook eens te gaan uitkammen. Maar zonder resultaat liep deze brede vaart uiteindelijk dood. Het enige dat ons een spatje hoop gaf, was aan het einde het gemaal. Hier zou wellicht de kanjer van de eeuw liggen.

Al driftend bij het gemaal, beide gewapend met een Jerk-bait, Dennis met de Slider van Salmo en ik met de Buster Jerk (merk onbekend), ons geluk beproevend, maar helaas...wederom met geen resultaat. Wel gooide ik een pruik uit mijn reel, waardoor de gevlochten lijn met enorme snelheid onder spanning kwam te staan...en bezweek!!! Weg Buster Jerk. En helaas...dit was één van de weinige zinkende stukken kunstaas die ik rijk ben. Dus met een teleurgesteld gevoel met hoge snelheid terug naar het vervolg van het smalle stukje water, dat aan de overzijde van de brede vaart weer verder liep. Na ongeveer een kwartier op het ondiepe water te hebben getrold een aanbeet. En wat voor één!!! Een knal. De snoek ging er als een speer vandoor en ik voelde dat deze wel redelijk formaat had. Na enig giswerk kwamen we zeker op zo'n dikke tachtig centimeter. Maar hoe dichter ik haar bij de boot kreeg hoe voorzichtiger onze gissing werd opgeschroefd naar een groter formaat. Zonder schepnet wisten we deze prachtige snoek in de boot te krijgen en te onthaken. Het spannende moment is aangebroken. Zal het meetlint wel of niet de meter passeren??? Dennis mat de snoek terwijl ik deze zware dame hanteerde. '' 93 cm....94....95....96....97....omdat ik de snoek niet mooi recht kon trekken duurde het even langer eer Dennis haar volledig kon meten. Maar bij 97 centimeter hield het meetlint op..........Net geen meter. Maar wel mijn persoonlijk record. Na enige foto's mocht ik deze prachtige dame haar leefgebied weer teruggeven. Daar ging ze. Pffff.

Verder trollend, met nog meer moed, doorkliefden we het smaller wordende water dat na een kruispunt onze voortgang zou moeten zijn. Maar dit werd te smal. We besloten om naar de kruising terug te varen en af te slaan. Dit is natuurlijk altijd spannend aangezien we op onbekend terrein vissen en misschien zo de weg kwijt konden raken. Maar dit viel mee....We kwamen al snel op weer een mooi open stuk water. Hier visten we al werpend met onze Sliders verder tussen de stengels die in het water stonden. Allicht dat hier nog een mooie dame te verleiden viel. Dit bleek uiteindelijk ook niet zo te zijn en besloten we terug te varen naar de plekken waar het vroeg in de ochtend begon met die ruime hoeveelheid aktie.

Eindelijk op de ochtendstek aangekomen vervolgden we het trollen. Bij een hotspot, waar eerder die ochtend ook een snoek mistte, zong ik het liedje "doet ie 't of doet ie 't niet?" En nog voordat ik kon zeggen dat we dat na de reclame konden, krijg ik een dreun op mijn Firetiger van Balzer. Ditmaal een erg agressieve snoek die, zodra die in de buurt van de boot kwam een enorme sprong uit het water maakte. Tot twee keer toe wist hij met de monsterplug tegen de boot aan te kwakken en zelfs de derde keer, toen ik een keuwgreep poogde, sprong ie me zelfs in de mouw van mijn jas en nam een hap. Gelukkig eindigde deze lancering wel weer in het water. Tot ik deze branieschopper uiteindelijk kon bevrijden en vast kon leggen op de camera. Een foto die niet al te goed gelukt is, ik zat namelijk met mijn jas vast (kijk goed op de foto) aan een andere plug die ook in de bekleding van de boot was vastgehaakt, dit door alle comotie. Een dikke zeventiger gaf de teller aan ditmaal. Verder kan ik nog vertellen dat deze snoek een ontzettend gehavend uiterlijk had. Kortom een echte vechtersbaas die zijn/haar territorium goed wist te verdedigen. Dit was de laatse vis die we wisten te verzilveren. Onder een steiger spotten we nog een snoek. Maar die liet zich niet verleiden door kunstaas, mede omdat er ook aasvis door het water heen schoot. Deze had het blijkbaar druk genoeg met echte visjes jagen.

Al met al een leuke visdag. Niet superveel gevangen, maar toch eindelijk een vis van groot formaat en een hoop lol onderweg over van alles en nog wat.

Tot de volgende keer maar weer.

Cantor.