Een dinsdag zoals velen. Vroege dienst en als ik naar buiten kijk, denk ik maar aan 1 ding en dat is snoeken. Bewolkt een licht windje, prima weer om roeiend de meren en vaarten af te vissen. Mijn gedachten dwalen af als ik terugdenk aan gisteravond. De prachtige foto’s van onze Friese vissers. Daar moet je met de roeiboot op stap.

Maar goed het is dinsdag en ik ben pas om 16.00 uur thuis. Ik kan het niet maken om te gaan vissen. Voor de gezelligheid een kopje thee met mijn vrouw ligt meer voor de hand. Tot mijn verbazing roept zij binnen een kwartier, “moet je niet even vissen, ik heb toch nog wat dingen te doen”. Zo tactisch als ik ben, zeg ik “Nee schat, ik blijf bij jou, wij hebben elkaar de hele dag niet gezien”, hahaha. De truc lukt. “Lieverd, ga nou maar, het maakt niet uit. Ik zie je straks”.

Dat liet ik mij niet voor een 3de keer zeggen. Voordat ik het in de gaten had, lag mijn witvis dobber in het water. Binnen een paar minuten kon een mooi formaat voorn geland worden (dat is wel eens anders). No.2 volgde al snel en ik kon aan de slag. Het 1ste half uur niets. Na dit halve uur leek het wel of alle snoeken los waren. Links, recht, voor en achter me jagende snoek. Maar de dobber bleef nog boven. Net toen ik hem wilde verplaatsen, kwam er beweging in, 8 tellen, contact zoeken en aanslaan. Raak was het, een leuk formaat snoek kon geland worden. Sorry voor de kwaliteit foto. Een passant heeft hem gemaakt.

Snoek 1 was een feit. Altijd leuk, als je weinig tijd hebt en je vangt iets. Na deze snoek raakte ik aan de praat met een Poolse jongeman. Ook een visser, met dezelfde principes als wij (Catch and Release). Op zich werd het een leuke conversatie, vol met snoekverhalen uit Polen. (daar moet ik een keer heen ). Die Poolse jongeman bracht kennelijk geluk, want na zijn komst werd het nog heftiger in het water. Een snoek presteerde het om met mijn dobber op zijn rug weg te zwemmen. Ik dacht dat hij gehaakt zat, maar dit bleek niet waar te zijn. Stomverbaasd keken wij elkaar aan. Ik kon toen nog niet vermoeden dat ik haar later zou vangen.

Maar eerst liep ik een 10-tal meter verder en gooide de dobber in een soort ontwatering goot. Klein 2 meter breed en misschien een meter diep. Ik had daar een kolk waargenomen die beslist van een snoek moest zijn. Bij het ingooien dook de snoek gelijk op mijn dode aasvis. Tot mijn verbazing pakte hij niet. Beter geschreven, nog niet. Nog geen 2 minuten later was het wel raak. Een mooie 70er kon gedrilld en geland worden. Op zich een spektakel in zo’n smalle goot. Na de verplichte fotosessie mocht hij terug. Mijn Pools gezelschap wist te melden dat hij de volgende keer met dobber zou verschijnen. Hij genoot zichtbaar van het spektakel dat nog niet ten einde was.

Na deze 2de vis kwam Kevin aanlopen. Vol enthousiasme beluisterde hij de vangstverslagen, niet wetende dat het klapstuk nog komen moest. Een 10-tal meter terug had iets eerder de snoek met mijn dobber op zijn rug gezwommen. Tot mijn stomme verbazing had ik hem/haar niet gevangen. Ik besloot om de dobber daar neer te leggen. Dat deed ik, maar om een of andere reden haalde ik de vis nog even naar boven. Tot mijn verbazing, zag ik een dikke snoekenbek achter/onder de vis, helaas pakte zij (nog)niet. Onmiddellijk gooide ik de dode aasvis terug. Nog geen halve minuut later was het raak. Mijn dobber liep heel rustig weg. (nauwelijks beweging) Deze manier van beet hebben ken ik over het algemeen de grote dames. Dat het groot was, bleek al snel. In de smalle goot, ging zij van links naar rechts en voor naar achter (voor zover mogelijk). Een prima drill, die ik een aantal malen moest blokken, omdat zij angstig in de buurt kwam van een in het water liggende winkelkar. Uiteindelijk kon zij geland worden. Een hele dikke was de conclusie van de Poolse vriend en Kevin. Dit laatste kon ik alleen maar beamen. Ik was de meetlat vergeten, de Poolse jongen niet, “Een meter” riep hij met een prachtig accent. Een mooie afsluiting van een onverwacht visavontuur. De vis werd met zorg teruggelegd in het water en gaf al snel een klap met zijn staart.

In de echo van deze klap, kwam Jeffrey ter plaatse. Zichtbaar teleurgesteld, gaf hij grif toe een verkeerde keuze te hebben gemaakt. De volgende keer bleef hij niet bij een vriendje maar ging zeker weer mee met snoeken. Jeffrey zorgde nog wel voor een beetje spektakel, dat de rust op de snoekstek weinig goeds deed. Met een flink stuk piepschuim koos hij het ruime sop. Prima idee trouwens voor de mensen die geen boot hebben, maar wel een keer vanaf het water willen vissen. Bouw een vlot.

groet Jos