Zaterdag de 17de februari. In het zuiden rent men als dwazen in het rond, in Almere werd de boot klaargemaakt voor een visavontuur, samen met mijn 2 meest favoriete assistenten. Het was alweer enige tijd geleden dat zowel Jeffrey als Kevin van de partij kon zijn. Jeffrey had wel een eisenpakket. Hij wilde alleen mee als wij op “groot gingen”. Een populaire uitdrukking van het mannetje, maar ik kon me er wel in vinden.

Niet al te vroeg, maar ook niet al te laat, lag de boot op de 1ste stek voor anker (09.00) uur. Het duurde even voor de 1ste aasvis geland kon worden. Het was een mooi formaat voorn die niet veel later in levenloze toestand onder mijn dobber hing. Al aasvis vissend verstreek het 1ste uur, zonder teken van de snoeken. De aker vulde zich prima, maar opvallend genoeg enkel met baarzen.

Mijn dobber had inmiddels gezelschap gekregen van Jeffrey zijn dobber. Na een uur was het bingo. Mijn dobber verdween heel geleidelijk naar links en beneden. Stiekem hoopte ik op groot. Bij de vorige kanjers, 115-120 en 123 cm (dit seizoen), ging het op dezelfde manier. Ik telde tot acht, maar deed stiekem iets langer over 7 en 8 en sloeg aan. Hangen hoorde ik Jeffrey roepen en dat bleek gelukkig ook waar te zijn. Een prima drill was het gevolg. Van links naar rechts en voor naar achter. Af en toe zagen wij de dikke kop en Kevin wist later te melden, “Pap zag je die vette pens, prachtig! ”. Dat laatste kon ik onderschrijven. Wat een heerlijke vis, van een mooi formaat. 112 centimeters, een schitterend resultaat.
De vis werd geland en in mijn hand ging de bingo nog even door. Zij was allerminst de makkelijkste in de drill en tijdens het onthaken. Maar goed dat hoort erbij.

Tijdens de fotosessie, zag Jeffrey plotseling een mooie kolk, waarin hij de vormen van een snoek zag. Nog geen 5 meter van de boot. Onmiddellijk pakte hij mijn andere hengel, hing er een dode baars onder en gooide in. Onverstoord maakte hij de fotosessie af en was nog getuige van de release. Gelijktijdig ging zijn dobber met een klap naar beneden. Kijk pap, 1,2,3 tot 8 en hij sloeg aan, “hangen Pap”. Dat zijn mooie woorden voor een vader. Een heftige drill was het vervolg. Jeffrey riep in zijn enthousiasme, “ een meter, een meter”. Toen hij de snoek voor de 1ste keer duidelijk zag, was het plotseling een kleintje. Dat laatste wist hij overtuigend en enigszins teleurgesteld te brengen. Na de landing en het onthaken, zei hij onmiddellijk tegen ons, “nee, deze hoef je niet te meten, het is maar een kleintje”. Mijn schatting ergens rond de 80 cm.

Na deze 2de snoek, waren onze handen aardig afgekoeld en besloten wij om terug te gaan naar de haven. Warme chocolademelk en slagroom zijn slecht voor de lijn, maar Oooooooooo, zo lekker. In die haven wist ik uiteindelijk nog een mooie snoek te vangen, maar dat was meteen het laatste wapenfeit. De aasvissen zijn verdwenen uit de haven en de snoeken zijn hen gevolgd. Een logisch verhaal zo aan het einde van de winter, zo tegen het einde van het seizoen. Van die laatste paar woorden wordt ik een beetje treurig, maar aan de andere kant ook weer niet. Zojuist een prachtig huis gereserveerd in Zweden.

Gelukkig heb ik woord gehouden. Jef zijn wens kwam vandaag uit. Helaas aan mijn hengel, maar toch,.... "wij zijn op groot geweest".

groet Jos