Alweer 1 februari, tijd voor een Elfstedentocht. De realiteit is dat de krokussen uitkomen en het gevogelte druk aan het baltsen is. Op zich geniet ik van deze winter. Gisteren (do.01-02), samen met collega John op pad geweest. Vlak water en af en toe een waterig zonnetje. Genieten dus. ’s Morgens om 8 uur afgesproken in de jachthaven. Beiden hadden wij een beetje file gehad dus dat werd iets na achten. Op zich goed dat je vooraf aan een heerlijke visdag in de file staat. Mooi contrast de huidige maatschappij met zijn leed/ fileleed en de natuur, het vissen en al het andere mooie.

Vooral het vissen met de dobber vind ik zo rustgevend. Geen getokkel van de motor. Je staart naar de dobber, in de wetenschap dat hij plotseling onder kan gaan. Het ondergaan in combinatie met je hartslag die naar 180 gaat. Je volgt de dobber en ziet hem weglopen, wegzakken in het heldere water. Ondertussen stijgt de spanning naar een climax, het moment dat je aanslaat en de vis begint te drillen. Het geheel wordt afgerond met de landing, het onthaken en de fotosessie.

Nu ik dit allemaal schrijf, wil ik naar buiten. Met mijn hengel in mijn hand, de waterkant afstruinen. Met of zonder boot, het maakt niet uit. Mijn dobber even onder de brug of net naast die steiger. Proberen, zoeken en vooral genieten.

Maar goed, terug naar de dag van gisteren. John had nog niet met de dobber gevist of moet ik schrijven, hij had nog nooit met de dobber op snoek gevist. Dat laatste is beter, want als ik kijk hoe hij de ene na de andere baars en voorn met zijn vaste stok landt, dan overtuigd het mij dat hij het vissen onder de knie heeft. Het vissen op snoek, met de dobber is iets anders. Sterker, het vissen op snoek is voor hem nog relatief nieuw. Afgelopen zomer, najaar was ik al 2 keer op pad met hem geweest. Hij was toch wel onder de indruk van de rovers met hun ruim 700 tanden. Een kieuwgreep was ondenkbaar voor hem, tot gisteren.

Om negen uur, lagen wij voor anker op de 1ste stek. Aan voorn en baars ontbrak het niet. Snoek liet zich zien. Mooie kolken en opspringende witvis. Maar vangen, ho maar. Rond het middaguur, besloten wij om met een goedgevulde aker richting een haven te gaan.
Een beetje koffie leuten met een hengeltje erbij, was het motto. De keuze was goed bleek achteraf. John kon zijn 1ste snoek met de dobber landen. Vlak ervoor had hij al 2 kansen gehad, maar door onervarenheid had hij deze niet kunnen verzilveren. Poging 3 ging beter. Onder het toeziend oog van een ouder echtpaar werd deze mooie 80er gedrilld en kon aan land komen voor de fotosessie. Maar ja wat is een fotosessie zonder kieuwgreep. Na een paar coachende opmerkingen van mij, was het dan zover. John pakte de groene rover in de kieuwgreep (zonder handschoenen) en maakte zich op voor de fotosessie. Beetje onwennig, maar goed, gefeliciteerd John, gelijk je nieuwe PR.

Hierna bleef het en half uurtje stil, alvorens de hoofdrol voor mij was. No 1,2,3 voor Jos, waren binnen een uur een feit. No 3 was super. Ergens onder een boot zag ik speldaas liggen. Mijn oog viel/valt hier altijd op, omdat ik weet dat daar mogelijk ook snoek huist. Dat er snoek huist bleek nog geen 5 minuten later. John keek toe hoe ik mijn dobber naast/tussen de boten te water liet. De aasvis was nog niet helemaal gedaald of hij werd al gegrepen door een snoek. Schitterend om te zien. Een schim en vervolgens het zakken van de dobber. Whow !!!!

Na deze laatste vangst, bleef het stil. Ik wilde nog wel even op jacht naar iets groters . Om John te overtuigen was weinig nodig. In een mum van tijd hadden wij de spullen ingepakt en lag de boot op koers naar locatie No3. Daar aangekomen, begon de zon te schijnen. Heerlijk gewoon. Voor het gevoel leek het wel april. Heerlijk achteroverleunend in het avondzonnetje was plotseling mijn dobber verdwenen. Een mooie snoek had mijn aasvis te grazen genomen. Mijn 4de van de dag was een feit. Een foto en weer terug. Nieuwe aasvis eraan en de dobber lag weer in het water. John een man die vol met grappen en grollen zit, wist onmiddellijk te melden dat mijn dobber onderging. Ik keek hem aan met een gelaatsuitdrukking van “neem mij niet in de maling”, maar keek voor de zekerheid en zag tot mijn verbazing dat hij inderdaad aan het zakken was. Het ritueel kennen jullie wel, 8 tellen, contact zoeken en aanslaan. Ik voelde gelijk dat het anders was. Een mooie baars had mijn voorntje (10 cm) gepakt. Op zich knap want zo groot was de baars niet. Meteen ook de laatste vangst op een heel mooie visdag, die afgesloten werd met een prachtig zakkende zon.

Wat een genot, een dag in de buitenlucht. Ik prijs mij gelukkig dat ik dit mag meemaken.


Groet Jos