Maandag 15 januari

We moesten maar weer eens naar onze oude vertrouwde metersnoeken stek. De laatste paar keer hebben we het al pluggend geprobeerd in kleine slootjes, met als gevolg ook meer kleine snoeken. Natuurlijk hebben we mooie 90-ers gevangen, en natuurlijk zijn veel kleine snoekjes ook leuk, maar dit seizoen hebben we nog niet één meter gepakt! Dit moest veranderen. Naar onze vertrouwde stek, met grote voorns onder een dobber. Bij Jos heeft dat de laatste tijd veel succes, wij hebben er ook de meeste van onze meters op gevangen, gegarandeerd succes lijkt ons. Zo gezegd zo gedaan. Wout kon pas rond 11 uur, maar Markjan was al rond half 10 op de stek. Alvast wat voorns vangen. Binnen een half uurtje had hij een emmer vol, en besloot alvast een snoek dobbertje uit te gooien.

Dit had al vrij snel succes, langzaam zakte de dobber de diepte in. 8 tellen, contact zoeken, en aanslaan. De snoek voelde niet groot aan, en al snel lag hij in het schepnet. Snel en vakkundig werd de snoek onthaakt, en werd er een foto gemaakt. Best lastig als er niemand in de buurt is. Na korte tijd kon deze 76-er weer terug naar zijn eigen water, alwaar hij met een ferme zwiep van de staart de diepte weer opzocht. De kop was er af, en dat al vrij snel. Een half uurtje later arriveerde Wout. De foto werd getoond, de emmer met voorns bestudeerd en al vrij snel lagen er 4 dobbers in het water te wachten op een hongerige snoek.

Die kwam echter niet snel. We liepen alle plekken tussen de boten in af. Probeerden verschillende dieptes, maar het leek allemaal nutteloos. Tot het een uur of 1 was. Etenstijd! En dat geldt ook voor de snoeken. Markjan zag zijn dobber verdwijnen, en wist een leuke snoek van een dikke 60 cm te landen. Na een korte foto sessie mocht deze weer terug naar huis. ‘Even kijken of er nog een zit’ riep Markjan terwijl hij precies op dezelfde plek een nieuwe voorn inwierp. Nog geen minuut later was de dobber weer weg. Een kleine snoek kon geland worden, en ook deze mocht vandaag even op de foto. Nog geen 10 minuten, en twee snoeken. Dat beloofd wat. En dat bleek, want binnen enkele minuten moest Markjan een waarschuwing geven aan Wout omdat ook zijn dobber verdwenen was. Een mooie snoek van precies 76 cm was het resultaat. De rest van de dag was het gebeurd. Het bleef stil, en snoek was in geen velden of wegen meer te bekennen. Geen meter, wel 4 leuke snoeken. We mochten niet klagen, en dus deden we dat dan ook maar niet.

Maandag 21 januari

Vorige week was leuk, maar we hadden niet gevangen wat we wilden. De eerste meter van het seizoen. Vandaag gingen we voor de herkansing. Om 9 uur stonden we op de plek van bestemming. Wout had Markjan net uitgelegd dat zijn witvis hengeltje niet deugde met al die knopen in de lijn. Markjan had dit weerlegd door op te scheppen dat hij veel beter kon vissen dan Wout. Dit had Wout weer gezien als een uitdaging. Zijn gezicht betrok al snel toen Markjan binnen korte tijd 2 voorns ving, en Wout helemaal niets. Dat dit tegen het zere been was liet hij merken door hier vlot overheen te walsen. Binnen no-time had Wout de achterstand omgebogen naar een voorsprong van 9-6. 15 voorns, moet genoeg zijn. De strijd was beslist in het voordeel van Wout.

Nu moest het echte werk beginnen, de voorns hingen al snel onder een dobber, en alle succes plekken die we kenden werden uitgekamd. Zonder succes echter. Op een gegeven moment kwam Admo (ook veel foto’s ingestuurd) nog even kijken. Er werden theorieën uitgewisseld over de kleur van het water, vangsten op dood aas, en van andere vissers in de afgelopen weken. Het was niet veel, moesten we concluderen. We stonden ondertussen al een paar uur, en Wout opperde om van tactiek te veranderen. Als we nou naar ondiep water gaan, en daar eens een dode voorn proberen vangen we vast meer als hier in het troebele water was de theorie. Markjan wilde het bijltje er nog niet bij neergooien, en gaf aan het nog een kwartiertje te willen proberen. De voorn werd dieper neergelegd in het midden van het water. Telkens waren we de dobbers kwijt in het weerspiegelende zonlicht op de golven in het water.

Op een gegeven moment bleef Markjan echter zoeken. ‘Hij is weg’, riep hij naar Wout. Het tellen begon, contact werd gezocht en er werd aangeslagen. Weinig beweging, het leek wel eens een grote snoek te kunnen zijn. De snoek bleef diep, nam een paar runs, maar werd langzaam maar zeker toch steeds dichterbij gehaald. Een grote kolk was zichtbaar. ‘Dat kon wel eens een meter zijn’ werd er geopperd. Uiteindelijk kon de snoek geschept worden. Wat een bakbeest! Doordat ze zo verschrikkelijk dik was, was de lengte moeilijk te schatten. Maar een meter….. ja dat haalde ze wel! Ze onthaakte zichzelf in het net al, en kon snel opgemeten worden. De spanning was om te snijden. Markjan zijn PR staat op 107 cm, zou deze vis groter zijn? Het meetlint gaf al snel uitsluitsel, 110 cm! Een nieuw PR voor Markjan, en wat een verschrikkelijk volgevreten, dik, massief en zwaar PR! De adrenaline pompte keihard rond in het lichaam van beide vissers. Er werden foto’s gemaakt en enkele toeschouwers vroegen zich vertwijfelend af of zulke vissen echt in dat slootje rond zwommen. Toen de vis weer netjes was weggezwommen begon het pas echt door te dringen…. Wat een beest!

Het besluit was snel genomen, we bleven hier! We praatten nog wat na over het gewicht en de dikte van de snoek. We bekeken de foto’s nog eens, en nog eens, en ach ja…. nog eens. We bespraken dat we nog nooit twee meters op een dag hadden gevangen, en hoe leuk dat zou zijn. Ja, zo’n snoek maakt je hebberig. Uiteindelijk zakte de adrenaline weer wat af, en dat deed tevens de dobber van Markjan, die vlak voor de kant lag. Wout was even een broodje gaan halen, maar kwam na een ferme schreeuw al snel aanrennen. De snoek was goed gehaakt, en kon na een korte dril geschept worden. Weer zo dik! Weer was de lengte lastig in te schatten. Kon wel weer een meter zijn. Ach nee, dat zal wel niet. Het meetlint gaf al snel uitsluitsel. 106 cm! Hoe was het mogelijk, in twee uur tijd twee metersnoeken voor Markjan. En wat voor een meters, beiden waren moddervet! Weer enkele foto’s en de snoek snel weer te water. Het adrenaline niveau was weer gestegen tot ongezonde hoogte en de grijns was niet meer van onze gezichten te krijgen.

Al snel lagen de dobbers weer te wachten. En al snel gaf Markjan aan dat er weer een dobber wegliep. Wat nu, een derde meter? Tellen, aanslaan en ….. weg! Hoe kon dat nou? Al snel wisten we het. Het oogje van de onderlijn was open gesprongen. Jammer, maar we hadden geen enkele reden tot klagen. De uren daarna werden niet verder beloond, het deerde ons echter niets. Met een voldaan gevoel gingen we naar huis. Wout was ditmaal snoekloos, maar het gevoel wat je deelt als je zulke snoeken binnen haalt, maakt veel goed. Volgende week is er weer een nieuwe kans, en je zult wel kunnen raden waar we heen gaan. En dan is het de beurt aan Wout, dat PR van 101 cm kan er zeker aan gaan.

Markjan