Ongeluk en geluk, hoe dicht ligt dat bij elkaar?
Vandaag, zaterdag 30 december was het eigenlijk niet de bedoeling om op snoekenjacht te gaan. Lekker uitgeslapen zat ik rond 11en aan een bak koffie op de bank. De 2 jongens waren hun vuurwerk aan het sorteren, sorteren en nog eens sorteren. Mijn echtgenote zat achter de computer en was bezig met de boekhouding van haar bedrijf.
Ik, ach ja, ik zat op de bank en verveelde me te pletter hahahaha. Onguur weer, snoekenweer, dat was wat de klok sloeg. Wat deed ik binnen? Gelukkig zag/ voelde mijn vrouw mijn gemoedstoestand prima aan. Haar verlossende vraag, “Waarom ga je niet even vissen, met de jongens? “beantwoorde ik eerst met, “Lieverd, ik ben de hele week al weggeweest (tactisch gezien een wijze opmerking).”ga nou maar”was haar antwoord.

Zo gezegd, zo gedaan.Om 13.00 uur arriveerden wij op de visplek. Eerst moest er aasvis gevangen worden, maar dat is bij ons een koud kunstje. Binnen 5 minuten lagen er een paar glinsterende voorns en baarzen in de aker. Ik koos voor een mooie voorn van ongeveer 15 cm. Ik ben een actieve visser met de dobber. Ik leg hem een paar minuutjes op een plek en verhuis dan weer naar de volgende. Ook speel ik met het aas. Beetje naar links, beetje naar rechts. Keertje aan het tuig trekken, noem maar op.
Na een kwartier gooide ik mijn dobber net naast de achterkant van een grote boot, ter hoogte van het roer. Ik stond op een brug die ongeveer 3 meter hoog is. Op dat moment was ik al aan het bedenken wat ik zou doen als ik een snoek zou vangen. (altijd lastig de landing vanaf een hoge brug)
Jeffrey gooide zijn dobber een 5-tal meters dichter bij de kant en ging op de walkant staan. Strategisch gezien, 2 prima plekken. Jeffrey wist nog te melden dat er een snoek aan het jagen was.(Onder de brug) Het spel van het wachten en turen naar de dobber kon beginnen. (waanzinnig overigens!).

Na 5 minuten zie ik mijn dobber in 1 vloeiende snelle duik onder water verdwijnen. 8 tellen en aanslaan. De spanning zoals gewoonlijk in 1 woord, adembenemend. De plek waar de vis voor de 1ste keer naar boven kwam, was recht onder mij. Heel apart om met een lijn recht naar beneden ( 3 meter hoog) een vis te drillen. Ik zag gelijk dat het een hele grote was. Met zijn bek wijd open, traag maar krachtig schuddend, trachtte hij zich te ontdoen van mijn tuig. Dit lukte gelukkig niet. Jeffrey kon na een paar minuten (te kort een snoekdrill !!!!) proberen de vis te scheppen. Hij had 5 pogingen nodig. Het grote krachtige dier had maling aan mijn zeer professionele roofvisnet (70 euro). Half erin, helemaal eruit. Weer gedeeltelijk erin en weer eruit. Jeffrey had gewoon de kracht niet om de klus te klaren. Uiteindelijk lukte het Jeffrey om in ieder geval de vis te vangen in het net. Tillen/ verplaatsen was er niet bij. Lachen, gieren, brullen. Wat een feest.

Het vervolg was onthaken, meten en de fotosessie. De meetlat gaf, 1 meter 20 aan. Mijn Nikon D70 werd vakkundig tot hoogstandjes gedwongen door Jeffrey. Diverse poses werden vastgelegd en de vis kon terug in het water. Hij had maar even nodig om bij te komen en met trage, maar krachtige slagen weg te zwemmen.

Doe de camera maar uit en in de tas. Jeffrey gaf hier prima gehoor aan. Vervolgens zette hij de tas op het talud, beter geschreven schuin talud. Het logische vervolg. De tas met daarin de waardevolle camera maar nog waardevollere foto’s roetsjte van het talud naar beneden en lag in het water. Met een snoekduik (hoe toepasselijk) belandde Jeffrey in het water. Hij greep de tas en gooide deze op de kant. Tot zijn middel stond hij in het water beteuterd te kijken. Van het geluk naar het ongeluk in luttele seconde.

Aan de ene kant ben ik blij met de mooie vangst, 1 meter 20 is een lengte die je niet snel mag vangen. Een record dat staat. Wanner verbreek je zo’n record is een volgende vraag die door mijn hoofd speelt.
Aan de andere kant de teleurstelling. Een prima camera naar de knoppen. (mijn vrouw zegt dat het verzekerd is, afwachten maar). Maar toch ook de trots. Welk kind van 11 jaar, springt achter een camera aan het water in, met een temperatuur van 5 graden. Gewoon zien en doen. Werkelijk iets om trots op te zijn.
Het laatste waar ik heel blij mee ben, de foto’s stonden op de kaart. Niet geruïneerd door het te water gaan. Stel je voor, 1 meter 20 vangen en geen foto’s hebben. Hahaahaha, wie gelooft je dan?

Hiermee eindig ik met vissen,verslagen,dit verslag. Althans voor 2006.
Ik wens iedereen, een gezond en heel gelukkig 2007.

Groet Jos