In een snoekverslag op Totalfishing schreef Co Stielhorst al dat de en na de andere prachtige najaarsdag tot een bloedmooi einde kwam zonder dat hij daar deelgenoot van was. Met deze woorden kon ik me helemaal verenigen want ik zat ook voor Jan je-weet-wel thuis. Met het sluiten van oktober kan ik eindelijk de zwarte bladzijde in mijn nog prille snoekgeschiedenis omslaan. In verband met mijn huwelijk kreeg ik van mijn vrienden namelijk een visverbod opgelegd tot 1 november. Op deze manier zou ik gedurende de wittebroodsweken* extra tijd aan mijn vrouw kunnen besteden. Pa na het voltooien van deze opdracht zou het cadeau van mijn voormalige vriendengroep overhandigd worden (de fanatieke snoekvisser zal begrijpen dat dit echt loodzwaar is). Vandaar dat de eerste en beste mogelijkheid in november met beide handen aangegrepen werd op mijn grootste hobby weer uit te oefenen. De doelstelling dit seizoen is namelijk nog steeds het vangen van die ene metersnoek...

Aldus stond ik op 3 november voor dag en dauw bij Friso op de stoep. De boot had ik vast opgehaald want dat scheelde immers kostbare vistijd. Toch jammer dat ik van alles en nog wat vergat mee te nemen. Friso had begrip voor de staat waarin ik verkeerde en kon er wel om lachen. Eenmaal op het water varen we al trollend het grote water op. Het eerste kopje koffie brengt ons beiden helemaal in de stemming en voorzichtig beginnen we onze kansen voor deze dag af te wegen. Friso gokt op een dagtotaal van drie snoeken waarbij één mooi exemplaar zit. Volledig vertrouwend op z’n instincten grijpt Friso naar z’n good old Fatso waarmee hij al een paar meters wist te pakken. Ikzelf had ook maar een nieuwe Fatso aangeschaft in de geeloranje variant, alhoewel ik twijfelde of deze voor de echte kanjers goed genoeg zou zijn.. Na 10 minuten trollen is het natuurlijk – de in topvorm verkerende – Friso die de eerste tachtiger van de dag pakt op.... juist! Hierna blijft het lang stil.

Tegen de middag besluiten we onder het genot van een bakje erwtensoep een paar dode aasvissen onder een dobber te laten huppelen. Bij het openen van de plastic zak schrikken we ons rot van 16 paar grote ogen die ons aan zitten te gapen!! We dachten dat Ralf (kleine) spiering of sardine had meegenomen, maar op 40 cm lange makrelen hadden we echt niet gerekend! Na anderhalf uur met stukken makreel te hebben geprobeerd trollen we nog een paar keer over prachtige taluds op 3 – 7 meter diepte. Hierbij wordt mijn Fatso ook eindelijk tegengehouden. De snoek weet zichzelf al in het net te onthaken en bleek 77 cm lang. Da’s lekker makkelijk zo.

Na de foto even een ander talud een paar kilometer verderop proberen. Daar aangekomen lijkt Friso van z’n geloof te vallen als ik zie dat hij een of andere diepduikende plug verkiest boven z’n ultiem rode machtswapen (de Fatso). Ik zeg nog: “De bondscoach gaat Van Persi toch ook niet wisselen als die in goede vorm is??”. Friso hoort alles lachend aan en laat zijn plug er gewoon aanzitten. Het bleek een gouden wissel want even later stopt Friso de motor en verkondigd dat hij een snoek heeft. “Ja, best een dikke volgens mij.” zegt Friso. De snoek duikt een paar keer diep onder de boot en trekt hiermee de hengeltop onder water. Na een mooie dril komt een mooie negentiger binnenboord. Even nameten: “Ja hoor, 94 cm!”. Dit moet dus dat mooie exemplaar zijn waar hij het vanochtend over had. Schijnbaar heeft deze jongen een bijzondere gave of gewoon een neusje voor succes, ik weet het niet.

Een kwartier later komt de regen met bakken tegelijk uit de hemel en pakt Friso nog een kleintje onder een steiger vandaan. Deze gaat terug en mag terugkomen als ze heel groot is. Al jerkend weet ik in de haven nog een snoekje te verleiden tot een aanval, maar daar is ook alles mee gezegd. Met 4 snoeken in de boot waarvan 3 redelijke exemplaren – 77 cm, 82 cm en natuurlijk de 94 cm – hebben wij geen reden tot klagen. Vanaf volgende week zitten Friso en z’n collega Vincent voor vier dagen op het immense Lough Derg in Ierland. Hier gaan ze onder leiding van de niet-onbekende Ferdinand Heijerman de Ierse kanjers te lijf. Friso heeft beloofd zijn ervaringen en foto’s op deze site te zullen zetten. Ik wens hun alle geluk van de wereld toe, laten we hopen dat er een paar dikke biggen uitkomen!

Good goan,
Wouter

*Wittebroodsweken is de periode van 6 weken na het huwelijk, waarin het jonge bruidspaar niet gestoord mag worden. De naam verwijst naar het idee dat de eerste weken het huwelijk nog een feestelijk aanzien heeft, en er alleen witbrood (enkele eeuwen geleden een luxegoed) geserveerd zou mogen worden.