Eerst rapf ooit voor mijn neef.

Polderpassie 2:
Het begint te schemeren. Nog 1 poging willen we wagen. Bij een hot spot om juist die ene snoek nog te pakken. Bij deze kruising ligt altijd wel een snoek en neef Stephan heeft de eer om deze af te vissen. De fatso wordt door Stephan binnengevist en een metertje voor de kant haalt een snoek uit naar de fatso. Jammer dat de snoek niet blijft hangen. De snoek schrikt niet van dat vreemde geval. Ze blijft duidelijk zichtbaar in het heldere water ‘staan’ op de plek van de aanbeet.
Stephan bedenkt zich niet. De fatso plonst in de buurt van de snoek neer. Deze reageert direct en positioneert zich achter de fatso. Toeslaan doet ze niet en Stephan kan niets anders dan de fatso naar de kant tikken. De snoek volgt op 30 cm. De snoek volgt tot de fatso tegen de kant aanloopt waar een tak wordt gehaakt. En de snoek? Die blijkt achterdochtig liggen kijken terwijl dat gekke ding daar op die tak heen en weer beweegt. Stephan geeft ineens een flink aantal tikken in hoge frequentie. WHAMMM!!! De snoek duikt de kant op. Boven op de fatso. Ik zie de snoek zo de rug grijpen. Stephan harkt aan, maar de snoek had duidelijk de dreggen niet in de bek. Stephan en ik staan samen te dansen en te schreeuwen van plezier. GE-WEL-DIG!
Ook nu schrikt de snoek niet. Ze laat zich zakken, draait in het ondiepe water en zwemt rustig weg. Wat we ook doen. Ze laat zich niet meer zien. Wat een geweldige manier om een visdag af te sluiten! Dit is gewoonweg veel mooier dan een snoek vangen. Pure polderpassie. En wij? Wij draaien ook om. Uiterlijk rustig. Maar innerlijk volgepompt met adrenaline!

Polderpassie 1:
Met een blos op de wangen zaten Hans en ik vanavond aan de soep. Wat een fijne visdag in de polder was het. Taai was het. Super taai. Ja, we hadden wel wat actie. Ik denk dat ik zeker een aanbeet of acht totaal heb gemist. Ik was duidelijk de ‘touch’ kwijt deze lange polderdag. Gelukkig wist Hans de eer te redden vandaan, want ik moest het doen zonder vangst. Mijn eerste officiële blank van dit seizoen is daar.

Need for speed 1:
De telefoon gaat. Het is mijn neef Stephan. “Bas, ik heb een nieuwe speedboot!” Stephan vraagt of ik mee wil. Die vraag is natuurlijk retorisch. Ga ik geen antwoord op geven. We maken een afspraak en hoe is het toch mogelijk. De weergoden zijn ons wel zeer gunstig gezind. Tussen de dagen met regen en wind door is het juist deze dag nagenoeg windstil en zonnig. Het gas gaat er op en de 100+ pk motor stuwt de speedboot binnen luttele secondes naar de 70 km/uur. In no time zitten we kilometers verder op voor ons beide nieuw water.
Daar gaan de pluggen over boord. Honderd meter verder al hangt de eerste vis er bij Stephan aan. Na een minuutje drillen lost de vis. De boot wordt weer in trolstand gezet en op exact de zelfde plek volgt de volgende aanbeet. Het blijkt een roofblei te zijn. De eerste roofblei ooit voor Stephan.

Dat gaat erg snel zo.

Need for speed 1:
Tijdens de dril van de roofblei had de stroming ons teruggevoerd van waar we vandaan kwamen. We zetten na de release de boot weer in de trolstand. En naar mijn gevoel krijg ik op de vierkante meter nauwkeurig als waar de roofblei aanbeet een tik op mijn hengel. Direct voel ik bonken die me aan een flinke baars doet denken. Dat gaat lekker zo.
Weer neemt de stroming ons mee tijdens de dril en weer trollen we over die zelfde plek. Tik! Weer beet. Er komt een snoekbaars boven. Dat is lekker. Op de vierkante meter vangen we 3 vissen en verspelen we een vierde. Dit is een plek om te onthouden.

De dressuursnoek gaf me de touch terug.

Polderpassie 1:
Vorig jaar heb ik me klem gevangen in de polder. Om maar wat voorbeelden te noemen Minimaal 24 vissen in een middag (tel kwijt), 17 vissen in een uur of 2. Het kon niet op allemaal. Maar er rust ook een vloek op. Als ik al eens met iemand de polder in trek, dan denkt men dat er dan mega veel vissen gaan worden gevangen. Maar zo werkt het niet. Vaak is het juist moeilijk aantallen te maken. En daarbij moeten de vissen verdeeld worden over twee personen. Ik ben daarom altijd super tevreden indien we beide vissen vangen. Of in ieder geval indien mijn vismaat vangt. Met Hans was het al helemaal moeilijk, want deze herfst heb ik de winterstekken nog niet kunnen vinden. Mogelijk is het zachte weer van invloed geweest. Ik weet het niet. Maar uiteindelijk kwamen de aanbeten, lossers en weigeraars bij mij. Hans wist 2 snoeken te vangen en een baars. Door omstandigheden zijn de foto’s niet gelukt.

Polderpassie 2:
Nederland drukte onder de last van de eerste echte herfststorm dit jaar. Maar mij zat het niet lekker. Zeker 8 knetterharde aanbeten van snoek had ik gemist die keer met Hans. Daarbij wist ik van al deze snoeken, volgers en weigeraars niet 1 snoek alsnog te verleiden. Ik moest het weten voor mezelf: Zou ik het nog wel kunnen? Mijn vrouw verklaarde me voor gek. Met deze wind? De regen? Maar goed. Ik moest het gewoon proberen. Ik moest het weten.
Ik had een poldersloot in gedachte vlak bij waar neef Stephan woont. Echter op de weg er naartoe zag ik verderop inktzwarte wolken hangen waar duidelijk regen uit viel. Ik besloot daarom aan de andere kant van het dorp te blijven, want daar was het droog. Ook zorgde ik er voor om niet onder bomen te vissen. Dat leek me gezien de storm niet verstandig.
Tijdens de eerste worp al knalde een snoek achterlangs. Aanbijten deed de vis niet. Ook was de vis niet meer te verleiden. Mijn twijfel werd versterkt. De ‘touch’…
Even verderop ging de telefoon. Stephan. Ook hij verklaarde me voor gek. Met deze storm en regen? Storm klopte, want ik moest echt wijdbeens gaan staan om niet de sloot in te worden geblazen. Maar de regenbuien trokken nog steeds een aantal honderden meter van me langs. Af en toe een drupje viel er. Niet meer. Stephan stelde voor een bakje te komen doen. Ik vroeg hem me 45 minuten te geven en die kreeg ik. Ik wilde namelijk minimaal tot die twee kommetjes met zijsloten en duikertjes komen.
Er gebeurde echter helemaal niets Ik wist niets in beweging te zetten. De ‘touch’? Maar bij de laatste duiker van het laatste kommetje knalde een snoek achter mijn bait langs. En dat deed de snoek nog een keer. Na een wissel knalde de snoek zelfs op de bait… maar bleef niet hangen. De touch… Weg?
Nog 1 maal wisselde ik. Een stuk rubber van 40 cm lang ging aan de speld. De ultime verleider. Nu volgde de snoek! Maar in de buurt van de duiker komend liet ze zich zakken. Ik tikte de bowg een paar maal op en neer. Dat deed het hem. WHAMMM! De touch… Hij was er weer…
Het bleek een duidelijk voorbeeld van een dressuursnoek. Beschadigde bek. De andere kant zag er nog veel gruwelijker uit. Hier kom ik niet meer. Maar het was wel een bevestiging dat de touch terug aan het komen was.

Deze wilde wel op de foto. Alle 'haartjes' zaten goed.

Need for speed. 2:
De relaxte en succesvolle dag op het water met mij deed Stephan besluiten me nogmaals uit te nodigen. En ongelofelijk maar waar. Al weer is het prachtig zonnig weer als we met 75 km/uur over het water schieten. We gaan weer op zoek naar nieuwe stekken. Net als de eerste keer. 4 uur later hebben we 1 twijfelachtige aanbeet kunnen noteren. Maar dan hangt er ineens een roofblei aan bij Stephan. Eindelijk is de nul weggepoetst. Even verderop vang ik een baars.
De vissen komen na 4 uur actie ineens met regelmaat. Stephan vangt kort achtereen twee snoekbaarzen.

Na een half uur de wind trotserend.

Polderpassie 2:
Het hoogtepunt van de storm kon me niet deren. Ik zat binnen bij Stephan en schoof wat tosti’s naar binnen. De koffie deed de rest. Een uurtje later begon de wind wat te luwen. We hadden het ergste wel gehad. Het regende nog wel, maar bestudering van buienradar leerde ons dat de bui zo over moest zijn. Stephan wilde de rest van de middag wel mee. En ik vond dat natuurlijk best. En na een half uur vissen kreeg Stephan een dreun op zijn hengel. Even later probeerde de snoek het nogmaals. En nogmaals. Zo te zien was ik niet de enige die hordes missers had. Ik liep wat van de kruising af, maar ver kwam ik niet. Stephan liet met een luide ‘ja’ horen dat de snoek er toch wel zin in had.

Vol genoegen en met dank aan Stephan.

Polderpassie 3:
Ongelofelijk. Wat een actie hadden we tijdens de storm. Stephan wilde wel weer een middagje en waarom niet? Ik wilde dat ook. Vandaag besloten we de rivier op te zoeken. Tijdens de eerste worp kreeg ik een tik op de shad, maar de vis bleef niet hangen. Daarna volgde geen enkele aanbeet meer. We hadden er al rekening mee gehouden. Na een ongezonde lunch besloten we in de middag de polder op te zoeken.
Ik mocht de eerste twee snoeken vangen. En dat met een aasje dat ik vakkundig in de boom had geparkeerd. Stephan vond het zonde om deze te laten hangen. Hij voorspelde dat hij het aasje uit de boom zou kunnen krijgen. 5 minuten lang gooide Stephan zijn aasje richting die van mij. Uiteindelijk stapte hij de sloot in. Hij kreeg het voor elkaar om zeker anderhalve meter het water in te waden. Daarbij kwam het water tot 2 cm van de rand van zijn laarzen. Stiekem zat ik natuurlijk te hopen op een glijpartij. Daar had ik graag een tweede blank en het aasje voor over. Uiteindelijk hield ik de camera voor niets in de aanslag. Stephan wist mijn aasje te redden. En zoals gezegd. Juist met dat aasje wist ik alle snoeken te vangen deze middag. Zeker de tweede gaf me beschamend veel genoegen. Stephan had al een stuk of 5 keer over een mooie plek gegooid. Het stonk er gewoonweg naar snoek. Nadat Stephan verder was gelopen, moest ik gewoon ook een keer over de plek gooien. BAMMM!

Wat een bak.

Plotseling zitten we op een stek die stinkt naar de snoekbaars, roofblei, baars… Welke rover dan ook. Veel structuur, stroming. Maar een aanbeet levert het niet op. We varen er voorbij en ik kijk op de dieptemeter. Plotseling zitten we op een vlakke bodem zonder obstakels. Daarbij is hier geen stroming. Mijn ervaring voor wat betreft mijn favoriete rover vergetend meld ik dat ik in dit stuk geen vertrouwen heb. 5 meter verder klapt Stephans hengel dubbel. “Het leek wel of er een baksteen op mijn hengel werd gegooid! Wat een klap!" Juist Luwte in de buurt van een typische roofbleistek… Na zijn eerste roofblei ooit is Stephan bezig zijn tweede roofblei binnen te hengelen. En wat voor 1!

Gekke beesten.

Polderpassie 2:
Vlak bij Stephans snoek zagen we verderop een paar mooie potentiele stekken. Overhangende takken. Zijslootjes. Zonder iets te zeggen besloten we alle twee de stekken te onderzoeken. Stephan deed zijn worp van ons vandaan. Het leek mij niet verstandig Stephan voorbij te lopen. Ik wilde zeker niet de vissen verjagen die tussen Stephan en zijn kunstaasje zouden kunnen liggen. Daarom probeerde ik voor de grap Stephan te laten schrikken. Met een hoge boog liet ik mijn zware bait 2 meter voor Stephan in het water ploffen. Hij schrok niet maar ik zag wel zijn gezicht in een big smile trekken. Het zou mij niets verbazen indien Stephan wraak ging nemen. Na een meter binnendraaien voelde ik een ruk aan de hengel. Ik harkte aan, maar de vis bleef niet hangen. Ongelofelijk. Al een half uur lang deden we niets anders dan potentiele hot spots aanwerpen. Goed. Het leverde Stephan een snoek op, maar bij mij kwam juist de eerste aanbeet na een fun worp. De snoek liet zich niet meer zien bij me. Het was de beurt aan Stephan. Hij gooide zijn bait over de plek van de kolk en direct voelde ook hij een ruk. De snoek toonde zich even en het wekte bij Stephan de indruk dat het om een goed formaat ging. Het deed mij besluiten de dawg er weer bij te pakken.
Ik gooide de dawg in. Tikker-de-tik. WHAMMM!
Formaat viel tegen. Maar grote ogen had de snoek wel.

Ook deze snoekbaars doet haar best op de foto.

Need for speed 3:
Wat is het toch lekker op de rivier! We leggen de boot stil in de luwte. Verderop in het haventje er achter zien we een mede visser. Hij vangt er een snoekbaarsje. De snoekbaars wordt in de verte onthaakt. Het ding is zeker 45 cm schat ik. Vervolgens zie ik dat de man een stok optilt. Hij begint de snoekbaars af te tuigen alsof het zijn schoonmoeder is. Volgens mij was de man bang dat de vis zou weglopen.
Stephan en ik proberen het voorval te vergeten. En dat lukt best zo in de zon uit de wind. We besluiten een Morte Subiet te nuttigen. We besluiten nog wat nieuwe stekken te zoeken. Dat levert soms ook een visje op.
De schemering begint in te zetten. Dat hadden we niet gedacht, maar het hoort bij de tijd natuurlijk. Maar de rivier is een spiegel. Stephan besluit full speed terug te gaan naar de helling. WAY TO GO!

Vanaf deze dame ging Stephan los.

Polderpassie 3:
We reden naar een nieuwe poldersloot. Ik had deze sloot al vaker zien liggen, maar ik had er nog nooit een worp gedaan. We hadden dan ook geen idee hoe diep het er was en of er snoek te vinden was. Bij de eerste de beste gelegenheid parkeerde ik de auto. Ik begon links van de eerste duiker. Ik zag 1 mooi plekje en daar gooide ik mijn bait langs. De bait werd precies bij die plek gegrepen.
De vis werd onthaakt en teruggezet. Ondertussen had ik 3 snoeken op de kant terwijl Stephan nog niet eens beet had gehad. Jammer. Ik gooide de bait langs de opening van de duiker. Wie weet lag er nog meer hier. En inderdaad voelde ik een ruk aan de hengel, maar de vis bleef niet hangen. Stephan zou mogelijk deze vis kunnen verleiden. Mij lukte het niet meer en ik had het gevoel dat deze vis te klein was voor mijn dawg.
Stephan deed wat worpen over de stek. Gelukkig wist hij de vis wel te verleiden. Het formaat van de snoek bleek ook nog eens enorm mee te vallen.

Dit aasje werd tijdens de volgende sessie gered door Stephan.

Polderpassie 2:
Na onze laatste vangst liepen we weer terug richting auto. Daarbij passeerden we de kruising waar Stephan zijn eerste snoek vandaag ving. Naar mijn gevoel moest daar nog wel een snoek liggen. Daarom zoefde mijn bait door de lucht. De bait landde dusdanig dat de bait langs wat planten bij een duiker zou lopen. Plots liep daar de bait vast in de waterplanten. Voor de zekerheid tikte ik aan en dat was maar goed ook. Het bleek een snoek te zijn geweest die de kaken om mijn bait had gesloten.
De snoek had er zin in. Althans, de snoek had blijkbaar geen zin op de foto te gaan. Ze had zin in vechten. Maar de snoek wist niet te ontkomen aan Stephans handen. De snoek moest met me op de foto. Tegen wil en dank. De rest van de middag wisten we om en om onze snoeken te vangen. Hierbij was de ene aanbeet nog spectaculairder dan de andere.
Bij 1 van mijn snoeken kwam de snoek de bait boven water halen. Bij deze poging bleef de snoek nog niet hangen. Maar bij gebruik van dawg wist ik de snoek alsnog te verschalken.
Stephan had ook een aantal van dat soort momenten. Een snoek achtervolgde Stephans kunstaas over een flinke afstand. Hij meldde dat hij een aanbeet had en meters verder schoof de vis volledig over zijn kunstaas. We moesten de dreggen knippen en besloten daarom geen foto te maken.
Verderop gooide hij een mogelijke hot spot aan, maar zijn worp was te kort. “Niet ver genoeg, Stephan.” Maar Stephan reageerde: “Wel ver genoeg.” Ook deze snoek was volledig over zijn aasje geschoven.
Deze geweldige middag eindigde met 10 snoeken en het geweldige moment van de inleiding van dit verslag.

Mooie baars!

Need for speed 1:
Zo. Dat was lekker! Stephan had nog nooit een roofblei gevangen. Vandaag levert nummer twee direct een vet PR op van boven de 70 cm. Dat kan slechter!
We zien een prachtig kantje met veel structuur langs de oever. Dat moet onderwater niet anders zijn. We trollen er langs en dat levert een enorme optater op de hengel op bij Stephan. De vis bonkt twee keer zwaar op de hengel en schiet dan los. We trollen weer over de zelfde plek. Weer krijgt Stephan beet. Hij vangt zijn eerste 40+ baars ooit. Het levert zijn tweede PR op. Het kan gewoon niet op!

Puntgave vis, maar wel met gedegenereerde vin.

Polderpassie 3:
Verderop kreeg ik een enorme dreun op mijn kunstaas, maar na 5 seconde loste de vis. Nogmaals gooide ik over de plek. Knal! Los. Tot 4 maal toe miste ik een vis. Echte ben ik er zeker van dat er minimaal twee lagen. Ik zag er duidelijk 1 van me af schieten terwijl ik vervolgens een aanbeet onder mijn voeten kreeg. Ook Stephan deed een poging en kreeg een aanbeet. Daarna meldden de snoeken zich niet meer. Stephan gooide daarom aan de andere kant van de brug. Of het 1 van de vissen was die ik miste weet ik niet, maar Stephan stond plots een snoek te drillen.

Deze scoort punten.

Polderpassie 3:
Het duurt even voordat we weer op de snoek zitten, maar dan gaat het ook helemaal los. Felle aanbeten, acrobatiek, lossers. Alles op goed 300 meter. Het kan niet op.

De vangers: Stephan op de Fatso. Ik op dit vreemde ding.

Polderpassie 3:
Nooit geweten dat je niet hoeft te struinen om snoeken te vangen. Rond 1 bruggetje kwamen meerdere snoeken vandaan. Ook werden er een paar gemist en gelost. Felle rakkers.
We wisten na de eerste 2 snoeken in iets meer dan 2 uur tijd er 10 bij te vangen. Wie weet hoeveel we er vandaag hadden gehad indien we direct waren gaan snoeken. We hebben in ieder geval 2 prachtige korte sessies in de polder gehad. Echt jammer dat het met Hans niet wilde lukken. Maar hopelijk gaan we in de herkansing.

Need for speed 1:
Onze dag kan al lang niet meer stuk. Wat een plezierige dag is het geweest. We hebben veel geleerd en lekker gevangen. Nog 1 stukje trollen we af. Daarna moeten we stoppen omdat Stephan een belangrijke afspraak heeft. En Stephan mag de laatste vis vangen. Snoekbaars. Stephans favoriete vis. En ik geloof ook dat deze manier van vissen erg goed is gevallen bij Stephan. Hij is als een dolle kunstaas aan het kopen voor deze visserij.